Toen ik voor de eerste keer speelde met het idee om in Zuid-Amerika te gaan fietsen, dacht ik dat het leuk zou zijn om nu ook op het zuidelijk halfrond de middernachtzon te zien. Maar dat is niet het geval. Weliswaar reikt Vuurland verder naar het zuiden dan Nieuw-Zeeland, maar om de middernachtzon te zien moet je binnen de poolcirkel zijn en die ligt hier bij Antarctica. Als je Buenos Aires en Vuurland omkeert en op Europa legt, dan ligt de eerste op Kreta en de tweede in Sleeswijk-Holstein. De zon gaat hier tegen tienen onder, maar het is nog lang geen Lapland. Ushuaia claimt het “einde der wereld” (fin del mundo) te zijn, een toeristisch verzinsel dat vele etalages je toeroepen, maar het is een geografische abstractie die meer geldt voor Puerto Williams aan de Chileense kant van de Beagle Channel. Nee, dan Uithuizermeeden of Tweede Exloërmond!

Ushuaia is een voorlopig eindpunt van mijn reis, dat ik na 2900 km fietsen en 500 km per auto(bus) heb bereikt. Uit enig rekenwerk blijkt dat ik met 26 fiets- en 14 rustdagen ruim 700 km op mijn schema voorlig. Ik ben van plan om mijn reis voor een deel om te gooien en dat plan is geboren op een “ripio”. Van Rio Gallegos (de -ll- spreken ze uit als zj) reed ik naar de Chileense grens die ik zonder veel omhaal passeerde. Je mag geen vruchten of vleesproducten meenemen, want dan worden de Chilenen boos en straffen je voor een appel met 40 euro. Aan de Chileense kant ligt een nieuwe betonweg met strakke gele lijnen. Ik kreeg de zee weer te zien of beter Straat Magelhaen en ik had plezier met de gedachte die op mijn fietsje bereikt te hebben. Naast de aanlegplaats van het veer is een hospedaje die was volgeboekt. Ik had er 130 km op zitten en de volgende slaapgelegenheid was pas in Cerro Sombrero 60 km verder. Dat was een beetje te veel. Een vrachtwagenchauffeur wilde mij wel meenemen. Onderweg bracht de bijrijder water aan de kook op een gasbrandertje en om de beurt lurkten we aan een pijpje voor een slok mate. De trucker zette uit balorigheid mijn helm op zijn hoofd en had er kinderlijk plezier om.

Cerro Sombrero is een Bibelebonse berg. Het ligt op een heuvel (cerro) en alles draait daar om de ENAP, Empresa Nacional del Petroleo, de Chileense oliemaatschappij. Alle werknemers hebben een Enapse auto, de gezinnen wonen in Enapse huizen, ze gaan zwemmen in een Enaps bad en volleyballen in een Enapse sportzaal. De kinderen gaan naar de Enapse school en drinken daar natuurlijk uit een Enapse nap. Alle ongehuwde mannen krijgen hun ontbijt en avondmaal in een restaurant achter mijn hotel, waar ook ik een Enapse maaltijd kreeg voorgeschoteld. Het dorp ligt vijf km van de hoofdweg en is ook een soort “fin del mundo” wat nog versterkt wordt door het feit dat die hoofdweg verder gaat als een ripio, een steenslagweg naar het zuiden, 125 km naar de kustplaats San Sebastian.

Die weg betekent trillen, hossen, bonken, slippen en stof bijten. Je wordt bijna scheel van het almaar naar de weg voor je kijken. Je tempo is laag en pijn kruipt op in armen en schouders (zie de web site voor details). Er waren stukken bij die redelijk te berijden waren en je vraagt je af waarom dat ook niet elders kan. Nog wezenlijker is de vraag, waarom de beide landen in een economisch zo belangrijk gebied (olie en gas) nog steeds niet voor een behoorlijke weg hebben gezorgd. Zijn er onbekende, irrationele politieke motieven achter de schermen?

Ik ben geen zondagsfietser, maar enig plezier wil ik wel aan fietsen beleven. Dat verdampt geheel op een ripio. Om verder naar het noorden te komen, zal ik aan de Argentijnse kant van de Andes dagen over de beruchte Ruta 40 moeten rijden/ploegen, ook een ripio dus. Ik heb de Patagonische ruimten en winden nu wel genoeg leren kennen en wijzig mijn reisplan. Maandag 29/12 reis ik per bus naar Punta Arenas, een tocht van 12 uur en dan te bedenken dat ik, voor ik afsloeg naar de Straat Magelhaen, er slechts 100 km van verwijderd was. In Punta Arenas probeer ik naar Puerto Montt te vliegen of naar Santiago. Een nieuw jaar, een nieuw land.

Kort nadat ik Argentinië weer was ingekomen bij San Sebastian, zette ik mijn fiets even tegen het einde van een vangrail om wat te drinken. Er lag daar op de grond een zwart etui, met daarin een zonnebril en een horloge. Ik heb hem in mijn stuurtas meegenomen naar Rio Grande en afgegeven bij de politie. Met enige moeite begrepen de jonge agentes het hoe en waarom. Bij een internet gelegenheid sprak ik met een Zwitsers stel dat met een tandem door Zuid-Amerika trekt. Ze wezen me op een andere fietser achter een computer, een Fransman. Twee dagen later rijd ik Rio Grande uit en word ingehaald door een fietser. Ik herken de Fransman van eergisteren. Hij heet Tibaut en komt uit Versailles. De kleurige fietsbel op zijn stuur had zijn moeder hem gegeven. Vervelend was dat hij zijn zonnebril en horloge kwijt was… De verrassing was zo groot dat we spontaan tegelijk tot stilstand kwamen. We waren 18 km van Rio Grande en het was 11.00 uur. Na enige overweging besloot hij toch terug te gaan. Hij moet nu ook in Ushuaia zijn, maar ik hem hem nog niet gezien. Laatste bericht van onderweg: De jonge Braziliaan die ik op 19/11 voor Tres Arroyos sprak, reed mij van de andere kant tegemoet. Hij had het Zwitserse stel gesproken en enkele weken geleden ook mijn Japannertje.

“Wij maken grote reizen om dingen te zien waarop wij in onze eigen omgeving geen acht slaan” schreef iemand eens in een Rotterdams proefschrift. Ik moest daar aan denken toen ik na zoveel weken in boomloze gebieden weer bossen zag. De beboste heuvels deden me denken aan Zweeds Lapland, maar ik zag ook de Amerongse berg. Weemoed deed mij niet talmen, maar dat ik weer lijsters hoorde zingen raakte me dieper dan ik kan peilen.

Alle lezers van krant en website wens ik prettige kerstdagen en een gelukkig nieuwjaar.

Jan Postema

Ushuaia, provincie Tierra del Fuego, Argentinië

24 december 2008

Nog geen commentaren »

Nog geen commentaren.

RSS feed voor commentaren op dit bericht. TrackBack URL

Geef commentaar

Je moet aangelogd zijn om commentaar te plaatsen.