In een Finse boekhandel kwam ik de familie Driemaaldik tegen. Moeder, dochter en kleindochter flink in den vleze. Er zat duidelijk lijn in hun leven. Of de baby in de wandelwagen ook op die lijn zat, kon ik niet zien. De welvaart in Finland brengt zwaargewichten met zich mee, al heeft het hier niet het peil van de VS. Omdat we lief voor elkaar willen zijn spreken we van obesitas.

Nu is overgewicht een uiterst gecompliceerd verschijnsel, dat je niet af kunt doen met ‘Je moet niet zoveel vreten’. Genetische, sociale, fysiologische, psychologische en andere factoren spelen hun rol. Bovendien is dik (daar heb je het woord!) zo relatief. Een schrielpieper in India kan een filmcarriere wel vergeten, want armoedzaaier, terwijl in Westerse landen door beeldgewenning de lat voor dik steeds hoger komt te liggen.

De keren dat ik zelf last heb van overgewicht is op een vliegveld. Ik lever mijn fiets en bagage in en betaal extra euro’s voor extra kilo’s. Toch kan iemand na mij met een persoonlijk gewicht van meer dan 120 kg zonder bijbetaling doorgaan naar de paspoortcontrole. Ook voor de bijna anderhalve stoel die zijn achterwerk in het vliegtuig nodig heeft, betaalt hij dezelfde prijs, terwijl ik tegen de wand aangedrukt word.

Nu is het maximale totale gewicht van het vliegtuigvolkje gebaseerd op een gemiddeld lichaamsgewicht. Daar zit ik onder. Als ik weer eens een keer ga vliegen, dan wacht voor het inchecken op een persoon van gewicht om zodoende de relativiteit uit te buiten. Ik ga achter hem staan en als ik aan de beurt ben, weiger ik de ‘overlast’ te betalen.

Reden: ondergewichtdiscriminatie!

(Soester Courant 24 juni 2009)

Nog geen commentaren »

Nog geen commentaren.

RSS feed voor commentaren op dit bericht. TrackBack URL

Geef commentaar

Je moet aangelogd zijn om commentaar te plaatsen.