Op de fiets in Fins Lapland

Hogerop in Finland staat vaak poronkäristys op het menu: reepjes rendiervlees met puree en bessen. Een maaltijd van zo’n 15 euro waarbij je goed je best moet doen om je bord leeg te krijgen. Een substantieel maal voor een fietser. Aan rendieren tussen Ivalo en de Noordkaap geen gebrek. Je ziet ze elke dag. Hier in het noorden lijken ze minder schuw. Stoere mannetjes blijven soms uitdagend op de weg staan om ten slotte toch maar de berm in te schieten, kop en staart omhoog. They keep their pride!  Moet ook wel met zo’n gewei op je kop. In een van mijn trappers kreeg een klodder rendierpoep. De wraak van het rendier…

Drie jaar geleden was ik met de auto in Skoganvarre in Noord-Noorwegen. Op de camping vertelde de eigenaar (de Fin Markku Sillantaus) dat hij onlangs een Nederlandse vrouw op bezoek had. Haar naam was Karin Anema. Ze had gevraagd om een gids die haar over de hoogvlakte, de vidda, kon brengen. Er was ook iets over een film in voorbereiding. Haar naam zei me niets, maar waar die tocht mee te maken had wel. Ze liep de route die W.F.Hermans in 1961 liep met  drie Noorse geologen en die hij in zijn roman ‘Nooit meer slapen’ beschrijft. En inderdaad, een jaar later lag er een aardig boekje van Anema’s hand in de boekhandel: ‘De Noorse liefde van W.F.Hermans’ (Atlas, Antwerpen, 2005).

Nu ik voor de tweede keer in Skoganvarre was, moest ik natuurlijk ook een stukje van die tocht lopen. De roman had ik al vijf keer gelezen en de voettocht begon destijds op die camping. Het werd een wandeling van tien uur. Eerst bossen en dalen waar muggen je belagen en dan komt de vidda, waar je de bergen op grote afstanden kunt zien. Het verraderlijke is dat ze dichtbij lijken. Graag had ik de Vuorje gezien, de berg waarop de hoofdpersoon in de roman (Alfred Issendorf) zich oriënteert, maar bij de Vaddasgaissa zaten mijn eerste vijf uur erop. Ik moest terug want ik had een briefje op de camping achtergelaten: ‘20.00 uur weer terug’. Een stok gaf me steun bij het oversteken van allerlei watertjes, maar bij moerassige stukken hield ik mijn voeten niet droog. Af en toe schoten lemmingen over mijn pad en op de vidda vlogen vogels ongerust boven mijn hoofd.

Ik fiets nu vier dagen in Noorwegen. Het land is groots en indrukwekkend. Het heldere zomerweer brengt de schoonheid tot maximale bloei. Je hebt niet af en toe schone uitzichten, maar je rijdt er uren door. Gisteren was de dag van de tunnels. Het waren er vijf. De langste en belangrijkste is er een van 7 km om op het eiland Mageröy te komen waar de Noordkaap is. Over deze tunnel heb ik een uur gedaan. Het is er koud en nat en de herrie is hels. Niet alleen van het verkeer maar ook van de ventilatoren. Na het midden begint een klim van 3 km met een hellingspercentage van 8 tot 10. Daarvan heb ik 1200 m gelopen. Zelden heb ik het licht aan het einde van een tunnel zo in gedachten begroet. Bij de eerste tunnel hing een kastje naast de ingang. Je kon er een reflectorvest uithalen dat je weer aan de andere kant in het andere kastje terugstopte. Een aardige service van de Noorse ‘Statens vegvesen’.

Vandaag ben ik twee keer aan de Noordkaap geweest. Eerst aan de toeristische waar Jan-en-alleman komt met campers en bussen. Daarna te voet naar het geografisch echte noordelijkste punt. Een wandeling van tweeënhalf uur heen. Meer strompelen dan lopen, maar de uitzichten vergoeden dat wel.

De Noorse bergen, waarin je de te volgen weg vaak heel ver kunt overzien, maken de mens klein. De afgeronde vormen, bewijs van hun hoge geologische ouderdom, symboliseren de oerkracht van het immense verleden. Meer dan in de spitse Alpen heb ik het idee op het dak van Europa te staan, ook door de geografische hoogte. Van dat dak moet ik nu weer af. Morgen neem ik de boot van de Hurtigruten naar Tromsö¸ om dan weer via het noordwesten in Finland te komen.

Honningsvag, Noorwegen

30 juli 2007

Nog geen commentaren »

Nog geen commentaren.

RSS feed voor commentaren op dit bericht. TrackBack URL

Geef commentaar

Je moet aangelogd zijn om commentaar te plaatsen.