Christoph D.Brumme: Auf einem blauen Elefanten. 8353 Kilometer von Berlin an die Wolga und zurück. Dittrich Verlag Berlijn, tweede (bewerkte) druk 2010. Routekaart, 250 blzz., 38 foto’s (kleur), 35 foto’s (zwart-wit). ISBN 979-3-937717-32-6.

 

In 2007 maakte Brumme de fietstocht naar Saratov aan de Wolga, een tocht die hij blijkens internet daarna nog vaker heeft gemaakt. Wie vaker boeken over fietsreizen leest, gaat al gauw op zoek naar tekenen die erop kunnen wijzen dat het boek boven het gemiddelde wordt uitgetild. Het eerste teken is het motto van Kafka “Wie kann man sich auf die Welt freuen, außer wenn man zu ihr flüchtet”. Er gaat behalve een materiële ook een flinke geestelijke bagage mee. De 45-jarige “Schrifsteller und Essayist” is filosofisch geschoold en heeft meer publicaties op zijn naam staan. Voor de wereldfietsers is zijn boek “111 Gründe, das Radfahren zu lieben” van belang. Eén reden zou kunnen zijn “Das Radfahren ist die erste Tätigkeit in meinem Leben, die ich ohne Zweifel als sinnvoll empfinde”. Brumme filosofeert over de zin van het leven en over fietsen. Wie van de lezers zal niet instemmen met de conclusie “Die Vielseitigkeit des Lebens wird auf dem Fahrrad deutlicher als im Auto”?  Brummes zelfspot werkt aanstekelijk en er valt vaak te grinniken. Wie beweert dat Duitsers geen gevoel voor humor hebben, leert met dit boek beter.

Opgegroeid in de DDR heeft Brumme op school ook Russisch geleerd en dat maakt zijn contacten met de mensen onderweg inhoudelijk interessant. Hij blijft soms ergens hangen en helpt mee met het werk op het land. Is het werk af dan moet het met wodka bezegeld worden. Er vloeit nogal wat alcohol in dit boek. Eveneens Oosteuropees zijn de de soms slechte wegen waarop hij “schieben” moet, het gebrek aan wegwijzers met de nodige extra kilometers als gevolg en de walmende uitlaatgassen.

De verbazing die hij als “Turist Berlina” bij Oekraïeners en Russen wekt, is zo groot dat ze hem eerder op een blauwe olifant zien rijden, denkt de schrijver. Hij wordt nogal eens gewaarschuwd voor gevaren in andere gebieden, wat leidt tot de opmerking “Das Böse wohnt immer weit weg”. Hij trekt de aandacht van krant, radio en tv en wordt al een beetje een BD’er (bekende Duitser). De hartelijkheid van de mensen onderweg is groot en ze overladen hem letterlijk met lekkernijen voor onderweg. Van rancune tegen Duitsers vanweg WO II is geen sprake en als er iemand “Geil Gitler” roept is dat niet kwaad bedoeld. De spreker kende misschien alleen deze twee Duitse woorden.

De vele kleurenfoto’s laten alle bushaltehuisjes zien. Ze zijn voorzien van artistieke mozaïeken en de enthousiaste beschrijving doet je kijk erop veranderen.

De heenreis strekt zich uit over 173 bladzijden. Bij aankomst in Saratov heeft Brumme 5585 km afgelegd. Zijn daggemiddelde is 126 km. Aan de hoofdroute zitten twee lussen. Eentje naar het geboortedorp van Gogol en naar Berdjansk aan de Zee van Azow. Dan staat de fiets zo’n veertig bladzijden stil in Saratov waar Brumme vele contacten heeft, terwijl de terugweg in 45 bladzijden wordt afgelegd. Psychologisch niet vreemd. De bulk van de ervaringen ligt meestal op de heenweg. Het daggemiddelde wordt nog hoger. Het lijkt erop dat zowel de lezer als de schrijver het wel zo’n beetje heeft gehad. Zo noteert Brumme na een dag van 200 km fietsen in Polen: “Keine Aufzeichnungen, nur gekämpft. Fahrzeit 12 h 09”.  Dat neemt niet weg dat de stijl telkens origineel en fris blijft.

De grootste verdienste van het fietsboek is dat alles wat zich in Brummes rijk belezen hoofd afspeelt, ideeën ontwikkelt over de wat de mens beweegt en vooral hoe fietsen mede zin geeft aan het bestaan.

 

Jan Postema

 

 

Nog geen commentaren

Nog geen commentaren.

RSS feed voor commentaren op dit bericht.

Sorry, the comment form is closed at this time.