Op de fiets door Fins Lapland

De weg van Tromsö¸ (N) naar Tornio (FIN) is zo’n 700 km lang en heeft de weidse naam ‘Weg van het Noorderlicht’ gekregen. Daarmee raakt helaas een veel oudere naam in onbruik de ‘Vier winden weg’, genoemd naar de Lapse muts met de vier punten. De Fin Yrjö Kokko heeft een roman geschreven met dezelfde naam (in het Fins Neljän tuulen tie, 1947), waarvan vertalingen verschenen. Van de vier winden heb ik er maar één meegemaakt: tegenwind. Maar deze wind brengt prachtig weer uit het zuiden met temperaturen van boven de 25°. Ik mag moe wezen, maar moet niet zeuren.

De weg loopt in Finland grotendeels evenwijdig aan de Zweedse grens en krijgt een rivier als metgezel. De vallei biedt vaak prachtige doorkijkjes naar de Zweedse kant, waar het heuvelachtiger is dan aan de Finse.

Vanaf Kilpisjärvi heb ik het landschap langzaam zien veranderen. De besneeuwde toppen verdwenen uit het zicht, de bergen werden langgerekte heuvels, de verweerde en krom getrokken berkjes werden ranke witte stammen, er kwamen weer dennen en tenslotte sparren. Ik zag hier en daar hooilandjes, een aardappelveldje en akkers met gerst die steeds geler werden. Ik reed een andere global warming tegemoet.

Opvallend is dat het toerisme in Kilpisjärvi en omgeving groeit. Vakantiehuisjes bij de vleet. Zeer populair is het maken van tochten in de winter met een sneeuwscooter, waarvan je er vele ziet staan. Overal in het land rode houten andreaskruisen voor de markering van de routes die ook over ijs gaan. De bekendste is de Arctic Trail. Een Londens echtpaar wilde die te voet afleggen, tot de vrouw, staande voor een kaart, opmerkte dat je in de zomer niet over water kunt lopen.

Op de Weg van het Noorderlicht kwam ik ook andere lange-afstandsfietsers tegen. Een Oostenrijker, een Noor, een Deen, twee Finse dames. Je maakt een praatje, ‘ Vanwaar, waarheen?’ wisselt enige ervaringen uit en gaat weer verder. Bij Kaaresuvanto (aan de Zweedse kant Karesuando) begon begin juli een caravan achter een auto te slingeren en de combinatie ging scharen. Dat kostte een fietser het leven. Een fietser, toch al zo’n vlieg op de weg, werd dood gemept door een huis op wielen…

De man die me dit vertelde is met zijn vrouw de uitbater van het hotel Davvi (Laps voor ‘noord’)  in Kaaresuvanto. Zijn naam is bij de burgerlijke stand Nils Henrik Wasara (‘hamer’), maar in de familiekring is het Mihkke-Elle (1) Mihkala (2) Niles Heikka (3). Nummer 1 is de naam van zijn grootmoeder van vaderszijde, 2 is die van zijn vader en 3 is zijn roepnaam. Als Lappen elkaar voor het eerst ontmoeten en de namen niets zeggen, vragen ze vaak: ‘Teken het oormerk van je rendieren’. Dat is meestal wel bekend en de reactie is dan ook: ‘Oh, je bent dus familie van die en die!’ Zo vallen de stukjes weer op hun plaats.

Als u ook een beetje Lap wilt worden (go native!) geef u dan op voor de cursus ‘Maak je eigen Lappen-tent’ (Tee oma laavu) in de buurt van Kaaresuvanto. Deze wordt gegeven door Eija Korkeamaa voor 20 euro in een basisschool. Na twee dagen kunt u de wildernis in, terug naar de natuur, toegevend aan uw diepere behoeften.

De afgelopen week had ik een mank reisgenootje. Telkens als ik mijn tent had opgezet en even lag te rusten, zag ik in de nok een spin scharrelen. Hij liep langzaam en tastend: links had hij vier poten, rechts nog één. Hij bewoog zich vaak langs de zomen en had een voorkeur voor het gazen gedeelte. Ik vermoed dat hij in Tromsö¸ mijn tent was ingekropen en ik noem hem dan ook Dik Trom, al ziet hij er vermagerd uit. Hij heeft dus zeven maal gezeten tussen de plooien van mijn opgerolde tent, waar blijkbaar voldoende zuurstof voor hem was. Zijn drie verloren pootjes zijn misschien ergens in mijn tent of fietstassen. Gisteren heb ik hem in Aavasaksa naast mijn tent in het gras gezet. Zijn spinklier werkte nog. Er zijn mensen die uitgedroogd nog tranen plengen.  Een kwartier later, terwijl ik een appel schilde, kroop er een bekend silhouetje tegen het zonnige tentdoek op: manke Trommetje! Hij heeft zich de volgende morgen weer laten inrollen, want in Tornio zag ik hem weer, nu op de nok van de binnentent. Misschien dat hij er morgen nog is, als ik begin aan mijn drie laatste dagen op de fiets.

Tornio, Finland, 9 augustus 2007

Nog geen commentaren »

Nog geen commentaren.

RSS feed voor commentaren op dit bericht. TrackBack URL

Geef commentaar

Je moet aangelogd zijn om commentaar te plaatsen.