Op de fiets door Fins Lapland

Als je al zo vaak in Scandinavië bent geweest en pas nu de Noordkaap voor het eerste bezoekt, rijst de vraag: Waarom niet eerder? Mijn oudste dochter wist al lang geleden het juiste antwoord: Jij wilt niet omdat iedereen dat doet. Ze heeft gelijk en nu is het er dan toch van gekomen. Wel op een goedkope manier, want de 7 km lange tunnel naar Mageröya  (‘het kale eiland’) en de toegang tot de kaap zijn voor fietsers gratis. Dat scheelt ruim 40 euro. Van mijn camping buiten Honningsvag  was het 21 km naar dat verste punt. Er zijn twee kleine maar venijnige bergpassen en wat ik even dacht te doen duurde twee uur. En dan te bedenken dat ik de bagage in mijn tent had achterglaten. Noorwegen is klimmen en dalen.

De toeristenbusiness heeft ook hier behoefte aan superlatieven. Tromsö¸ heeft Europa’s noordelijkste brouwerij, universiteit, kathedraal en Burger King. Zet een kabouter in je tuin en bel de tourist information.

De naam Noordkaap is saai. De Engelse zeevaarder Richard Chancellor had er in 1553 weinig tijd voor nodig om hem te bedenken. Hij wilde nog voor Heemskerk en Barentsz (1596) de noordoostelijke doorvaart naar China vinden. Gek is dat ik nog nergens de Lapse naam voor die hoog uit zee oprijzende rots heb aangetroffen, die voor de Lappen toch een heilige offerplaats was. Men zegt dat de eerste toerist avant la lettre de Italiaanse priester Francesco Negri was in 1664. Hij wilde wel eens weten hoe de volkeren Gods in het barre noorden leefden. Helaas weet ik niet wat Negri gedacht heeft, maar hij moet toch tot de conclusie zijn gekomen dat met andere goden, kou en muggen valt te leven. Zijn bezoek is misschien een van de redenen waarom zoveel Italianen de Noordkaap bezoeken.

Van Honningsvag ben ik met de boot naar Tromsö¸ gevaren. Was ik met de fiets gegaan, dan had ik een groot stuk voor de tweede keer moeten afleggen. Mijn schip, de Polarlys, is er één van de Hurtigruten (‘snelle route’), de dienst die frequent vele kustplaatsen aandoet tussen Bergen in het zuiden en Kirkenes nabij de Russische grens. Mijn vertrek uit Honningsvag was om 06.15 uur. Ik had de wekker van mijn mobieltje op 05.00 gezet. Het was een half uur fietsen naar de haven. Daar aangekomen zag ik niemand, laat staan een schip. Zou het ergens anders aanleggen? Was ik wel op tijd? Ja, maar een uur te vroeg. Ik had bij mijn binnenkomst in Noorwegen wel mijn horloge, maar niet mijn mobieltje een uur teruggezet. Op de kade tussen de pallets heb ik dan maar thee gezet en pap gemaakt.

De bootreis duurde 17½ uur. We konden zo nu en dan passagieren, oa. in Hammerfest. Alle passagiers kregen een pas met barcode en magneetstrip voor identificatie. Bij het verlaten van en terugkeer op het schip houdt de computer de registratie van de opvarenden bij. Kort voor vertrek klinkt de scheepshoorn over de plaats en tegen de bergen. Wat gebeurt er als iemand niet komt opdagen? vroeg ik de purser. ‘We just leave’ was het droge antwoord. Zo is het maar net. Geen gelul van ik-wist-het-niet.

Vanaf het schip zie je de Noorse kust met zijn bergen en eilanden voorbij glijden. Verder naar het zuiden zie je steeds meer sneeuw liggen. Een Noorse vrouw wees mij een eilandje aan waar haar moeder was geboren. Het is nu onbewoond, maar haar familie bezit er nog de helft van. Meer idee dan bezit. De bergen gaan steeds meer op elkaar lijken en als een schip ergens aanlegt, is dat een aangename afwisseling.

Rond middernacht duwde ik in zachte regen mijn fiets op tegen de hoge brug van Tromsö¸ op weg naar de camping. Die was van een bedenkelijke kwaliteit. Het tentengedeelte was een rommelig stukje bos met hobbelige, rotsige grond waar weinig horizontaals te vinden was. Iets dergelijks is ook in Kilpisjärvi in Finland. Het lijkt erop dat de toekomst alleen is voor de homo turisticus die in een huisje rijdt of het achter zich aan sleept.

Van Tromsö¸ was het nog twee dagen fietsen naar de Finse grens. In dit noordwestelijke deel van Finland kun je op de kaart met een beetje fantasie een onderarm herkennen. Het heet in het Fins dan ook ‘käsivarsi’ (de arm, letterlijk  hand-steel). Kilpisjärvi ligt op de duim. De weg verder naar het zuiden volgt de Zweeds-Finse grens. Het is van hier naar Tornio aan de Botnische Golf 500 km. Een heel eind, maar toch meen ik af en toe mijn auto in de verte te zien.

Kilpisjärvi, Finland

3 augustus 2007

Nog geen commentaren »

Nog geen commentaren.

RSS feed voor commentaren op dit bericht. TrackBack URL

Geef commentaar

Je moet aangelogd zijn om commentaar te plaatsen.