10 oktober 2008

Vanaf vandaag is het nog een maand voor mijn vertek naar Zuid-Amerika. Met de voorbereidingen van mijn volgende tocht ben ik al weken bezig, maar nu gaat de kalender steeds zwaarder drukken.

De reis is al geboekt. Ook het verblijf in Buenos Aires bij aankomst en vertrek. Ook het transport naar het hotel, want met een fiets bij je is dat geen overbodige luxe. Bijna alles wat ik op het internet aan fietsverhalen over Argentinië en Chili heb kunnen vinden, heb ik gelezen. Foto’s en videofilmpjes bekeken, aantekeningen gemaakt.

Met mijn internationaal vaccinatieboekje naar de Travel Clinic in Hilversum geweest, waar ik alleen voor hondsdolheid gevaccineerd ben. Mijn fiets is bijna in orde. Nieuwe banden met een dikker profiel, een geheel nieuw voorwiel, verlichting, nieuwe ketting. Deze sloeg bij een proefritje over de tandraderen achter heen en die moeten nog even worden vervangen. De remblokjes kunnen nog wel even. Ik moet nog zorgen voor reserve-onderdelen.

Ik heb het gevoel dat al die verschillende voorbereidingswerkzaamheden nu naar elkaar toegebogen moeten worden. Tijd om de paklijst erbij te pakken!

De vertrekdatum is nu dichtbij. Bij allerlei bezigheden denk ik: dit is weer een laatste handeling voor mijn vertrek. Er beginnen zich in huis allerlei stapeltjes te vormen: documentatie, reisbescheiden, fietstassen, tent/slaapzak/matras, reserve onderdelen/gereedschap. Mijn must do-lijstje blijft soms nog even lang, want er gaan dingen af en er komen even snel weer dingen bij. Telkens ontdek je weer nieuwe dingen die gedaan of aangeschaft moeten worden. Mijn internationaal vaccinatie-paspoort heeft er weer drie stempels bij gekregen: voor rabies. De injecties ervoor zijn duur: 83 euro. Niet doen kan je nog meer ellende bezorgen, dus vooruit maar.  Soms maakt een zekere onrust zich van je meester, die alleen maar te bestrijden is door systematisch te werk te gaan. Agenda goed bijhouden, lijstjes afwerken. Heb inmiddels een titel bedacht voor mijn stukjes in de SOESTER COURANT : Ciclista en Patagonia. (Fietser in Patagonië). Dankzij mijn oudste schoonzoon kan ik nu eindelijk ook zelf foto’s versturen, al blijft het afwachten hoe dat gaat met Spaans op de beeldschermen aan de andere kant.