Cor Bergenhenegouwen: Vanaf mijn vakantiefiets. Rondkijken in Midden- en Zuid-Amerika en Zuidoost-Azië. 90 blzz, 111 foto’s en 3 landkaartjes. Uitgegeven in eigen beheer, Utrecht 2012. € 14,95

De vele foto’s zijn dé appetizer voor wie dit boekje voor het eerst ter hand neemt. Lezend merkt de belangstellende dat ze de tekst goed aanvullen. Twee ervan hebben een tekstje eronder. Er is een foto van “surfgod” Alex met Esther (?) die Bergenhenegouwen had gewaarschuwd “niet verliefd te worden”. Een mededeling voor familie en kennissen, maar niet voor buitenstaanders. Er zijn wel meer privé-achtige passages waarvan je je afvraagt of ze nodig zijn.
De omslag vertoont vóór en achter een heren- en damesfiets. Ze zijn de metonym voor Cor en zijn vrouw (“liefje”) terwijl de titel spreekt over mijn vakantiefiets. Hier wringt de schoen zoals bij vele beschrijvingen van reizen die met z’n tweeën worden gemaakt, treffend door Cor verwoord in het zinnetje “Ik besluit voor mezelf dat we gaan stoppen met dit avontuur.”
Redactioneel maken de reisverslagen een wat rommelige indruk. Na dertig bladzijden is er een groen blad dat een tocht uit 2004 in herinnering brengt. Er is de neiging om eenzelfde onderwerp op verschillende plaatsen te beschrijven, wat leidt tot overlappingen. Op enkele pagina’s zijn er restantjes opgesomd die beter in het verhaal zelf geïntegreerd hadden kunnen worden. Bijvoorbeeld over rotsblokken die op de weg vallen. Het lijkt er dus op dat aan een bestaand verslag een en ander is toegevoegd en niet de moeite is genomen om de tekststukken te hergroeperen en doublures te schrappen.
De drie reisverslagen verhouden zich in pagina’s van 56 : 12 : 14. Het zwaartepunt ligt dus in het Middenamerikaanse verhaal uit 2009-2010. De kernvraag is of lezers van dit blad die ook die verre oorden willen befietsen wat aan het verhaal hebben. Zeker. Het duurt even voordat de fietsactiviteiten an sich ter sprake komen, maar dat die lange Transamericana niet een onverdeeld fietsplezier biedt, blijkt duidelijk: delen met een slecht wegdek, vrachtverkeer en stank. Even nuttig is het stukje over fietsen op de hoogten van de Andes. Buiten adem, hartkloppingen en zweet. De fietser wordt ook belaagd door honden. Helaas heeft bij dit onderwerp de behoefte aan luchtige leukigheid het gewonnen van de informativiteit.
Aan het einde van de eerste tocht stelt het paar een top-3 lijst samen. Hun bezoek aan twee indianengemeenschappen scoren hoog. Dat blijkt ook uit de beschrijvingen. Ze zijn stilistisch volwassen, beeldend en informatief. Ze voeren de lezer als het ware mee aan de hand.
Je hoeft geen Partij voor de Dieren-stemmer te zijn om te beseffen dat het relaas van het net uit het ei gekropen schildpadje dat zich met zijn “fladderpootjes” naar de vloedlijn werkt met goede observatie en gevoel is geschreven. Het ontroert en heeft net als de omslagfoto iets poëtisch.
Tot slot. Het boekje op gedragen aan Cors “Lief”. Aan het slot van reis één noemt hij het “samen zijn” met haar “het mooiste” van de reis. Dat zal niet obligaat bedoeld zijn. Je zou ook kunnen zeggen dat Cor verzuimde stap twee te zetten. Aan de gesprekjes van hem en zijn vrouw in het boek blijven losse draadjes hangen en daaraan valt veel meer vast te knopen. Daarmee zou zijn vrouw ook in woorden meer gestalte krijgen en zouden de reisverhalen misschien net zo evenwichtig worden als de symmetrische opstelling van de fietsen op de omslag.
(Ook verschenen in De Wereldfietser, lente 2014)

Nog geen commentaren »

Nog geen commentaren.

RSS feed voor commentaren op dit bericht. TrackBack URL

Geef commentaar

Je moet aangelogd zijn om commentaar te plaatsen.