Het regende bij mijn aankomst in Newell, een dorp in het westen van South Dakota. Ik verliet de hoofdweg en ging op zoek naar het city park. De meeste plaatsen in de Mid West hebben er een: een graslandje met schommels en wippen, picknickbanken onder een overkapping en een huisje voor sanitaire zaken. Ik zette mijn fiets tegen een bank onder de kap, ging zitten en keek naar de regen. Het zijn lege momenten: je doet niks, je kunt niks en je denkt niks. Wachten. Regenpak uit , wachten. Alleen geluid van de regen en de wind door de bomen.
Om te weten of ik er mijn tent mocht opzetten kon ik naar het dorpscafé gaan als het weer droog was, bedacht ik. Geluid van een auto. Het komt mijn kant op. Hij stopt vlak bij me voor een klein huis. Ik grijp mijn regenjack en ren er naar toe. De uitstappende man weet niet of ik in het park mag kamperen, maar aan de overkant woont de sheriff. Vraag het hem maar. “Overthere, het is het huis met het witte hekje”.
Over het gras naar het witte hekje. Ik trek de hordeur open en klop op de deur. In de woonkamer zie ik een forse man zich oprichten uit de omarming van een vrouw, maar ik krijg geen tijd om de uitdrukking op zijn gezicht te zien.
“Yes?!”
“Excuus voor de storing. Bent u de sheriff”
“Nee, ik ben de deputy sheriff”.
“Ik wil alleen maar even eten of ik in het city park mag kamperen”.
“Oh. Wel, ik werk voor de county en niet voor de gemeente, maar ik bel wel even iemand”.
Hij gaat terug naar de woonkamer en zegt iets tegen de wachtende vrouw wat ik niet versta. De deur staat half open en symbolisch sluit ik de hordeur maar weer.
De ondersheriff belt. Hij verschijnt weer in de deuropening en wil weten of ik ook van die metalen pennen gebruik om mijn tent vast te zetten. Ja, dat doe ik.
Het gesprek duurt langer dan ik voor de vraag verwachtte. De vrouw zit niet meer op de bank. Ik kijk het park. Mijn fiets staat verlaten tussen de picknickbanken. Misschien moet ik voor een overnachting verder fietsen. Dertig kilometer verder is het Bear Butte State Park.
De ondersheriff verschijnt weer.
“Het spijt me, maar de gemeente wil niet dat er in het park gekampeerd wordt. Die pennen beschadigen het gras en als ze gaan maaien lopen ze kans dat de messen in zo’n pen komen die in de grond is blijven steken. Maar buiten het dorp is een rodeoterrein en daar kunt u wel kamperen”.
“Thanks anyway” en ik wandel terug naar mijn fiets en sta even te dubben wat ik zal doen. Ik ben niet eenzaam, maar het opzoeken hoeft ook weer niet.
“Wat zei-die?” hoor ik van de andere kant. We lopen elkaar tegemoet en ik vertel mijn wedervaren.
“Wat een bekrompen gedoe!” en ik zoek ondertussen naar het Engelse woord voor mierenneukerij.
“ Zet je tent maar op in mijn achtertuin”.
Tussen de schuur e het huisje is een grasmatje dat groot genoeg is voor mijn tent. Mijn tent is al uitgerold als mijn gastheer zegt dat ik ook wel van de schuur gebruik mag maken. Hij stelt zich voor als Robert Jones. Hij werkt voor de Department of transportation van South Dakota. Wegenaanleg. Volgens hem had hij mij vandaag op 168 gezien.
“Zag je al die verse asfalt patches?
Met zijn enthousiasme waait ook een bierlucht mee en ik zeg maar dat ik ze gezien heb.
Ik trek de tassen van mijn fiets en zet ze in de schuur. Die ziet er opgeruimd uit en de houten vloer is redelijk schoon. Matras en slaapzak zijn voldoende.
“Come on in!” hoor ik uit de keuken roepen. Ik ga naar binnen en hij wijst me een logeerkamer aan. Mijn sociale promotie is nog nooit zo snel geweest. De climax komt met de vraag of ik al gegeten heb. Hij woont momenteel niet in dit huis maar wel in de buurt. Hij schrijft zijn telefoonnummer op een briefje en verlaat het huis. Als ik gedoucht en verkleed in de woonkamer rondkijk, zie ik foto’s van hem en kinderen die geen moeder lijken te hebben. Er zijn ook geen planten of snuisterijen die een vrouwelijke had verraden. De geur in huis ruikt niet erg naar bewoning. Vermoedelijk woont Jones bij een vriendin. Met soep en grote stukken pizza’s komt hij weer terug. Er zijn frisdranken in de koelkast. De volgende morgen moet hij al weer vroeg aan zijn wegen werken en dus legt hij me uit hoe ik de voordeur achter me moet sluiten.
Weer alleen installeer ik me in een fauteuil voor een ouderwets tv-meubel zonder afstandbediening. Er is een aflevering van NYPD waarbij gewaarschuwd wordt voor adult language en scènes met partly nude. Onder in beeld schuiven af en toe de namen der counties voorbij waar die avond zwaar onweer wordt verwacht. De telefoon gaat. Er meldt zich een Angela. Ik leg mijn aanwezigheid uit en geef het telefoonnummer door. Misschien was zij de afwezige moeder. Na de verrichtingen van de New Yorkse politie waarbij Dennis Franz weer eens tegen een verdachte zei “You are the pain in my ass” controleer ik de achterdeur en ga naar bed. De luxe van een kampeerder.
Tegen de ochtendschemering word ik wakker. Het verwachte onweer is aangekomen. Ik sluit het slaapkamerraam en stap weer in bed met een kinderlijk gevoel van veiligheid. Op het gras van het city park had ik me moeten voorbereiden op wat ik in gedachten abandon ship noem: mijn spullen in de tassen proppen voor als ik de tent moet verlaten. Nu draai ik me nog eens lekker om terwijl buiten de atmosfeer door hels lawaai wordt verscheurd.
Voor Robert laat ik ’s morgens een briefje achter op de tafel achter. Ik kan ontbijten in het restaurant aan de hoofdweg die mijn gastheer die dag verder oplapt. Voor het huis zet ik mijn fiets tegen een boom om de achterband harder op te pompen. Over het wandelpad komt een knul aan lopen. Een van de 675. Hij wil een en ander van mij weten in de directe stijl:
“Waar fietst u naar toe?”
“New Mexico”.
“Kunt u zich geen auto veroorloven?”
“Ik hou wel van fietsen”.
“Waar komt u vandaan?”
“Uit Europa, je weet wel, waar de cultuur vandaan komt”.
Een beetje jennen. Hij snuift minachtend:
“They ain’t have airconditioning…”
Geheel verlicht met dit nieuwe cultuur-historische inzicht ga ik op weg naar mijn ontbijt.

Nog geen commentaren »

Nog geen commentaren.

RSS feed voor commentaren op dit bericht. TrackBack URL

Geef commentaar

Je moet aangelogd zijn om commentaar te plaatsen.