De zes staten in het noordoosten van Amerika heten samen New England. Witte kerkjes, oude stadjes, Indian Summer in de herfst. De kustgebieden zijn prachtig. Het eiland Martha’s Vineyard is een soort Texel en het nog kleinere eiland Chappaquiddick ernaast werd wereldberoemd toen in 1969 een zekere Mary Jo Kopechne er verdronk. Ze was in gezelschap van Edward Kennedy. Op een schiereiland verder naar het noorden in Massachusetts speelt zich Hersenschimmen van Bernlef af, terwijl in de haven van het nabije Gloucester eens het visserschip Andrea Gail lag, waarvan de ondergang is beschreven door Sebastian Junger in The Perfect Storm. De noordelijkste staat is Maine. Het doet met zijn boreale wouden sterk denken aan Scandinvavië. Er zijn Amerikanen die van het uiterste westen in Washington State fietsen naar het oostelijkste puntje in Maine om zo de grootste breedte ‘gecovered‘ te hebben.

In Maine ben ik een keer verdwaald. Niet echt totally lost, maar toch. Het asfalt van de weg ging over in steenslag en duurde en duurde. Het begon te regenen. Ik kon me ook niet meer herinneren hoe ik daar gekomen was. Ik stopte. Geruis van mijn wielen werd overgenomen door de regen. Daar sta je dan. Af en toe en nauwelijks hoorbaar hoorde ik een mechanisch geluid uit de verte. Mensen! Verder. Na een paar kilometer een huis links op een heuvel met een enorm gazon dat afdaalde naar een hek aan de weg. Een vrouw sjokte achter een maaimachine aan. Ik riep, schreeuwde. Vergeefs. Ze keek niet op of om en mijn gele regenjack kwam niet in haar blikveld. Dan maar trespassing. Ik klom over het hek en bleef op enige afstand van haar wachtten tot haar blik me zou vangen. Ze schrok en zette de motor af. Een geest in de regen. Ik putte me uit in verontschuldigingen en verklaarde mijn probleem. Ze loste het met enige aanwijzingen op. Het duurde heel lang voor ik weer op een andere asfaltweg kwam waar eindelijk een wegnummer langs stond. Die stond op mijn kaart, maar bij de eerstvolgende kruising bleek dat ik in de verkeerde richting trapte. Toen kwam er een soort geconditioneerde reflex: ik had ineens behoefte aan koffie.

Echt verdwaald was ik niet. Er is een weg. Die ligt er niet voor niets en zal wel ergens uitkomen. Verdwalen en je leven op het spel zetten is wel wat anders. Er zijn wel eens stoere verhalen van toeristen die op dat niveau worden getild met alcoholisch spraakwater.

De wereldfietser Frank van Rijn overnachtte met zijn tentje in de Sahara, waar de volgende morgen doorverstuiving het landschap er anders uit kan zien. Daarom had hij een van zijn tassen neergelegd als een letterlijke richtingaanwijzer: ik moet morgen verder in die richting.

Er zijn ook lullige verdwalingen. In een woonwijk van Leusden reed ik rondjes in mijn auto en een tuinierende vrouw vertelde me hoe ik eruit kwam. In Riga (Letland) was ik op goed geluk buitenwijken in gefietst. De torens van het oude centrum waren al lang uit zicht verdwenen en ik kwam op een plaats waar ik al eerder geweest was. In een café vroeg ik wie er Engels sprak. Een jonge man ging met me naar naar buiten en gebruikte zijn linkerhand als hij to the right zei en de rechter hand voor to the left. Ik vond dat heel curieus. Maar wat kies je? Ik ging op zijn gebaar af. Net zoals het woord blauw geschreven in grote groene letters voor mij groen is.

 

Nog geen commentaren »

Nog geen commentaren.

RSS feed voor commentaren op dit bericht. TrackBack URL

Geef commentaar

Je moet aangelogd zijn om commentaar te plaatsen.