In Foping, nu weer een maand geleden, waren onze hotels dicht bij elkaar. we hadden er een rustdag en dus ging ik ’s morgens op bezoek bij de dames. Bij de receptie maakte ik een gebaar van mag-ik-doorlopen, maar dat kon niet. Ik zei dat ik kwam voor de drie dames met de fiets. Waren die hier niet?! En gisteren… Daar verscheen al de identiteitskaart van Xiao Mei op het computerscherm en juist kwam ze de trap af. Ik mocht als buitenlander niet naar boven, maakte ze me duidelijk.

We hebben inmiddels al vele malen overnacht in hetzelfde hotel. Bij vele zag men ons met zijn vieren graag komen, want de clientele was niet groot. Vermoedelijke kneep men bij de receptie een oogje dicht voor de buitenlander en ik hoefde ook niet in het gastenboek geregistreerd te worden.

Weer in een ander hotel vond Xiao Mei het niet goed dat ik nog even bier ging hal en, want het is beter dat ze je hier niet zien. Het was inderdaad een gribusachtig geval, waar vreemdelingen niet over de drempel komen. In het hotel in Xinghe werd me gevraagd of ik me een avond voor de Gong An (politie voor openbare orde) wilde verstoppen. Die zou in de loop van de avond voorbij komen. Als ze langs de kamers gingen zouden ze zien dat mijn kamer onbezet was. Ik vond dat ik aan het verzoek gehoor moest geven en met vele handen ging al mijn bagage naar een deel achter het hotel dat niet meer in gebruik was. Ik was hondsmoe van de valpartij van de vorige avond en ik ben gewoon naar bed gegaan. Dat kwam goed uit, want het was niet de bedoeling dat de politie al bij het binnendraaien van de binnenplaats licht zag in die kamer. Van slapen kwam niet veel terecht. Ik had last van mijn ribben en kon niet een goede ligging krijgen. En als ik al  insluimerde dan werd ik gewekt door een schofel die vlak bij mijn raam kolen stortte. De wintervoorraad werd al vast aangevuld en dat tot laat in de avond. Om 22.30 uur hoorde ik stemmen in de  gang.De Gong An was geweest, veilige kust, ik kon weer terug na twee en een half uur.

De volgende avond werd een bezoek van de Gong An niet uigesloten. Alweer!? Ja, nu zou ik even kunnen bivakkeren in de kamer van de manager aan het einde van de gang, vlakbij mijn kamer. Dat ging me te ver. Ik was ze al terwille geweest. Ja maar, Xiao Mei was op de hand van de receptie, het is een hele goede kamer. Ik hield mijn poot stijf.Geen sprake van. “It’s the risk of the hotel, not mine”. Xiao Mei kende “risk” niet. Dan maar iets in het Chinees geprobeerd. “Nimende wenti, bu wode wenti”, hun probleem niet het mijne. Wat er verder aan de receptie werd gezegd, was me niet duidelijk, maar ik bleef op die kamer. Op de trap veklaarde Xiao Mei nog dat ik de countryside van China niet kende. “It is different here”. Daar had ik geen fuck mee te maken. Principes houden niet op bij de eerste de beste akker.

Xinghe, 13 september 2013

(Op de foto mijn torenhotel in Hohhot)