Weersomstandigheden

Wie een fietsvakantie voorbereidt, ziet zichzelf graag fietsen in aangenaam weer. Elke fietser heeft ook andere ervaringen. Ik noem er enkele van mijzelf in de Verenigde Staten:

 

De luchtvochtigheid is in de zomer aan de Amerikaanse oostkust hoog. Zodra je even stopt loopt het zweet letterlijk langs je lijf. Je voelt je in de loop van de dag klammer en viezer worden. De radio meldt dat de temperatuur in de three digits is gekomen (boven 100° Fahrenheit) en  raadt de elderly people aan zoveel mogelijk binnen te blijven.

Ook de nacht brengt niet veel verkoeling en alleen een hotelkamer met airco geeft verlichting. Je kunt dan ook een band plakken, want plakkertjes houden het niet lang in die klamme lucht. Je verwisselt de binnenband en route en de rest komt ’s avonds wel.

 

De woestijnachtige gebieden in Arizona, Utah, Zuid-Californië zijn extreem droog. De relatieve luchtvochtigheid is onder de 10%. Naar je gevoel zweet je nauwelijks en dat is verraderlijk. Je verliest veel vocht, je hoeft weinig te plassen en veel drinken is de boodschap. Het water van je bidons wordt warm en dat drinkt niet prettig. Een jeepachtige auto met mountainbike achterop stopte eens voor me. Ik kreeg koel water; een godendrank.

De droogte verhoogt het zicht spectaculair. Je kunt in het grensgebied van bijvoorbeeld Utah en Nevada een weg over een afstand van 20 tot 30 km overzien. Beelden die ook wel in Amerikaanse films ziet.

Het zonlicht is fel en hard en polaroid voor je ogen is nodig. Het hardste licht dat ik mee maakte was in Wyoming.

Curieus zijn de dust devils: kleine wervelwindkolommetjes in het land. Ze zijn te zien door het stof dat ze doen opdwarrelen. Als er eentje de weg overgaat verdwijnt hij even uit zicht om aan de andere kant weer stof op te pakken.

Extreem droog betekent ook extreem heet. Ik overnachtte in een hotel in Parker, een plaats in Arizona aan de grens met Californië. Vanwege de hitte zat ik de volgende dag al voor zonsopgang op de fiets. De thermometer in mijn stuurtas wees 35° C aan. Om 12.00 uur had ik 100 km op de teller. Toen sloeg de hitte toe. Steeds vaker moest ik stoppen om op adem te komen. Er zijn in de Mohave woestijn geen bomen; alleen struiken langs de weg. Een paar keer stak ik een grote vuilniszak tussen de takjes ervan en zette ze vast met wasknijpers. Gehurkt ging ik eronder zitten, hijgend als een karrepaard. De temperatuur bereikte omstreeks 14.00 uur 50° C. Duizeligheid en vlekken voor de ogen waren telkens de signalen om gauw te stoppen. Een vrouw in een café langs de weg in Arizona, die lid was van een rescue team en tegen haar dochter zei dat ik crazy was, had me gewaarschuwd bij vermoeidheid nooit op de grond te gaan liggen. Die is nog heter dan de lucht en het kan je dood zijn. Pas om 16.30 uur voelde ik de hitte afnemen. Ik kwam na 145 km in Desert City waar een echtpaar zich over mij ontfermde. Zelden heb ik in korte tijd zoveel gedronken.

Was er hulp geweest als de hitte me echt te veel werd? Er was enig verkeer en op grote afstanden stonden telefoonkasten.

 

Zonnige filmbeelden van de Amerikaanse westkust doen vermoeden dat het er wel lekker warm zal zijn. Toen ik voor de eerste keer in Oregon aan de Pacific kwam, wist ik wel beter. De oceaan is koud en de wind met de mistflarden deden mij trui en zelfs regenkleding aantrekken. Ga je weer landinwaarts dan loopt de temperatuur weer op en kun je de kleding weer afpellen.

Ook San Francisco kan ’s zomers mistig zijn.

 

Hoewel ik tornado alley zowel in de lengte als in de breedte heb doorkruist, heeft een tornado mijn pad nooit gekruist. Het gebied strekt zich ruwweg uit over Nebraska, Kansas, Oklahoma en Noord-Texas. Bij onweersachtig weer hield ik wel de lucht in de gaten om te weten of er zich aan het zwerk een slurf ontwikkelde.

Onweersbuien (storms) staan in het Midden Westen standaard op het weermenu. Zonnige ochtend, toenemende bewolking na het middaguur en onweer in de namiddag. De onweersbuien zijn zeer hevig en een bedreiging voor je veiligheid. Ik ben wel eens door Amerikanen gewaarschuwd en van de weg afgehaald. Tv-kijkers zien onder in beeld waarschuwingen voorbij komen over de storms in hun county.

Eens in New Mexico zag ik zware onweerswolken in de verte: bliksems en regensluiers. Ik dacht er niets mee te maken te hebben, maar ineens, out of the blue, stak een storm op waar ik niet tegenop kon. Ik moest lopen.

 

De eerste keer dat ik de Rocky Mountains overging (het was juli) raakte ik in een sneeuwbui op Crows Nest Pass. Mijn handen waren zo verkleumd dat ik bij een restaurant iemand vroeg de band van mijn helm los te maken.

 

In Mantsjoerije (China) en zeker aan de kust zijn de luchten helder. Zodra je bij Peking komt is er veel stof in de lucht die de zon in de namiddag versluiert, net als in Californië als er bosbranden woeden.

 

Nog geen commentaren »

Nog geen commentaren.

RSS feed voor commentaren op dit bericht. TrackBack URL

Geef commentaar

Je moet aangelogd zijn om commentaar te plaatsen.