Na een uur schuifelen door de immigratiehal aan de Thaise grens konden we het rijk van Bumibol betreden.Van Siem Reap hadden we twee dagen door een hete leegte getrapt die je niemand kunt aanbevelen. Zo’n 25 km voor de grens reed ons een groepje fietsers tegemoet.

 

Drie forse mannen met Ortlieb-tassen en ja hoor het waren Nederlanders uit Utrecht. “Utrech staatsie waor” kon ik niet nalaten even te zeggen. Ze reden van Bangkok naar Saigon. Bij hen had zich sinds de grensovergang een kleinere Zwitser uit Lausanne aangesloten die al 24.000 km had afgelegd. Aan het draagrek bij zijn voorwiel had hij twee kokertjes bevestigd waarin hij een bamboestok kon steken. Grijpklaar om valse rothonden van zich af te slaan. Maar zei hij, demonstratief zwaaiend met de stok, het was ook mogelijk om opdringerig verkeer in India op afstand te houden. Met zijn scheidsrechtersfluitje en de slingerende bamboe leek hij wel een wrekende aartsengel. Hoe dat precies met het verkeer ging, was me niet geheel duidelijk, maar indrukwekkend was het wel.
De drie anderen hadden al eerder in deze contreien gefietst en wij bevalen hun Guesthouse Babel aan in Siem Reap. Het was ons eerder in Phnom Penh aanbevolen” Ask for Katrine!” Zij en haar man leiden al enkele jaren dit guesthouse waarvan ze voor de helft ook eigenaar zijn. Je hebt er geen taalproblemen; Westerlingen uit de hele wereld strijken er neer. De sfeer is ongedwongen en je kunt er heerlijk eten. Het personeel is Cambodjaans en krijgt de gelegenheid Engels te leren, want “Learning English opens doors to opportunities”. Ze hebben 15 tuctucdrivers in dienst die tal van excursies mogelijk maken voor vastgesteld prijzen. Jaarlijks komt er ook een groepje toerisme studenten uit Noorwegen. Katrine en haar man hebben een NV opgericht “Global Studies” die in samenwerking met de Noorse School of Hotel management stages mogelijk maakt. De studenten leren de omgeving kennen en maken zich ook nuttig met “garbage picking”. Verantwoord milieubeleid staat hoog in het vaandel van het guesthouse. Ik las ergens de zin “Children are not tourist attractions”. Katrine heeft een fonds opgericht voor Cambodjaanse weeskinderen, waaraan ook haar vader flink heeft bijgedragen.
Vanuit dat lieve guesthouse hebben we Angkor Vat bezocht. De grootste en meest bezochte tempel is niet het interessantst. Horden sjokken door de ruines die na de 12e eeuw zo zijn vervallen dat je je zorgen maakt om het behoud ervan. Japanners en Koreanen zijn voornamelijk geïnteresseerd in zichzelf, want ze staan elkaar voortdurend te fotograferen en nemen daar tot ergernis van anderen ruim de tijd voor. De dag daarop hebben we een bevriend echtpaar van mijn reisgenote van de boot gehaald die over het Tonle Sap-meer waren komen varen.

Met hen hebben we de volgende dag toertjes gemaakt naar andere tempelruines. Zeer bekend is die waar enkele woudreuzen van de jungle met een enome wortels hele muren als  een boa constrictor in een wurggreep houden. Het adagium ars longa vita brevis est, lijkt hier omgekeerd te gelden. Overigens liggen de verschillende tempels kilometers uit elkaar zodat het rijden in een tuctuc een aangename luxe is.

 

In Cambodja is pottenkijken een positief begrip. Bij eetgelegenheden langs de weg staan op een tafel allerlei pannen met gerechten (vlees, groenten, kruiden) klaar waaruit je een keuze kunt maken. De rijstpot staat onmiddellijk achter de uitbaatster. Als ze geen bier heeft, wil de buurvrouw wel even helpen. De eetstokjes zijn meestal vervangen door vorken en lepels. Om een mes moet je vaak vragen.
Nu we Cambodja uit zijn, zien we ook niet meer de honderden borden van de verschillende politieke partijen, waarvan de Volkspartij de grootste is. Drie oude mannen kijken een beetje verzuurd voor zich weg. En ach, hun macht heeft al zo lang geduurd, dus waarom zal je nog uitsloven voor zo’n lullige foto. Met de koninklijke familie in Thailand is het anders gesteld. Die wordt door de bevolking op handen gedragen. De koning is te zien op foto’s waaruit een kleine biografie valt samen te stellen: als jongen, als adolescent en zo door tot zijn huidige leeftijd.
We hebben nu een paar dagen links gereden. De wegen zijn goed, de bewegwijzering idem. Het verkeer is beter geregeld en er zijn voorrangsregels die opgevolgd worden. Dus onze veiligheid is ermee gediend.
We koersen aan op Vientiane. Daarvoor hebben we nog twaalf dagen volgens ons visum. We hoeven niet te jakkeren.
Buri Ram, 1 februari 2015

 

 

Nog geen commentaren »

Nog geen commentaren.

RSS feed voor commentaren op dit bericht. TrackBack URL

Geef commentaar

Je moet aangelogd zijn om commentaar te plaatsen.