Rond middernacht vanuit Ushuaia in Punta Arenas (grootste stad in Zuid-Chili) aangekomen. Reis (12 uur) duurde vijf uur langer door storm. De veerdienst over Straat Magelhaen was tijdelijk gestaakt. Vandaag vlucht naar Puerto Montt geboekt op nieuwjaarsdag. Daar zet ik mijn fietsreis voort, hopend dat ik het koude weer en de harde wind achter me heb gelaten. Felle zon en striemende regen volgen elkaar hier in Punta Arenas in rap tempo op. Naast mijn computer hier staan een kerststalletje en een kerstboom. Kindje Jezus ziet er met lange haartjes en witte broekje meisjesachtig uit.

Hier in Ushuaia heb ik een voorlopig doel bereikt. Als ik alleen de fietskilometers tel dan zit ik op 2900 km. De werkelijke afstand vanaf Buenos Aires is natuurlijk groter, want ik heb me vier keer anders verplaatst dan met de fiets. De laatste twee dagen van Rio Grande over Tolhuin naar Ushuaia gingen door een prachtig landschap. Ineens kwamen de besneeuwde toppen van de Andes in zicht. Ik blijf hier een kleine week. Op maandag 29/12 ga ik met de bus naar Punta Arenas in Chili. Het grootste deel van de route heb ik gefietst. Van Punta Arenas probeer ik te vliegen naar of Puerto Montt of naar naar Santiago. De laatste is het waarschijnlijkst: de toestellen zijn groter, dus kan mijn fiets mee. Dan ga ik weer naar het noorden, waar het niet zo dun bevolkt is en de koude Patagonische winden tot het verleden behoren.

Na drie dagen fietsen, waarin een lift per vrachtwagen van 58 km, ben ik aangekomen in Rio Grande in het Argentijnse deel van Tierra del Fuego, het Vuurland waar het erg fris is. Er resten mij nog twee dagen trappen naar mijn eerste doel: Ushuaia. Eigenlijk had ik morgen door willen gaan, maar gisteren heb ik den ganschen dag gereden op een ripio: een steenslagweg, waarop je vooral de moed erin moet houden. De pezen in je armen worden er gevoelig van en soms heb je het idee dat je eigen lijf ook meerammelt en je nieren zijn gaan wandelen. Mijn lichaam heeft nu even rust nodig. Ondanks het slechte wegdek geen lekke band en/of gebroken spaak. Mijn bagage ziet er wel stoffig uit. Daarom zal ik het stofdoekje hanteren…

Na drie dagen fietsen aangekomen in de hoofdstad van de provincie Santa Cruz. Het is laatste plaats voor de Chileense grens. Uit mijn Ciclista en Patagonia (5) blijkt dat de wind hier de koning van het weer is. De zon schijnt fel, maar de mensen lopen met windjacks over straat. Het weerbericht in de krant noemde de wind “leves a regulares”, van licht tot normaal. Mat wat ze hier normaal vinden is voor mij wat anders.

Mijn reis is gevorderd tot San Julian aan de kust. Na Comodoro Rivadavia ging het langs Caleta Olivia, Fitz Roy, Tres Cerros (laatste twee niet op kaart). Het is nog steeds warm tot heet zomerweer. De wegen worden stiller. Het landschap is meestal vlak, maar elke dag moet ik wel door een rivierdal dat de breedte heeft van vijf kilometer. Totaal afgelegde fietskilometers is nu 2061. Banden slijten nauwelijks; ketting enkele keren eraf gelopen en een keer gesmeerd.

San Julian is omringd door heuvels in de verte, waarboven de lucht ’s avonds fraai kleurt. Plaatsje heeft enig toeristisch potentieel blijkens het verhoudingsgewijs grote aantal hotels. De grote trekpleister is een replica van het schip waarmee Hernando Magellanes hier de kust aandeed in 1519. Bij het pompstation buiten de “pueblo” aan de Ruta 3 trekt heel wat voorbij. Duitse en Franse campers, een Zuidafrikaanse bus. Leuk om naar te kijken. De volgende grote plaats is Rio Gallego, hier 400 km vandaan. Daarna het eerste stuk in Chili. Zie Ciclista en Patagonia (4).

Mijn reis is ineens versneld. Op weg naar Puerto Madryn had ik een val gemaakt. Schaafwonden op arm en knie. Na de schrik fiets weer opgepakt. Later bleek dat ik een lichte ribkneuzing had opgelopen, waarvan ik bij fietsen zelf weinig merk, maar deste meer bij hoesten en niezen. In Trelew besloten de weg naar CR per bus af te leggen. Het leek wel een zeereis door die oneindige vlakten. De grote luxe dubbeldekker deinde ook een beetje, dus dat hielp ook. Ik zat als enige bovenin en vooraan. Het land is indrukwekkend. Bijkomend voordeel van de bus was het weer. Regen, wind en maar15 graden. Bij nadering CR werd het weer zoals ik het hier gewend ben: warm, helder, vederwolken. Het licht is hier hard.

Vanmorgen de bergen achter de stad ingefietst. Stukje door kleine krottenwijk met zijn golfplaten, honden, afval en stank. Het uitzicht van boven over zee en stad was prachtig. De bergen zelf zijn lelijk. Grauw en zanderig. Er staan boortorens, jaknikkers en opslagtanks. Het zwarte goud van CR.

Bij mijn hotel downtown is een Chinees waar ik me weer voleet. Ernaast zit het internetcafé. Morgen weer verder op de fiets. Eerst naar Coleta Olivia, ook aan de kust, en dan naar Fitzroy. Dan volgt een stuk van 300 km door niets naar Puerto San Julian. Hoe ik dat doorkom zie ik wel. Het is de wind die hier beslist. In San Julian schrijf ik mijn volgende Ciclista en Patagonia.

Na 1545 km ben ik in Puerto Madryn aangekomen. Het weer is mij nog steeds gunstig gezind en ik durf te zeggen dat het nog wel een tijdje zo blijft. Gunstig betekent droog en wind vaak mee. De vergezichten zijn adembenemend mooi en dan denk je: daar doe ik het voor. Droge lucht is geurloos, maar er groeien planten langs de weg met een heerlijke aromatische geur. Daarnaast moet je de stank dulden van dode stinkdieren, honden en paarden. Vandaag mijn derde Ciclista en Patagonia geschreven. Heb inmiddels met Duitsers en Fransen gesproken die met hun “Hausmobilen” naar het zuiden gaan. Ook met een Nederlands echtpaar dat met een oude tot kampeerwagen verbouwde Mercedes van de Westduitse grenspolitie door Zuid-Amerka rondtrekt. Straks ga ik gezellig met ze eten. Mijn tocht verloopt sneller dan gedacht. De eerst volgende grote plaats is Comodoro Rivadavia.