Gisteren de Rio Negro overgekomen en daarmee ben ik in Patagonië. In de stad Viedma.  De wind was de laatste twee dagen zo gunstig dat ik respectievelijk 130 en 168 km heb afgelegd. In Bahia Blanca een vulling verloren. Ben hier naar tandarts geweest, een buurman van het hotel. Daarom een extra rustdag. Maak van de gelegenheid gebruik om ook de stad aan de noordkant van de rivier te bezichtigen: Carmen de Patagones. Morgen verder in de richting van San Antonio Oeste. Ik denk niet dat ik het in één dag haal (meer dan 180 km). In dat geval kampeer ik onderweg. De route gaat verder naar Puerto Madryn, Trelew en Comodoro Rivadavia.

Van de rustdagen in Bahia Blanca maak ik gebruik om een en ander te schrijven: Ciclista en Patagonia (2) en over mijn ervaringen hier met vrachtverkeer en wind (zie Praktisch). Het is hier nog steeds erg warm. Heb de dag voor een deel slapend doorgebracht. Ik eet niet, maar bunker!

Er zitten nu vier fietsdagen op. Het weer is zeer zomers. De eerste dag was heet. De tweede winderig tot stormachtig. Zo zelfs dat ik de pijnlijke pezen een dag rust heb gegeven. Derde fietsdag ging van een leien dakje en de vierde nog meer. Heb overnacht in Lobos, Saladillio, Azul en nu ga ik slapen in Benito Juarez. Het plaatsje ligt aan Ruta 3, de weg naar Vuurland. Zag Ushuaia al een keer op een bord: 2724 km!

Ik rijd door de “pampa humida”, maar van dat “vochtige” heb ik niet veel gemerkt. Het landschap is vlak, maar met vele lange valse platten. Vandaag voor het eerst wat heuvels, maar zware hellingen waren er niet. Mijn totale afstand is nu 468 km. Hoop over een paar dagen in Bahia Blanca te zijn aan de kust. Hasta luego! (18-11-2008)

Mijn verblijf hier in de stad zit er bijna op. Zie over mijn ervaringen hier Ciclista en Patagonia (1). Ik noem het voortaan CEP. Mijn vliegreis is met vertragingen verlopen. We moesten het toestel naar Madrid weer uit wegens een defect. Wachten. Pas tegen middernacht vertrokken.  Toestel  naar BA was al weg. Overnacht in hotel bij vliegveld. Omdat ik zo lang zou moeten zitten, wandeling van een uur in buurt hotel. ’s Middags verder. Vlucht van 12 uur. Fietsdoos danig gehavend. Pas ver na middernacht in hotel. Fiets in elkaar gezet en stad verkend. Ook nog een aardige toer met Engels sprekende gids door de stad, georganiseerd door mijn reisbureau. Warm zomerweer. Verlang naar ruimte en verse lucht.

De laatste dagen. Mijn tassen zijn gepakt. Op een paklijst houd ik bij wat ik allemaal in de tassen stopte. Nog niet wat in welke. Dat komt pas bij de echte start. Na ongeveer een week weet ik precies waar wat in zit. Wat te maken heeft met eten, zit bijvoorbeeld in de rechter achtertas. Regenkleding, gereedschap en reserveonderdelen in de linker voortas. Ik moet er bij het afstappen makkelijk bijkunnen. Het zijn vooral de kleine dagelijkse dingetjes die een ‘snel’ plaatsje nodig hebben: kaarten, zonnebril, beschermende creme voor de lippen, portemonnee, ed.

Lastig is dat ik me voor zomer en winter moet voorbereiden. Dus ook wanten, ijsmuts, extra warme sokken, thermisch ondergoed. Het kan immers in de bergen ’s nachts koud zijn. Mijn lichtgewicht tentje compenseert het zwaardere gewicht van mijn dikke slaapzak. Ik heb mijn kleding zo gekozen dat ik laag voor laag kan aantrekken of afpellen.

Voor een kleine rugzak ging ik nog even naar Amersfoort. Ik parkeerde mijn auto in een wijk met straatnamen van grote ontdekkingsreizigers. Het was de Magelhaenstraat. Grappig idee, want over een week of zeven hoop ik de Straat Magelhaen te passeren.

Vandaag een proefrit van 20 km gemaakt. Naar Huis ter Heide en terug. De voortassen rammelen een beetje bij oneffenheden, maar voor het overige voelt alles vertrouwd. Je banden moeten met zoveel laadgewicht goed hard zijn. Met een handpompje lukt dat niet zo, dus ik zal eens kijken of er in de buurt van mijn hotel in BA een fietsenmaker zit. In China was het makkelijk: op veel straathoeken zitten fietsenmakers die graag, onder veel bekijks, je banden willen oppompen. Het gewicht van je bagage zorgt er wel voor dat je bij bultjes in het wegdek meer deint, dan hobbelt.

Op Abrona in Huis ter Heide, waar ik geregeld een groep bezoek, vraagt een vrouw telkens wanneer ik naar Afrika ga. Voor haar is dat hetzelfde als Zuid-Amerika. Zo raar is dat nu ook weer niet, want ik las in de krant dat Sarah Palin niet eens wist dat Afrika een continent was. Is dat nou incontinent?

Laatste week

De weken zijn in mijn gedachten-count down overgegaan in dagen. Ik ben in de week van het laatste dit en het laatste dat. De must do list en de paklijst beginnen hun einde te naderen. Gereedschap klaar, reserveonderdelen klaar, reisapotheek idem. Boeken, documentatie, reisbescheiden, afspraken met thuisfront. Uur u in het draaiboek is nabij. Alles moet uiteindelijk bij elkaar komen op mijn fiets, mezelf meegerekend. Pas als ik Buenos uit rijd is de reis echt begonnen.

In mijn eigen huis ben ik steeds minder thuis: de gedachten zijn vaker elders. Praten over wat je van plan bent te gaan doen en over wat me te wachten staat, begint een beetje routineus te worden. En er is nog geen meter gefietst. Met een variant op een bekend Engels gezegde: the proof of the trip is in the riding.