Nu we dagelijks met de dong (Vietnamese munteenheid) betalen kunnen we ons miljonair wanen. Voor miljoenen hebben we gepind, maar het zijn wel magere miljoenen. Een euro heeft ongeveer de waarde van 30.000 dong. Blijkbaar hebben de Vietnamezen ook een hekel aan die grote getallen, want met 500 bedoelen ze 500.000. Het lijkt wel of ze vooruit lopen op een muntsanering. Pogingen om dollars te kopen zijn mislukt.  Vingen we ergens bot dan kregen we op de vraag waar ze dan wel te koop waren een vriendelijk antwoord totdat iemand gewoon zei, dat ze in heel Hanoi geen dollars hebben.

Het verkeer krioelt, stinkt en maakt lawaai. De herrie hier is constant. Geronk van motoren en claxoneren. Omdat iedereen toetert heeft een waarschuwing weinig effect. Auto’s die geheel ingesloten zijn door scooters blijven maar toeteren, maar aan de situatie verandert niets. Tussen al die scooterkuddes rijden af en toe fietsers. Wij met onze kleurige veiligheidshesjes en moderne helmen vallen wel op. Zit je in een massa dan is het zaak om elk gat dat zich voor je opent te dichten, anders doet een ander het wel en raak je steeds verder achterop. Op kruispunten met verkeerslichten gaan degenen die hadden moeten stoppen nog even door en degenen die groen krijgen nemen als vast een voorsprong voordat de secondenteller op een nul komt. Er is dus elke keer geharrewar midden op de kruising. Het is hier gewoonte en niemand hoor je Vietnamese verdommes zeggen. De lucht is vergeven van de uitlaatgassen en ik schat dat ongeveer een vijfde van de tweewielige verkeersdeelnemers een mondkapje draagt. Die hebben hier een ergonomische vormgeving en zijn er ook voor kleine kinderen.

De grote kuddes scooters die dagelijks door de straten trekken houden verband met het welvaartsniveau. In China is men veel meer overgeschakeld op de auto. De scooter en de fiets zijn ook een belangrijk transportmiddel. De vaardigheid van Aziaten op een smalle fiets en brede bagage te laden is technisch knap. Het zijn vrouwen die door het straatje van ons hotel komen met hun hele handel (bloemen, aardewerk, kleding, hoofddeksels). De fietstaxi’s zijn het werk van mannen. Zij zijn het die je het meest aanspreken als je door de stad wandelt. Een ander vrouwelijk transport is het dragen van lasten op manden die aan een bamboe stok hangen over de schouders. Ik had dat voor het laatst gezien in China in 2001.

Vandaag hebben we de Franse wijk bezocht, maar behalve dat er bredere straten zijn, enkele ambassades en meer Engels woorden, was er weinig anders dan in de wijk van ons hotel. We zijn nog even doorgefietst naar het mausoleum van ome Ho. Het enige wat we konden doen was om het museum van Ho Chi Minh lopen, want de toegang naar het mausoleum was gesloten en militairen hielden de toeristen goed in de gaten.

De route uit de stad hebben we verkend. Voordat je de frisse landelijkheid kunt opsnuiven ben je 20 kilometer verder. We zijn benieuwd waar het verkeer eindelijk begint te luwen.