Marica van der Meer: Weg van de wereld. Elmar 2016, 3^e druk, 351 blzz.,ISBN 978 90389 2518 9.

 

In 2013 begon Marica van der Meer haar fietstocht van Friesland naar Australië. Ze trapte 28.365 km om op 26 juni 2014, de verjaardag van haar vriendin Maria, in Adelaide aan te komen. De zeven kaartjes tonen de tocht van Turkije, door Iran, Turkmenistan, Oezbekistan en Kirgizië naar China en dan in sprongen door Zuidoost-Azië naar Australië. De dieper liggende reden voor haar tocht verklaart ze in de “Proloog”. De “wereld” blijkt Nederland te zijn dat dichtbevolkt is, waarin vrije keuzes worden gesmoord en rijk en arm steeds verder uit elkaar drijven. Een soort SP-statement. Ze wil back to basics om daarna eigen land “opnieuw te waarderen”. Dat valt aan het slot van het boek niet te lezen. Misschien  heeft dat te maken met Marica’s persoonlijkheid. Zij is meer praktisch dan beschouwelijk. Wanneer ze de “magische” 20.000 km op de teller krijgt, maakt ze de balans op. Die betreft alleen haar uitrusting en de wond op haar scheenbeen. Maar voldeden de ervaringen tot dan toe aan haar verwachtingen? Ook aan het slot hoeft de lezer niet op een filosoferende terugblik te wachten. “Ik ben niet zo goed in wachten” schreef ze eerder over zichzelf. Ze wil graag verder en verder en schrijft even snel als ze fietst.

Ze maakte de tocht deels met vrienden en fietsers die ze onderweg leerde kennen van wie sommigen op de meer dan honderd foto’s te zien zijn. Wanneer ze weer alleen is durft de stoere Marica wel te bekennen, dat ze tegen het alleen zijn opziet en tegen het wildkamperen in haar eentje. Over anderen is Marica niet erg mededeelzaam, maar er zijn wel interessante uitzonderingen. De dochter van fietser Tim wil met een knul van Fiji leven op een eilandje ver weg van de wereld, terwijl een dame in Australië met haar Schotse paspoort op het verre continent gevangen zit. Er was ook een dame die in een paar minuten over “haar gehele mislukte liefdesleven” vertelt. Daar valt met een rustige terugblik wel wat meer over te vertellen en dan hoef je in de tekst het halen van een vliegtuig niet als excuus te gebruiken. Je zou wensen dat het zwaartepunt van het reisverslag daar wat meer op lag. De wat dagboekachtige structuur besteedt veel aandacht aan het wegdek, het verkeer, het weer, de overnachtingsplaats, enz. De woorden daarover zijn meer geregeld dan bijzonder. Daardoor krijgt de lezer soms het idee meer van het zelfde te lezen, iets wat door de nogal feitelijk stijl niet wordt gecompenseerd.

Een en ander neemt niet weg dat Marica een indrukwekkende tocht maakte. Bovendien fietste ze tien jaar geleden van Vuurland naar Alaska. Ze is een grande dame in het reizen per fiets. Het is een welhaast epische tocht, die andere fietsers herkenning verschaft en buitenstaanders laat zien dat het avontuurlijke meer dan spreekwoordelijk is. Kou, hitte, insekten, uitputting, visumproblemen, eenzaamheid, maar ook adembenemende uitzichten, besneeuwde bergtoppen, eindeloze vlakten, aardige mensen en een voldoening aan het slot die niet iedereen met haar kan delen..

Nog geen commentaren

Nog geen commentaren.

RSS feed voor commentaren op dit bericht.

Sorry, the comment form is closed at this time.