Op een regenachtige kerstavond zijn we in Hue aangekomen. Wie denkt dat we hier nabij de tropen fietsend worden overgoten door zonneschijn heeft het mis. De dagen zijn vooral grijs en mistig, eigenlijk zoals we dat in Nederland ook al vele jaren rond kerst gewend zijn. Motregen was wat er uit de loodgrijze hemel kwam. De Vietnamezen dragen poncho’s die ze over het stuur van hun scooter slaan. Dat voorste deel is voorzien van een doorzichtig stuk zodat de verlichting en de richtingaanwijzers zichtbaar blijven.

Bij het verlaten van de stad Vinh reed een jongedame tegen mijn rechter achtertas. Niet hard, maar ze raakte uit balans en kapseisde. Gevraagd of ze okay was, kreeg ik een afwerend gebaar en een soort politieman gebaarde dat we verder moesten rijden. Gisteren stopte een scooter vlak voor me. Ik gaf een schreeuw. De man lachte me toe en we schudden elkaar de hand. Kleine diplomatie op de weg.

Met een zekere regelmaat zien we een politieauto langs de weg. Altijd met drie agenten die zich duidelijk staan te vervelen en lusteloos met hun zwart-wit geblokte stok staan te zwaaien. Echte koddebeiers dus. Af en toe houden ze vrachtwagens aan en controleren de papieren. Dat daardoor op een belangrijke doorgaande weg het verkeer oponthoud vindt, maakt ze niet uit. Soms staat er op een kruispunt een enkele agent het verkeer te regelen, maar de Vietnamezen bepalen zelf wel hoe ze het kruispunt overkomen. Wil de heilige hermandad wat bereiken dan zijn er minstens drie of vier voor nodig om de stroom scooters en auto’s te temmen. De fluitjes snerpen dan boven de verkeersherrie uit.

Over herrie gesproken. Vietnam is het lawaaierigste land waar ik ooit geweest ben. Het is er een paar graden erger dan in China. Uit huizen en winkels schallen luidsprekers. Van tweewielers klinken megafoons. Bovendien spreken de Vietnamezen luid, met de buurman of over de telefoon. Bij ruzie is het super fortissimo.

Gisteren passeerden we de oude grens van Noord- en Zuid-Vietnam. Het is nabij de 17e breedtegraad zoals die in Potsdam in 1945 overeengekomen was. De feitelijke grens is de Ben Hai rivier. Aan de Noordvietnamese kant is een pompeus monument dat de geschiedenis in mozaieken verbeeldt. In gebouwtjes ernaast houden beelden de herinnering in leven. Er liep een lange man met blote benen rond. Een Amerikaan uit Austin Texas.

Hij was op de fiets een jaar onderweg in Zuidoost-Azie en Saigon was zijn laatste bestemming. Zijn fiets was langer dan de onze. Een buya die vier achtertassen kon dragen. Hij reisde low budget, want hij sliep in een tentje langs de weg.

Net voor de brug over die grensrivier stond een kleine autobus. Voor de klapdeuren stond een vrouw te schreeuwen. Wat er aan de hand was begrepen we niet, maar even later zagen we dat ze de bus uitgewerkt werd. Er ontstond een handgemeen en ze ging als een wilde te keer. Ik zag de chauffeur tenslotte achter zijn stuur kruipen en de deuren sluiten. De furieuze vrouw had kennelijk het pleit gewonnen. Misschien symbolisch dat ze het in haar eentje tegen de overmacht gewonnen had.

De weg van Hanoi naar Hue is grotendeels under construction. Glad asfalt wordt afgewisseld door stukken met steenslag met gaten en kuilen waar we omheen moeten slalommen. Aan welke kan het verkeer moet rijden is niet altijd duidelijk. We rijden vaak over stukken die afgezet zijn, maar zo houden we de verkeersstroom wat op afstand. We doen dat in Vietnamese stijl!

Na aankomst in Hue gingen we uitkijken naar een gelegenheid voor het avond eten. Bij het Mondial Hotel vroegen we of we in het restaurant konden eten. We moesten wachten. Waarvoor? Even later zaten we aan het ” Merry Christmas Eve Gala Dinner 2014″  met live muziek, een goochelaar en een loterij.Aan lange tafels Amerikanen en Duitsers. Een groots buffet en dat allemaal voor 18 euro.

We hebben alles bij elkaar nu 1000 km gefietst. Daarvan 700 van Hanoi naar hier in Hue. Het idee groeit dat we elke dag meer van hetzelfde zien. Dorpjes, provincieplaatsen en dan weer rijstvelden en lagunes aan de kustzijde. Slechts twee keer zagen we de branding van de Golf van Tonkin. Het mooiste landschap hadden we tot nu toe in de bergen westelijk van Hanoi.

Samenvattend: het land is veeleer interessant dan mooi.

Mijn reisgenote geniet met volle teugen. Ze valt soms van de ene verbazing in de andere. Veel is nieuw voor haar. De overeenkomsten met China zijn zo groot, dat voor mij de verbazing wat minder is, maar voor wie niet blasee wil zijn geldt het adagium: keep your mind open!!

Hue, Vietnam, 25 december 2014