Naam? Gustavo Roisman. Geboren? 6 juni 1964. In? 25 Mei. Adres? 9 Juli. Beroep? Psycholoog. Overal in Argentinië zijn data namen van pleinen en straten. Er zijn zelfs plaatsen genoemd naar een datum en dat maakt het bovenstaande mogelijk. De onafhankelijkheid van Buenos Aires werd uitgeroepen op 25 mei 1810 en het beroemde Plaza de Mayo (met de “dwaze moeders”) heeft zijn naam daaraan te danken. Zes jaar later werd weer een onafhankelijkheid uitgeroepen, nu van de Verenigde Provinciën van Rio de la Plata, de voorloper van het huidige Argentinië. Dat was op de 9de juli in Tucumán.

Ze zijn hier ook gek op grallen en cnellen (generaals en kolonellen) en andere dragers van epauletten en decoraties als het gaat om naamgevingen: admiralen (Belgrano), presidenten (Sarmiento), bevrijders (San Martin). In de centra van de steden kom je ze telkens tegen. Ze zijn historisch betrekkelijk jong en ze doen me verlangen naar een Varkensmarkt, Hekelsteeg of Achter de Arnhemse Poortwal. Het Argentijnse monopoliespel zal er wel saai uitzien. Volgens mijn reisgids heeft dit land de meeste psychologen ter wereld: 1 op de 900 inwoners. Wandelend in steden valt gauw op dat er ook aan medici en advocaten geen gebrek is. Een “estudio juridico” en een “centro medico” herken je trouwens ook aan de stoep. Het plaveisel van de voordeur tot aan de straatrand is geen zorg van de gemeente. Die is voor de bewoners en gebruikers. De stoep is hier dus status. De hoogte ervan wisselt, de tegels verschillen van kleur en kwaliteit. Tenslotte wemelt het hier van de “farmacias”, soms zelfs in een kluitje op elkaar. We vinden het grappig als we Surinaamse Nederlanders horen zeggen dat iemand medicijen moet “eten”, maar hier doen ze het.

Het grootste deel van het platteland in Midden-Argentinië heb ik nu doorkruist. Van San Luis, door de provincie Cordoba naar Santa Fe bij de Rio Paraná, 700 km. Lange, rechte en vooral vlakke wegen fietste ik uren achtereen. En maar soyavelden, en maar maïsvelden. Steeds vaker ook koeien en met af en toe een schuur leek het of ik door de Gelderse vallei trok. Het land ging er ook wat Europeser uitzien en er waren stukken weg omzoomd door prachtige, statige bomen waarin grote parkieten snerpen en nestelen.

Van Villa Maria naar San Francisco (nu zonder zee, brug en “flowers in your hair”) fietste ik van zonsop- tot zonsondergang. In het eerste dorpje waar ik door kwam en de ouderwetse tv-antennes nog de hemel harken, kraaiden de hanen. De schaduw van mijn hoofd gleed nog over de soyabladeren en kroop langzamerhand naar achteren. Het zou mijn langste dag worden. Op tijd vertrekken, je krachten verdelen, niet hard fietsen (dat moet je ’s middags bezuren) maar wel door fietsen. Wat vaker pauzeren. Je eet wat, je drinkt wat, je laat een boer en een wind en vort maar weer. Er staan borden langs de weg die het verkeer uitnodigen loslopend vee (“animales sueltos”) de politie te melden. Er dreigden drie koeien de weg op te gaan. Ik heb ze met gezwaai  de berm in gewerkt. “Weg wezen jullie!” en ze verstonden me. Het weerbericht in de krant sprak van “viento leve a moderato del norte” (licht tot matig) en dat was lang geen PP (Patagonisch Peil). Bij het weersoverzicht zie je ook steevast wat voor weer er op de Islas Malvinas/Falklandeilanden is en hoe het er op de “sector antartica” is, de taartpunt van Argentinië in het zuidpoolgebied. Iemand in Chili zei dat niet Santiago, maar Puerto Montt in het midden van Chili lag. Hij had zijn uitgerekt tot de zuidpool. Dat houdt de Chileen op de been.

Dit jaar gaat de fietsvriendelijkheidsprijs naar Generaal Deheza. De gemeente heeft een fietspad van 6 km laten aanleggen met bankjes, fietsenrekken en schuilhuisjes. Het goede asfalt heeft een centrale stippellijn. Een professioneel fietspad. Het is bedoeld voor de vele werknemers bij de enorme landbouwinstallaties voor de verwerking van landbouwproducten. Er zijn grote billboards met de slogan “mejor agriculturo, mejor futuro” (Betere landbouw, betere toekomst) en zo zie je maar met een stukje fietspad.

Het tv-nieuws bracht de afgelopen week dramatische beelden uit de provincie Salta, in het bijzonder bij de stad Tartagal, van aardverschuivingen en modderstromen. Water sleurde in enkele ogenblikken hele huizen weg. Doden, vermisten, daklozen. Hulp, benefietvoorstellingen en CFK (Cristina F. Kirchner, presidente) op bezoek in het rampgebied, die zich een moeder des lands toonde. Andere zorgen had Maradonna. Ik zag hem twee maal een kruis slaan en Argentinië won met 2 – 0 van Frankrijk. Als de Franse trainer ook aan de het hemelse gerecht heeft gedacht, wordt de vraag actueel waarmee de zoon van Batavus Droogstoppel (in de Max Havelaar) tijdens de catechesatie de dominee tergt: “Wat gebeurt er als twee mensen tegen elkaar in bidden?”

Jan Postema

Santa Fe, provincie Santa Fe, Argentinië

15 februari 2009

(https://www.fietsenmetjan.nl)

Nog geen commentaren »

Nog geen commentaren.

RSS feed voor commentaren op dit bericht. TrackBack URL

Geef commentaar

Je moet aangelogd zijn om commentaar te plaatsen.