De tijd gaat snel (altijd origineel beginnen). Bangkok ligt ver achter ons. In twee dagen fietsten we naar de grensplaats Kanchaburi, waar we een huisje aan een bekende rivier huurden. Deze plaats heeft alleen de beroemde brug als toeristische attractie en dat is te zien. Niet de bamboebrug die we kennen uit de film ‘The Bridge on the River Kwai’, maar een moderne metalen spoorbrug waar dagelijks treinen volgeladen met toeristen over heen rijden.

Iedereen heeft vrij toegang tot de brug en Jan en alleman loopt te fotograferen. Als er een trein nadert moet iedereen opzij wil hij niet de trein over zijn tenen krijgen. Mannen willen graag de trein van voren fotograferen, gaan midden op de spoorbaan staan en wachten zo lang mogelijk. De machinist is gewend aan deze malloten en stopt eerst voor de brug en trekt dan luid toeterend weer op.
Ook wij hebben een treinreis gemaakt over deze historische lijn, en dat historische hadden we vooraf al gedaan. In Kanchaburi is een geallieerde erebegraafplaats van hen die bij de bouw en aanleg van de beruchte Birma spoorlijn zijn omgekomen door ziekten, uitputting, ondervoeding, executies. Volgens een bericht bij de begraafplaats zijn er naar schatting 1900 Nederlanders omgekomen. Er ligt een boek met lijsten van namen, maar die van de Nederlanders omvat maar twee pagina’s.

We liepen langs de gedenkstenen en lazen de namen: Hofman, De Rooy, Gilissen, Kool en ook mijn eigen naam kwam ik tegen. Terwijl ik daar liep had de vader van een jeugdvriend in gedachten die de hel van de spoorlijn had overleefd. Helaas kan ik mijn gedachten van daar niet doorvertellen omdar die vriend niet meer onder ons is.

De treinreis naar de grensplaats Namtok is een gezellig boemeltochtje. Het spoor is niet glad en strak dus de trein deint naar het westen. Of de passagiers met hun mandarijnen en frisdranken ook dachten aan de levens die deze spoorbaan kostte weet ik niet. Bij het stationnetje Kwai bleef het loketje gewoon dicht. Toen er een trein aankwam wisten we niet of dat hem nu was of niet. Maar een conducteur gebaarde ons naar twee plaatsen. Na betaling kregen we geen plaatsbewijzen. “Wait a minute…”. De  kaartjes kwamen niet. Administratief bestonden we niet, want op de terugweg eisten anderen onze plaatsen op. De conducteur had ons geld in eigen zak gestopt en moest nu het een en ander ritselen om de zaak glad te strijken.

In Namtok heb ik geluncht met een aardige Japanner. Toen ik nog zat te denken of ik nu wel niet de rol van het Japanse leger ter sprake moest brengen, was hij al klaar met eten. Of ik nog even op zijn tas wilde passen, terwijl hij van het toilet gebruik maakte. Natuurlijk, dat bood misschien gelegenheid tot een breder praatje. Maar teruggekomen maakte hij een lichte buiging ten afscheid. Toen we halverwege de terugweg een extra stop maakte voor wat verfrissingen, had ik de vage indruk dat hij me vermeed, maar ik kan het me ook verbeeld hebben. Zo gaat dat in het leven (altijd origineel eindigen).
Georgetown, Malaysia, 31 maart 2015

Nog geen commentaren »

Nog geen commentaren.

RSS feed voor commentaren op dit bericht. TrackBack URL

Geef commentaar

Je moet aangelogd zijn om commentaar te plaatsen.