De zwarte weduwe had ik alleen op de tv gezien en dan meestal in de slotscène met haar man. Hij tokkelt aan het web van hare majesteit, kruipt omzichtig naderbij, doet zijn genetische plicht (een vluggertje uit noodzaak) en wil zich uit de voeten maken, maar het wijfje slaat haar poten uit en zit even later de vader van haar kinderen leeg te zuigen. Het genot van de weduwe.
Deze spinnen schijnen vooral door water aangetrokken te worden en tuinen met zwembaden en sproeiers zijn hun paradijs. Laat iemand ’s nachts in Phoenix Arizona zijn schoenen buiten staan, dan loopt hij het gevaar de volgende morgen zijn voet in gif te steken. Een man liep op een avond voor de tv-camera door zijn tuin en had al gauw een zwarte weduwe gevonden die hij ferm met de hak van een sportschoen verpletterde op de tegels van het tuinpad. Een groter plezier leek hij in het land van de doodstraf niet te hebben
Ik wilde dat beestje ook wel eens in het echt zien. Bij de receptie van mijn hotel in Ely, Nevada, vroeg ik of ze wel eens black widows zagen. Ja zeker! Waar? Tja… Ik bleef er een dag hangen en bezocht een spoorwegmuseum waar een wagon stond waarin Willy Nelson eens had gezongen. “Zijn hier zwarte weduwen?” vroeg ik de jonge vrouw die mij en een Berlijns echtpaar in de brandende zon over het emplacementje leidde. Ze zaten vaak onder de wagons. Ik zoeken, geen widow te zien. Ook elders in Nevada en Californië leverde vragen en zoeken niets op.
Vier jaar later fietste ik van Houston naar Los Angeles. In Texas volgde ik de US 90 die min of meer evenwijdig loopt aan de Mexicaanse grens door een desolaat landschap.. Ik was een beetje chagrijnig vertrokken uit Comstock omdat het motel geen fax had om mijn artikeltje voor de krant te faxen. ’s Avonds had ik wat in het plaatsje rondgelopen en door de ramen van het bureau van de border patrol een modern faxapparaat zien staan. De volgende morgen om zes uur meldde ik me bij het bureau. Ik legde de agent aan de balie mijn probleem uit. Kosten zou ik betalen. Hij moest het aan supervisor vragen. Ik kon zijn reactie horen: “Wat denkt die vent eigenlijk wel!” De balieman kwam terug en vertaalde: “Sorry, the fax machine is government property… De volgende plaats voor een fax was Sanderson, 150 km verder.
Dertig kilometer daarvoor pauzeerde ik op een picknickplaats langs de weg. Er waren stenen tafels en banken onder een kap die door gemetselde muurtjes waren omringd. Terwijl ik met een rol biscuit wat rondliep zag ik spinsel zitten in een voeg bij een hoekje. Er onder iets zwarts. Met mijn zakmes krabde ik wat weg en daar zat dan eindelijk een zwarte weduwe in haar glimmende SS-uniform. Om zekerheid te hebben moest ik haar buikzijde te zien krijgen waar een rood vlekje zit. Ik schoof voorzichtig het lemmet tussen haar poten door en draaide. Het klopte. Op de tv vult haar achterlichaam soms de helft van het scherm, maar in werkelijkheid heeft ze de maat van een erwt.
Met een voldaan gevoel trapte ik naar Sanderson waar het motel een fax had en ik met smaak at in Grandmothers Cafe.

Nog geen commentaren »

Nog geen commentaren.

RSS feed voor commentaren op dit bericht. TrackBack URL

Geef commentaar

Je moet aangelogd zijn om commentaar te plaatsen.