We hebben een paar keer in een dorp moeten overnachten. Niet omdat we dat graag wilden, maar de afstanden maken het noodzakelijk. Deze week was het twee keer raak. In zo’n dorp vallen we natuurlijk op en zodra we stoppen komen de eerste nieuwsgierigen al aanlopen. Het is een soort kuieren waarbij de gretigheid naar het nieuwe opvallend wordt ingehouden. In Baicao stonden 12 mensen ons aan te gapen. Mijn kamer was aan de straatkant en dus trok ik de gordijnen dicht voor de meute aan de overkant. De sanitaire voorzieningen waren gemeenschappelijk. Voor het toilet moest je een balkondak over en ik moest even rennen toen het de volgende morgen het regende.

Het was die dag heerlijk zonnig geweest en de bijna volle maan bescheen ’s nachts mijn dunne gordijnen alsof het een filmdoek was. Het dorp had geen straatverlichting en we wandelden voor het slapen gaan nog voorbij de bebouwde kom en China lag er sereen bij in het claire de lune.

Voor onze aankomst in Chengde overnachtten we in Boluongo. Voor mijn kamer betaalde ik nog geen vier euro, dus veel hoefde je niet te verwachten. Het echtpaar van deze herberg was duidelijk blij met onze komst en de slungelige puberzoon, was bereid mij even zijn computer af te staan om de mails te lezen. Daarna ging hij verder met zijn gamen en hij kreeg een kring van jongens om zich heen.

Mijn kamer was nu aan de achterkant en ik keek uit over de oranje daken van kleine huizen waartussen allerlei geheimzinnige paadjes liepen. Het binnenplaatsje liep uit naar een bakstenen bouwsel waar op de linker deur een teken voor “vrouw” stond. Het dak bestond uit golfplaten die door stenen op hun plaats werden gehouden. Toen ik vroeg waar het roilet was, leidden ze me daar naar toe. Mocht de gast ’s nachts dat geheime gemak willen bezoeken, dan kon hij gebruik maken van het uitgereikte zaklantaartje. Voor de deuropening van de mannen hing een gordijn. De mannen konden dus in- en uitwapperen.

’s Avonds maakten we nog een praatje het herbergechtpaar. De vrouw was redelijke modieus gekleed, had een innemend voorkomen en een prettige stem. Al luisterend gingen mijn gedachten toch uit naar dat merkwaardige secreet achter het huis dat zij dus ook dagelijks bezocht. Soms voel je je behept met een levendig voorstellingsvermogen.

Chengde, 21 september 2013

Ons clubje is na een wat langer verblijf in Xinghe (vanwege mijn val) weer een stuk verder gekomen. We zitten nu in Chengde, de laatste stad  van de provincie Hebei. Daar zijn de hechtingen boven mijn oog verwijderd voor 3.85 euro. We moesten naar de ooglijdersafdeling en om daar te komen was een ziekenhuiskaart kopen van 80 eurocent verplicht. Een verpleegster trok onder toeziend oog van een oogarts de zwarte draadjes eruit. Ik oog weer normaal.

Hier in het noorden van Hebei zijn prachtige valleien waar de milde najaarszon op schijnt. We hoeven weinig meer te klimmen en als dat wel het geval is komen we bij een tunnel, waarna weer een afdaling begint. De tunnels zijn een ellende. Slecht of helemaal niet verlicht, een lawaai van jewelste, geclaxonneer, gaten in het wegdek. Veel verkeer betekent goed zicht, maar ook veel uitlaatgassen. Is een weghelft vanwege werkzaamheden afgezet, dan kruipen de trucks met opleggers je voorbij, waarbij je moet op letten niet tegen de opstaande rand van de weg te komen. Je balans is in het duister labieler.

De 18e september was als een metafoor voor de fietsvakantie. We vertrokken met regen. Het was 13′ C. Er kwam een bergpas met een klim van 5 km. Steil. Stoppen, uithijgen, verder. Boven stond een koude wind. Mijn onderkleren nat van het zweet. Dan een afdaling van 10 km. Koud!! Ik begon weer naar een klim te verlangen. Onderaan de helling een dorpje waar we in een supermarkt konden eten. Tussen de voorraaddozen droge kleding aangetrokken. Ik voelde me ellendig. Wat doe ik hier in hemelsnaam? Honderd meter verder weer en een nog langere klim. Xiao Mei praatte met enige lokalen. Er was nog een oude smalle betonweg door het dal… Die namen we. Het was weer droog geworden, de zon brak door en we genoten van de 25 km lange tocht die voerde door dorpjes die de hoofdweg niet kenden. Kippen en varkens op de weg, moeder slingert aan de pomp. Wat een genot om daar te kunnen fietsen…

We vervolgen de tocht met zijn drieen. Er Mei haakt af en reist per bus vannacht naar huis in Fushun. Er zijn twee versies voor de reden van haar vertrek. Haar hulp in de familiekring is gewenst. Of: het botert niet meer met de dames. Het vermijden van gezichtsverlies weegt altijd het zwaarst. Met haar vertrek is het voor mij saaier geworden. Over een week hebben de dames hun einddoel bereikt.

Chengde, 20 september 2013

De provinciestad Xinghe heeft een oud en een nieuwe gedeelte. In het oudste deel bevindt zich het ziekenhuis dat ik heb bezocht. Het nieuwe deel ligt aan de westkant en ziet er, misschien voorlopig, wat schoner uit. In de oude stad staat oud met laagbouw en nieuw met flats door elkaar. Dit deel kan ik uitroepen tot de smerigste stad die ik op mijn fietsreizen door China heb gezien. Stank alom. Je kunt zeggen dat een China een geurig land is. Er is overal straathandel. Selderij, mais, appels, zoete aardappelen, noten, noem maar op. Het hoogtepunt is in de avond en als iets dit land de moeite waard maakt dan is het  het straatleven. De meeste producten voor onze maaltijden kopen de dames dan ook op straat. De poederkoffie die ik koop komt uit een supermarkt.

Dat straatleven laat natuurlijk zijn sporen na. Organisch afval overal, verpakking dwarrelt door de straat. Bovendien, kinderen doen hun behoefte gewoon voor de deur. De hummeltjes met hun splitbroeken hangen even in de handen van hun ouders en drukker er even op los. Bij een terugkomst in het hotel zat een jongetje  voor de desk van de receptie op het glanzende marmer een drol te drukken. Hij was het kind van een medewerkster en van achter de desk werd niet geblikt of gebloosd. Mijn drie dames bleven eens stilstaan toen we van het hotel, de ingang was aan de achterzijde, naar de straat wilden gaan. Wat is er? Ze knikten naar voren. Daar stond een man uitvoerigzijn blaas te lozen waarna hij nogal wat tijd nodig had zijn kleding (zwarte broek, wit overhemd) in orde te brengen.

Het smerigste moest nog komen. Aan de straat worden schapen geslacht. De honden hebben daar geen bezwaar tegen. Die slepen als ze de kans krijgen de darmen weg. Het is er een bloederige bedoening en de schapenvachten liggen op vele plaatsen als vuile was op een hoop. De beesten worden op een lage stellage gelegd, hun keel wordt opengesneden en terwijl het beest ligt na te trappelen houdt de slachter met een hand het dier op de stellage en praat met zijn collega’s die hetzelfde doen. Een heel ontspannen situatie.

Bij een wagentje met nog vier schapen erin stonden drie mannen op de rand te delibereren over welke beest aan de beurt zou zijn. Ze stonden bedremmeld in een hoekje. Eentje snuffelde nog even aan de uitgestrekte hand die hem aanstonds zou kelen.

Soms sterft het straatleven.

Xinghe, 13 september 2013

Na Hohhot hebben we twee etappes gereden en we zijn gestrand in Xinghe, een smerige provinciestad, nog net in Binnen-Mongolie dichtbij de grens met Hebei. Eigenlijk hebben we twee dagen op een schaduwsnelweg gezeten, want de echte snelweg ligt links van ons. Onze weg is de oude die verbreed is tot een snelweg, maar met behoud van de oude gelijkvloerse kruisingen. Hij loopt met lange flauwe hellingen tussen de bergen door. De tweede etappe was ruim 120 km en we haalden Xinghe pas in de schemering. Tien kilometer ervoor was een een gat in het wegdek. Daar kun je met een matig tempo makkelijk doorheen hobbelen. Maar de “down hill-helling” en de grote versnelling zorgden ervoor dat ik met een klap op de weg kwam. Toen ik opstond stond er een ambulance op de vluchtstroop verderop. Volgens de dames die het noodnummer belden, was die ambulance toevallig met een patient onderweg en stopte dus voor mij. Ik in die ziekenwagen naar Xinghe, waar mijn wond boven linker oog werd gehecht, een tetanusinjectie in mijn kont werd gestoken en er een scan van mijn hoofd werd gemaakt. Niks aan de hand. Toen naar een ander gebouw en een paar uur aan het infuus. Pas na middernacht in hotel. Mijn vriendinnen hebben mij fantastisch geholpen en ik heb ze er bij herhaling voor bedankt. Vandaag ze nog eens extra getracteerd op een etentje, want ze hebben mijn leven gered, zei ik maar. Twee dagen later weer langs het ziekenhuis waar dokter Wang mijn verband verwisselde en 14 hechtingen telde. Hij controleerde ook nog even mijn ribben waar ik de meeste last van had. Hij was door Xiao Mei op mijn komst voorbereid, want toen wij hem fotografeerden, trok ook hij een toestelleje uit zijn witte doktersjas. Ik ben met mijn hoofd op de weg geklapt en mijn helm heeft die opgevangen. Zonder die zouden de gevolgen zeer ernstig geweest zijn. Ik had altijd een hekel aan zo’n ding en ik ga nu als een pas bekeerde heel fanatiek pleiten voor het dragen ervan.

We zijn vandaag nog eens langs de plek des onheils gegaan. HET gat reden we voorbij, want zo’n lullige oneffenheid kon het niet zijn, maar toen we terugkeerden kregen we het bewijs: de resten van mijn stuurspiegeltje op de vluchtstrook. De beperkte kennis van het Engels van Xiao Mei is er de oorzaak van dat ik niet alle details ken. Hoe hebben ze bijvoorbeeld mijn fiets en de bagage naar Xinghe gekregen? Hoe dan ook het valt in het niet als ik besef hoeveel ze voor me gedaan hebben en mij als drie toegewijde verpleegsters hebben geholpen en behandeld!

Xinghe, vrijdag 13 september 2013

Maken ze het eten op mijn kamer klaar (ik heb de beschikking over een badkamer) dan komt er een kleine beladen karavaan naar binnen. De eetwaren wassen ze in de badkamer en het snijwerk gaat beginnen. Ik heb daar wel eens bij geholpen, maar ze gaan het liefst hun eigen gang. De vaste zin van Xiao Mei luidt: ” You have a rest”, maar uitgebreid liggen op bed, terwijl de dames werken geeft geen prettig gevoel. Dus ben ik met iets bezig.

Ze beschikken over een rose rijstkokertje en een gewoon kookplaatje waarmee ze in weinig tijd de maaltijd klaar hebben. Vaak is de maaltijd aangevuld met wat ze na de lunch in plastic zakjes hebben meegenomen.

Van de tafels (of wat daarvoor door kan gaan) in de kamer maken ze nauwelijks gebruik. Het meeste maken ze klaar op hun hurken en daarin vind ik ze erg Chinees. Pas als we kunnen beginnen met eten nemen ze plaats op de bedden. Ze leggen de nadruk op groenten en fruit en letten goed op wat en hoeveel ik eet. Xiao Mei kan het niet laten om haar commentaar te geven. Zij is ook degene  die de eetbakjes van metaal  vult en dan is voor mij opletten geblazen dat ze mijn bakje niet te vol gooit. Die eetbakjes lijken het meest op die voor hondenvoer. Ieder heeft zijn eigen stokjes; die van mij hebben bovenaan een prachtig rode versiering.

De conversatie voeren uiteraard de vrouwen met elkaar in het Chinees. Daar word ik weinig bij betrokken. Soms zeg ik wat tegen Xiao Mei die dat zonodig nog even in het Chinees doorgeeft. Als ik vraag waar ze het over hebben is dat omdat ik merk dat ze het over mij hebben, of als de toon daartoe aanleiding geeft.

Zijn we klaar met eten dan is de zaak gauw aan kant en kunnen we even de volgende dag bespreken. Da Mei peutert net als ik graag tussen de tanden en reikt me uit haar heuptas een tandenstoker aan. Ze zijn er inmiddels aan gewend dat ik na de maaltijd de kookketel aanzet voor koffie. Ze weten nu dat een laowai nu eenmaal een laowai blijft.

Xinghe, 13 september 2013

Hohhot,8 september 2013

We zijn gisteren (6 september) in Hohhot aangekomen. Het is de hoofdstad van Binnen-Mongolie, de grootste provincie van China. De stad telt 2.3 miljoen inwoners en bestaat voornamelijk uit Han-Chinezen. Veel is hier tweetalig. Wegwijzers, hotelborden, supermarkt producten hebben het Chinees en het Mongools met kriebelige verticale schrifttekens. Op internet zijn vele namen van deze stad te vinden. De Chinezen gebruiken ook de korte naam Hushi. Er is een grote islamitische gemeenschap en vanuit mijn hotelkamer kijk ik op een grote witte moskee.

We hebben nu 2100 km afgelegd en de dames zijn op 2/3 van de reis. De komende weken gaan we met een grote boog om Peking heen door de bergen van de provincie Hebei, dalen dan af naar de kust en slaan linksaf naar Jinzhou.

Volgens de kaart loopt langs de grens van de Shanxi en Binnen-Mongolie de Grote Muur. Beter gezegd liep, want er resten alleen wat steenklompen die doen denken aan het karkas van een molen. Ze zijn over een grote afstand te zien en vanaf een (1) plaats kon ik er veertien tellen. Aan de kust bij Huludao heb ik eens een prachtig gerestaureerd stuk muur bewandeld die eindigde iin een vage strook puin. De beeldvorming heeft er voor gezorgd dat we vooral aan dat eerste denken.

Ook hier is de herfst begonnen. Met tien graden en mist fietsten we door de bergen. Dat gaat vrij langzaam. De dames moeten soms lopen ik wacht geduldig boven. Dat geeft me de gelegenheid het landschap op me te laten inwerken. Het bergland van Binnen-Mongolie is indrukwekkend en groots. Geleidelijk aan vlakte het landschap uit en de nieuwe ruimte doet me denken aan de Great Plains van de Dakota’s en Montana.

We hebben inmiddels vier lekke banden gehad. Mijn telefoontje ging toen ik een stuk vooruit was. ” My bike is broken!” Ik terug, band geplakt, de volgende dagen was het weer raak. Mijn oude Simson-doosje is een kleinood. Alleen Er Mei en Da Mei hebben een reservebinnenband bij zich. Geen van hen heeft een lekke-banden-tool-kit. Foei dames! Xiao Mei stootte met haar achterwiel op een scherpe steen op een weg waar nauwelijks verkeer was. Scheurtje in de binnenband. “Als Er Mei geen extra binnenband had, dan waren we in deep trouble” zei ik tegen Xiao Mei. “Then I take bus” …

Hohhot, 7 september 2013