Snelweg in Chili

De Chileense Ruta 5 is de hoofdweg van noord naar zuid, de levensader van het land. Tussen Puerto Montt en La Serena is het een snelweg met gescheiden rijbanen en brede vluchtstroken. Daarop heb ik 1200 km gefietst. Enkele keren ben ik van die weg afgegaan voor oa. bij Valdivia en Concepción aan de kust. Van de hoofdstad ben ik naar Calera gereden, vanwaar ik met de bus Valparaí­so bezocht.

Ik had die weg gekozen uit gemakzucht en behoefte aan comfort. Een goed wegdek, geen steile hellingen. Je hoeft er, anders dan op menig secundaire weg, niet zo op je hoede te zijn en je schiet lekker op (er zijn veel andere wegen die oost-west lopen).

Vaak loopt langs de snelweg een ventweg (calle de servicio), die met hekwerk van de hoofdweg is gescheiden. Soms goed geplaveid, soms met steenslag, in lengte variërend van enkele honderden meters tot kilometers. Het hekwerk is vaak kapot gemaakt ten behoeve van het kleine lokale verkeer dat zijn eigen weg zoekt.

Normaal gesproken moet die ventweg weer op de snelweg uitkomen. Is dat niet zo, dan waarschuwt een bord sin salida (geen uitgang). Dat bord staat er niet altijd en bedrogen moet je soms een stuk terug. Wijs geworden blijf je op de vluchtstrook rijden. Die blijkt al gauw ‘multifunctioneel’ te zijn. Veel Chilenen gebruiken hem als lokaal fietspad. Jongetjes die jou stoer voorbijracen gaan met doodsverachting ook de weg op en automatisch keek ik achterom.

Grote bussen stoppen alleen bij haltes, maar de kleintjes ook waar de passagier het wenst. Er staan (vracht)auto’s op geparkeerd, vooral als in de berm allerlei stands voor de verkoop van fruit, manden, kleden, enz. Met een zekere regelmaat zijn er voetbruggen over de weg voor buspassagiers, maar velen gaan liever gewoon de weg over en slaan hun benen over de vangrails in het midden. Dat doen ook gezinnen met kleine kinderen die in de wandelwagen over de vangrail worden getild.

Tolpoorten (peaje) zijn obstakels waar je wel langs komt, al is het telkens afwachten waar je dat doet. Je moet de detectoren vermijden die alarmbellen activeren en dat lukte me niet altijd.

Tunnels vormen ook een probleem. Is een tunnel kort en te overzien, dan wachtte ik even op een rustig moment en haastte me er door heen. Bij langere tunnels is het link. Dan is het verstandig om je duim op te steken.

Hoe dichter ik bij Santiago kwam hoe vaker er verbodsborden voor fietsers waren. Ik heb ze genegeerd. Voorbij rijdende politieauto’s lieten me ongemoeid.

Op een stuk van 25 km tussen Rengo en Rancagua heb ik 15 monumentjes gezien voor verongelukten. De oudste waren uit de tweede helft van de jaren ’80. Het was ook daar waar de Andesketen dichter bij de weg komt en voor mooie uitzichten zorgt. Dat laatste is prettig, want snelwegen zijn meestal verschrikkelijk saai!!

Nog geen commentaren »

Nog geen commentaren.

RSS feed voor commentaren op dit bericht. TrackBack URL

Geef commentaar

Je moet aangelogd zijn om commentaar te plaatsen.