Onze trein van Surat Thani naar Hat Yia moest een keertje terugrijden om op een ander spoor de trein van de andere kant af te wachten. Dat duurde ruim een half uur. Iedereen hing uit het raam toen de wagons naast elkaar stonden. In de andere trein zaten vele islamieten. Vrouwen en meisjes met hoofddoeken en mannen met van die witte mutsjes.

De vier zuidelijke provincies van Thailand zijn bewoond door vele moslims. Sommigen daarvan zorgen voor onrust en halen daarmee de wereldpers. Ons ministerie van Buitenlandse Zaken raadt aan deze regio te mijden. Er vinden (bom)aanslagen plaats waarbij ook buitenlanders het leven laten. Ons plan was om door genoemde provincies naar het Maleisische Kota Bharu te fietsen. Zowel Nok, de Thaise vrouw van Johan, als ook een Nederlandse fietser (Fred uit Huizen) hadden er ons voor gewaarschuwd. Ons reisbureau verschafte de informatie van het ministerie. Reizen per trein werd in het bijzonder afgeraden. We moesten dus voor alternatief vervoer zorgen. Omdat we liefst fietsen, dus het initiatief in eigen hand houden, zijn we van Hat Yia naar Jitra in Maleisie gefietst. Dat gaf een zekere opluchting. De officiele godsdienst van dit land is de islam, maar we zien ook boeddhistische tempels en kerken met een kruis. Omdat we bij het eten graag bier drinken, werden we een tijdje drooggelegd. De meeste eetgelegenheden langs de weg waren halal, dus zonder bier. Als we bierreclame zagen was het altijd bij een Chinees eethuis.
Het aantal collegafietsers loopt nu naar de zeventig. Fietsers uit UK, Brazilie, Frankrijk, VS. De Nederlander Fred uit Huizen was al negen maanden onderweg. Hij reisde met een zeer low budget. Vaak klopte hij aan het einde van de dag bij een boeddistisch klooster aan. Daar kreeg hij eten en een slaapplaats aangeboden en soms een lunch mee voor de volgende dag. Ook een Frans stel dat we ontmoetten maakte van de gastvrijheid der monniken gebruik.
Volgens de gegevens van mijn ’travel clinic’ hoef ik in Thailand en Maleisie geen malariatabletten te slikken. Over het gebruik van deze medicijnen in de omringende risico-landen wordt verschillend gedacht.  Van Amerikanen hoorden dat hun was aangeraden helemaal geen malariatabletten in te nemen. Fred had een man gesproken die al enkele malen malaria had gehad. Hij nam gewoon het risico en als de koortsen opdoken nam hij medicijnen in. Van insekten hebben we ondertussen nauwelijks of geen last gehad. De deet-flesjes tegen knokkelkoorts heb ik maar één keer gebruikt. Zo langzamerhand beginnen sommige artikelen van onze bagage overbodig te worden en dat wijst erop dat het einde nadert.
Georgetown, Malaysia, 31 maart 2015

Nog geen commentaren »

Nog geen commentaren.

RSS feed voor commentaren op dit bericht. TrackBack URL

Geef commentaar

Je moet aangelogd zijn om commentaar te plaatsen.