Flauw raadseltje: je spreekt met iemand die kan lezen en schrijven en toch analfabeet is. Hoe zit dat?
We vragen wel eens naar de  weg en voor de duidelijkheid laten we de kaart zien. Er zijn Cambodjanen en Laotianen die wel hun eigen schrift beheersen, maar niet het alfabet en dus de plaatsnamen op de kaart niet kunnen lezen. Vandaar! Ze zijn analfabeet in engere zin. Wat dan overblijft is de namen van de steden op die kaart zo goed mogelijk uitspreken in de hoop dat ze ze herkennen.
We hebben de indruk dat het begrijpen van gebarentaal vooral afhangt van de vraag of iemand een beetje praktisch is ingesteld. Het verbaast ons dat als we ergens onderweg koffie hebben gedronken het zo moeilijk is te begrijpen dat we willen betalen. Ik haal geld te voorschijn, vraag het bedrag op een calculator of desnoods op mijn mobieltje in te toetsen en dan nog gaat een vrouw met haar collega’s in aangrenzende kramen verlegen lachen en kletsen. Angst om een vergissing of fout te maken? Hoe dan ook, Cambodjaanse en Laotiaanse kwartjes vallen niet altijd snel.
Hier in Vientiane, de nog steeds Franse naam voor de hoofdstad van Laos, hebben ze als munteenheid de kip. Een naam die voor ons Hollanders grapjes uitlokt. Heb je voor 1.000.000 kippen gepind, dan heb je een legbatterij. Bij een pinautomaat zat een jongetje in zijn blote kont op de trottoirtegels. Volgens mijn reisgenote had de  moeder het inmiddels krijsende kind er neergezet in de hoop dat een vrouw met een dure auto aan de stoeprand zich over het kind zou ontfermen. Mijn indruk was dat de gebruikers van de geldautomaat tijdens het pinnen emotioneel zo verweekt werden, dat ze iets zouden gaan doen. Ik kreeg de vervuilde moeder al gauw achter me aan. De eerste 50.000 kip gaf ik aan een echtpaar dat per fiets over de wereld trok. In november van dit jaar zouden ze er vijf jaar op hebben zitten en hoopten op een vermelding in het Guinness Book of Records.

 

Hij was Chileen en ontmoette op zijn tocht een Chinese vrouw uit Singapore. Ze huwden en hebben inmiddels een kind van 15 maanden dat in Madrid is geboren. Dat jongetje leert de wereld kennen vanuit het aanhangertje dat zijn vader achter zijn fiets aan trekt. Ze zouden die dag de Friendship Bridge naar Thailand oversteken. Wij konden onze ervaringen aan ze doorgeven. Nadat je je paspoort hebt laten afstempelen, het bord “voor fietsers verboden” voor de brug negeren en links doorrijden naar de Thaise kant. Wij dachten op onze beurt heel gehoorzaam te zijn door het voetpad over de brug te volgen, maar een hek versperde ons de weg. Vragen hoe we dan wel de brug over konden, leverden niets op. Dus gewoon trappen en zo gingen we over de grens. Merkwaardig is dat de Thaise vlaggetjes zeker voor tweederde de brug versieren en niet midden op de rug ophouden. Zou hier iets van landjepik zijn? In de krant (Vientiane Times) las ik dat de grens al sinds 1997 een onderhandelingspunt is. Er is een Joint Border Committee dat nog 10% van de grens nader moet bepalen.
Na passage van de grens kwamen we bij een T-kruising. Geen bord voor de richting Vientiane. Langs de twintig kilomter lange weg, geen bord met het nummer van de weg. Bij binnenkomst van de stad, geen bord. We passeerden de Australische ambassade. Conclusie: we zijn in Vientiane. En dan te bedenken dat we over de weg reden die de hoofdsteden met elkaar verbindt.
Alleen in het gemoedelijke centrum zijn straatnaambordjes. In Laotiaanse en Frans met “rue” en “avenue”. Maar je kunt ook binnen gaan bij Cafe d’Alsace om een Gewürztraminer te drinken.

Wie zich wil oriënteren op het religieuze leven hier, kan zijn hart ophalen. Tempels al om met rood en goud en oranje monniken die ook zoiets gewoons doen als de was ophangen. Bij een beroemde stupa (Phrathatluang) werden we aangesproken door een vrouw met vele kleine kooitjes ter grootte van een één liter kubus waarin kleine vogels zaten. We konden er eentje kopen om de vogeltjes te bevrijden want dat was “good for karma”… Heel kinderachtig had ik willen zeggen dat ik al een Volvo had, maar hield me in. Mijn reisgenote en ik  zeiden elkaar dat Liesbeth dat gedoe met die vogeltjes niet goed zou vinden. Welke Liesbeth? Het Tweede Kamer lid voor Groen Links Liesbeth van Tongeren die voor de camera altijd antwoord heeft op al uw vragen. We hebben haar verheven tot ons milieugeweten. Als ik een lege fles weggooi tussen de toch al vele rotzooi langs de weg dan weten dat Liesbeth dat nooit goed zou vinden.
Onze rustdagen in Vientiane zitter erop en we staan voor het zwaarste deel van onze tocht: door de bergen naar Luang Prabang. We hopen hier een deel van onze bagage achter te laten en op 25 februari terug te keren. De warme kleding nemen we mee. Het kan koud zijn in de bergen.
Vientiane, 9 februari 2015

 

 

Nog geen commentaren »

Nog geen commentaren.

RSS feed voor commentaren op dit bericht. TrackBack URL

Geef commentaar

Je moet aangelogd zijn om commentaar te plaatsen.