Ons clubje is na een wat langer verblijf in Xinghe (vanwege mijn val) weer een stuk verder gekomen. We zitten nu in Chengde, de laatste stad  van de provincie Hebei. Daar zijn de hechtingen boven mijn oog verwijderd voor 3.85 euro. We moesten naar de ooglijdersafdeling en om daar te komen was een ziekenhuiskaart kopen van 80 eurocent verplicht. Een verpleegster trok onder toeziend oog van een oogarts de zwarte draadjes eruit. Ik oog weer normaal.

Hier in het noorden van Hebei zijn prachtige valleien waar de milde najaarszon op schijnt. We hoeven weinig meer te klimmen en als dat wel het geval is komen we bij een tunnel, waarna weer een afdaling begint. De tunnels zijn een ellende. Slecht of helemaal niet verlicht, een lawaai van jewelste, geclaxonneer, gaten in het wegdek. Veel verkeer betekent goed zicht, maar ook veel uitlaatgassen. Is een weghelft vanwege werkzaamheden afgezet, dan kruipen de trucks met opleggers je voorbij, waarbij je moet op letten niet tegen de opstaande rand van de weg te komen. Je balans is in het duister labieler.

De 18e september was als een metafoor voor de fietsvakantie. We vertrokken met regen. Het was 13′ C. Er kwam een bergpas met een klim van 5 km. Steil. Stoppen, uithijgen, verder. Boven stond een koude wind. Mijn onderkleren nat van het zweet. Dan een afdaling van 10 km. Koud!! Ik begon weer naar een klim te verlangen. Onderaan de helling een dorpje waar we in een supermarkt konden eten. Tussen de voorraaddozen droge kleding aangetrokken. Ik voelde me ellendig. Wat doe ik hier in hemelsnaam? Honderd meter verder weer en een nog langere klim. Xiao Mei praatte met enige lokalen. Er was nog een oude smalle betonweg door het dal… Die namen we. Het was weer droog geworden, de zon brak door en we genoten van de 25 km lange tocht die voerde door dorpjes die de hoofdweg niet kenden. Kippen en varkens op de weg, moeder slingert aan de pomp. Wat een genot om daar te kunnen fietsen…

We vervolgen de tocht met zijn drieen. Er Mei haakt af en reist per bus vannacht naar huis in Fushun. Er zijn twee versies voor de reden van haar vertrek. Haar hulp in de familiekring is gewenst. Of: het botert niet meer met de dames. Het vermijden van gezichtsverlies weegt altijd het zwaarst. Met haar vertrek is het voor mij saaier geworden. Over een week hebben de dames hun einddoel bereikt.

Chengde, 20 september 2013