Bij de balie op Schiphol had ik me verzekerd van een stoel aan het gangpad. Zo kon ik ongegeneerd mijn benen strekken en snel opstaan, zodat je niet iemands achterwerk tegen je gezicht krijgt die naar de wc moet. De stoel naast me bleef leeg, terwijl aan het raampje een Texaan dutte. Hij schrok wakker door zijn eigen gesnurk en excuseerde zich. Of ik hem wilde wekken als het weer zo ver was. Nog niet eens bij de startbaan en nu al een corvee. Geen denken aan, Texaan, dacht ik.

Een conversatietype bleek hij niet. Hij tokkelde op zijn laptopje waar hij tegen praatte als een verongelijkt kind. Toen hij tien uur later naar de grond van Texas keek, vroeg ik of hij al emoties voelde opwellen. Stomme vraag, zei zijn gezicht. Hij vroeg zich af hoe laat hij thuis zou zijn. Feiten, data, meneer!

 

Bloembollen

In de aankomsthal trok ik mijn gebundelde fietstassen van de band en duwde mijn bagagekarretje naar de oversize lugguage, waar mijn fietsdoos bleef steken bij het poortje waar de bagagetransportband naar buiten komt. Er klonk een alarmbel, de belt draaide zijn rondjes en niemand die kwam opdagen. Wachten, wachten. Eindelijk verscheen een man om de hele bups stil te zetten. Anderen trokken mijn fiets naar buiten en wel zo ruw dat ik enige schade vermoedde. Er werd een mannetje voor de assessment ervan omgeroepen, maar die verscheen niet. Ik trok zelf de fiets uit de doos: er zat een kleine slag in het achterwiel.

Voor mijn gastgevers in Houston had ik bloembollen gekocht. Een schimmelig plantje komt net zo min Amerika binnen als een aids-lijder. Ik deed aangifte van mijn cadeaubollen, die trouwens voorzien waren van een certificaat, zodat de maïskolfjes te velde niet “voor den ochtend reeds vergaan…. Ik maakte de  douaneman daarop attent. Piece of cake zou je zeggen, maar de Mexicaanse snor met aftershavewalm moest eerst een collega raadplegen. Zeker een broekie. Hij sommeerde me de bagage op de band naar de scanner te leggen. De patiënt werd goedgekeurd.

Een paar dagen later was ik zelf patiënt. Op de avond voor mijn vertrek gingen mijn vrienden en ik eten in een Mexicaans restaurant downtown Houston. ’s Nachts moest ik achttien keer naar het toilet. Ik had bezoek van Zijne Wraakzuchtige Doorluchtigheid Montezuma.*) De volgende morgen op tea and toast gezet. We zouden nog een stuk gaan fietsen, maar het bleef bij mee-uitlaten van de hond.

 

Vrouw weg

Ik had het gevoel weer voldoende opgeknapt te zijn en de dag daarop, vier dagen na mijn vertrek uit Nederland, bracht mijn gastvrouwe me naar het plaatsje Tomball, ten noordwesten van de Houston. Daar had ik vorig jaar ook overnacht en kennis gemaakt met de exploitant van een tuincentrumpje die op een bord aan de weg had staan: Wife left with salesman and check book need buisness (sic). Dat intrigeerde me wel. Twee weken geleden was zijn vrouw without notice er vandoor gegaan. Nu een jaar verder wilde ik hem opzoeken en de destijds gemaakte foto geven. Nu hing er een andere mededeling: Recovering from cancer. Hopefully reopen. Ik ging mijn licht maar eens opsteken bij de Texaco verderop. Ik hoorde dat de vrouw met die salesman niet was teruggekomen. De tuincentrumman was hertrouwd met een nice woman, die hij had leren kennen op square dancing. Veertien dagen na hun huwelijk werd de kanker geconstateerd. Het zit sommige mensen niet mee in het leven. Ik liet de foto en een briefje achter en ging op weg naar Navasota.

 

Terug bij Af

De volgende nacht stond Montezuma weer aan mijn bed. Die sloeg zo hard toe dat ik ’s morgens naar het medisch centrum ging, waar een begin van uitdroging werd vastgesteld. Dr. Audrey Ormberg (familie van haar woonde in of ging naar Amersfoort) raadde me rust aan. Zo kwam het dat ik in de middag weer terug bij Af was, in Houston.

Mijn gastvrouw was verpleegster geweest en zette me op een streng dieet dat mij in vijf dagen weer op peil moest brengen. We keken vaak naar de tv: de oudste zoon van John F.Kennedy was met zijn vliegtuig op weg naar Martha’s Vineyard in zee gestort en we zagen telkens weer de beelden van het kleine ventje dat salueerde bij de begrafenis van zijn vermoorde vader.

Op 25 juli zette ik mijn tocht in Navasota weer voort. Nu zit ik in Lockhart even ten zuiden van de hoofdstad Austin, dat ik in twee dagen met 207 km bereikt heb. Ik moet niet te hard van stapel lopen en neem weer een rustdag.

 

Lockhart, Texas, VS

27 juli 1999

 

*) In 1519 trok de Spanjaard Cortez met zijn kornuiten het rijk der Azteken binnen, dat werd geregeerd door keizer Montezuma. Deze had veel vijanden onder de volken die hij had onderworpen en flink uitkneep. Daarvan maakte Cortez gebruik alsook van het geloof dat een blanke god met baard het rijk zou overnemen. Montezuma smeerde met honing en nodigde Cortez op zijn hof uit. De laatste vermoedde een val en nam de keizer in gijzeling. Over de beeindiging van de patstelling bestaan twee lezingen. Volgens de Spanjaarden werd Montezuma gestenigd toen hij zijn onderdanen toesprak. De Azteken houden vol dat de Spanjaarden hem hebben vermoord. Amerikanen die Mexico bezochten kregen gauw diarree en noemden het de wraak van Montezuma (Montezuma’s revenge) voor het ooit gedane onrecht.

Nog geen commentaren »

Nog geen commentaren.

RSS feed voor commentaren op dit bericht. TrackBack URL

Geef commentaar

Je moet aangelogd zijn om commentaar te plaatsen.