We hebben een extra rustdag ingelast. Gisteren een stuk zalm gegeten dat mogelijk de oorzaak was van enig onderbuiks gerommel. We zitten in een Best Western hotel waar het goed toeven is, dus morgen geht’s wieder los. Er zitten nogal wat Duitsers hier. Holger uit Dortmund heeft vlakbij ons hotel een cafeetje met zijn Thaise vrouw en onder de luifel zat een groepje mannen te kletsen. “Gibt es hier die deutsche Gesellschaft?” Ja, die gab es. We waren nog maar net gaan zitten of er kwam een Nederlander, ook met een Thaise vrouw, bij. Ze heet Lek en het stel heeft een dochtertje van drie. Hij, Jeroen uit Den Bosch, doet iets in huizen hier. Het is uiteindelijk de bedoeling dat ze naar Nederland komen om de toekomst van hun kind. Het is altijd weer grappig hoe al snel Nederlandse zaken aan de orde komen. De PVV en het CDA, maar ook MH17, de tragische vlucht boven Oekraine.
Het nadeel van over land Thailand binnenkomen is, dat je visum maar 14 dagen geldig is. Kom je per vliegtuig aan dan heb je automatisch een maand. We zullen binnen de beschikbare tijd Vientiane wel halen. Daar is het zaak om bij het Thaise consulaat een visum voor twee maanden te bemachtigen. Van de Mekong naar de grens van Malaysia hebben we 50 dagen nodig. Alles deo volente natuurlijk. Dat we hier vaak onze handpalmen tegen elkaar drukken heeft dat met goddelijke niets te maken. Dat doen ze hier zo, maar een beetje vreemd of overdreven vind ik het wel. Ja, ik weet het, ’s lands wijs ’s lands eer…
Aan het links rijden begin ik te wennen, al blijft het onaangenaam dat het verkeer aan je rechterkant voorbij raast. Bovendien is het inhalend verkeer van de andere kant ook iets dat je goed in de gaten moet houden. Altijd weer de vraag of je gezien wordt. Op een pittig bergpasje moest ik mezelf goed voor houden dat ik rechts van de reflectielijn moest blijven, want met een verkeerde manoeuvre kon in een betonnen goot belanden. Onderaan het bergpasje kreeg ik problemen met de derailleur. Puzzel voor de fietsenmaker: hangend aan de haken in de werkplaats loopt de ketting soepel over de tandwielen, maar op een helling terwijl krachten op de ketting worden gezet, lukt dat niet zo soepel. Mijn ketting voor raakte klem tussen twee tandraderen. Het lukte me maar niet dat ding met mijn schroevedraaier los te peuteren. Fiets naar de overkant van de weg gebracht, tassen eraf gehaald, fiets op de kop en de schroeven van de kleinste tandraderen los gedraaid. Ketting eindelijk los. Er waren zeker 20 minuten mee gemoeid. Tassen weer opgehangen. Terug naar de overkant en trappen maar. Dat viel tegen. Helling was zwaar. Toen ik stond uit te blazen zag ik achter me een vrachtwagen naderen die zo rookte dat ik dacht aan brand. Die moet ik voor zijn. En dan ga je jezelf pushen en da’s nie goe! Het vrachtverkeer dat om me heen moest, kroop aan me voorbij en uitlaatgassen waren mijn deel. Mijn reisgenote stond op de pashoogte. Een vrouw had uit de auto haar toegeroepen “He’s coming!” Bovengekomen kon ik niet spreken. Terwijl ik uithijgde sproeide ik water uit mijn bidon over mijn hoofd. Pas toen kwam mijn relaas.
Omdat het later was geworden zochten we aan de andere kant van de pas naar een guesthouse. Die bleek er te zijn. “Wifi rooms for rent”. Zo kregen we een soort zomerhuisje tot onze beschikking en een avondmaal werd ook nog geserveerd.
Vandaag ben ik naar de kapper geweest in een nabijliggend winkelcentrum dat weids de naam ‘plaza’ draagt. Mijn hoofd ziet er uit als dat van de boeddistische monniken hier. Ik hoef alleen maar wat oranje doeken om mijn lijf te wikkelen en mijn blote voeten in slippers te steken. Misschien doe ik er goed aan een kommetje rijst op een van de vele altaartjes langs de weg te zetten. Het moet dan wel een slanke boeddha zijn.
Buri Ram, Thailand 3 februari 2015

Nog geen commentaren »

Nog geen commentaren.

RSS feed voor commentaren op dit bericht. TrackBack URL

Geef commentaar

Je moet aangelogd zijn om commentaar te plaatsen.