Mijn fietstocht zit erop. Wat overblijft is afronding, afsluiting. Ik hoef geen etappes of dagelijkse afstanden meer af te leggen. Ik moet nog naar de haven hier in Montevideo fietsen, oversteken met de boot naar Buenos Aires en daar weer mijn hotel opzoeken waar mijn reis was begonnen. De laatste twee dagen waren aangenaam: lekker weer en mooie uitzichten over de “rollende velden”. Mijn kilometerteller heeft de bijna literaire stand bereikt van 7001 km. Ik vind het een mooie afstand. Hier in de hoofdstad blijf ik nog vier dagen. Ik ga lekker veel eten en ook heel veel drinken, om niet te zeggen zuipen.

Van Paysandú is er maar één weg naar het zuiden, naar de hoofdstad Montevideo en dat is Ruta 3. Mijn tweede overnachting hier was in Young. De tweede fietsdag naar Trinidad was eigenlijk gelijk aan de eerste: een weg die op en neer gaat door akkers, velden, waarvan en deel braak ligt. Tussen de genoemde plaatsen is eigenlijk niks. Het platteland is hier is opvallend leeg. Veel verkeer is Argentijns. In bermen rijden cowboys/gaucho’s met hun brede hoeden. In Trinidad blijf ik een dag rusten. Gisteren 126 km wind tegen. Er liggen nog 190 km tussen hier en Montevideo. Vandaag is regenachtig, maar morgen…
Grotere kaart weergeven

Van Santa Fe ben ik ’s morgens als een gek wezen fietsen naar de pont over de Rio Paraná die maar één keer per dag vaart. Pas na het ontbijt hoorde ik dat die om ongeveer kwart over tien zou afvaren. Ik heb hem gehaald. De volgende twee dagen gingen door de provincie Entre Rios, een licht golvend land, waar weinig over te vertellen valt. Akkers en weilanden. Vandaag van San José via Colón naar de Rio Urugay gereden. Ik kwam vrij snel de grens over; als fietser ga je langs alle autoÂs. Zit nu in Paysandú, vanwaar de laatste ruk naar Montevideo gemaakt gaat worden.

In twee dagen veel gereden (resp. 172 en 145 km) door mais-, soya- en pindavelden. Van Villa Maria over San Francisco naar Santa Fe. Het landschap is vlak, plat als een plank en doet aan Kansas denken. Vandaag was het zweetheet. Ik ben nu aan de Rio Paraná, die ik morgen hoop te zien. Op de hoofdwegen naar Santa Fe is veel vrachtverkeer en het valt me op dat Braziliaanse truckers wat ongeduldiger zijn dan hun Argentijnse collega’s. Gelukkig zijn langs de weg geregeld dorpen of landbouwnederzettingen waar ik wat kan drinken. De eetlust komt ’s avonds weer terug. Met de snelheid waarmee ik door het land ga, heb ik extra rustdagen “verdiend”. Daarom blijf ik hier en in Paraná aan de overlant van de rivier een dag hangen. Rustdagen, dos dias de descansos.

Na drie dagen fietsen via Villa Mercedes en Rio Cuarto aangekomen in Villa Maria. De tweede en derde dag “rielekst” getrapt met de wind mee. Daardoor was ik al vroeg in een hotel en had ik het gevoel er rustdagen bij te krijgen. De tocht ging door mais- en pindavelden die tot de horizon reiken. Gisteren was de hemel zonder wolken, eergisteren heb ik de lucht door de dag heen vele malen zien veranderen. Prachtig om naar te kijken. Na 5644 km heb ik dan mijn eerste lekke band (pinchazo, hier) gekregen. Van de gelegenheid gebruik gemaakt om een nieuwe buitenband op het achterwiel te zetten, hoewel ik er nog veel verder mee had kunnen rijden. In het onschuldig ogende gras in de berm zitten kleine, gemene stekelbolletjes en die gingen door het loopvlak van de achterband heen. Nu rust ik weer even uit. Ik hoop dat de wind nog even mee zit, want de weg naar San Francisco zal wel 160 km worden. Met het passeren van de provinciegrens is de klok weer een uur vooruit gezet en dat is voordelig mocht ik later in de avond aankomen.

San Luis is slechts twee dagen fietsen van Mendoza (172 km). Het grootste deel van Ruta 7 is in de provincie Mendoza een afgejakkerde tweebaansweg met veel lapwerk en vrachtverkeer. Af te raden voor fietsen. Landschap is eentonig, maar na de grens met de provincie San Luis verandert er iets. Er is nu een autosnelweg met gescheiden rijbanen, zodat je bij tegemoetkomend verkeer niet onmiddellijk in je spiegel te kijken om weten of je van het asfalt af moet. Vervolgens kun je “genieten” van de wisselende kleuren van de lichtmasten. Dat klinkt wat onbenullig, maar in de eentonigheid is elke afwisseling welkom. Tenslotte gaat de weg over grote afstanden lichtelijk golven en de optische effecten daarvan staan te lezen in CEP 12. Mijn route begint vaste vormen te krijgen: Villa Mercedes, Rio Cuarto, Villa Maria, San Francisco. De heiligheid ligt op de kaart voor het oprapen.

Gisteren bijna de hele dag tegen de zuidenwind in moet trappen, soms door troosteloze vlakten over een wegdek dat wisselde van kwaliteit. Er is nogal wat vrachtverkeer tussen San Juan en Mendoza en dat had tot gevolg dat ik vaak het asfalt af moest. De Andes waren in de verte, maar de weg boog er langzaam naar toe en daardoor kreeg ik de hoogste top steeds beter te zien: de Aconcagua. De stad hier is aangenaam door zijn plaza’s en de vele bomen in alle straten, de rijkdom van de stad op zulke hete dagen. Morgen verlaat ik de stad via Ruta 7 in de richting van San Luis. Montevideo is 1500 km van hier.

Met bijna 5 liter vocht ben ik voor acht uur in de ochtend vertrokken om in één dag San Juan te halen. Dat is na 165 km gelukt. Ik reed door een bekend landschap. Het is hier net als in de woestijngebieden van Wyoming. Het was al donker toen ik de stad inreed. Ik kom hier weer even bij en dan rijd ik via Villa Media Agua naar Mendoza. Vandaar is het oostwaarts richting Buenos Aires, nadat ik eerst nog even Urugay heb aangedaan.