In een reisbureau voor fietsvakanties raakte ik in gesprek met een echtpaar dat ook wel eens in de Verenigde Staten wilde gaan fietsen.
“Is het niet gevaarlijk?”
Mensen stellen telkens dezelfde vragen.
Afgezien van een junk die bij een gribushotelletje in Salisbury (North Carolina) mijn hotelkamerdeur probeerde te forceren en waar ik het even heel benauwd kreeg, ben ik nooit bedreigd of beroofd. “En wat de fauna betreft, je leest over beren en ratelslangen, maar je hebt het meest last van honden”.
“Ratelslangen!?” vroeg de vrouw.
“De slangen die ik heb gezien waren allemaal dood. Ze liggen op de weg. Wel makkelijk. Als je even van de weg afgaat om te plassen. Ben je vast gewaarschuwd”.
“We gaan niet naar Amerika!” zei de vrouw alsof ze zichzelf al stuiptrekkend met schuim op de mond langs de weg zag liggen. Einde gesprek. Arme man.
Vrouwen en slangen, dat wordt nooit wat. Het begon in het paradijs.“Ik zal vijandschap zetten tussen u de vrouw”, zei God tegen de slang, “haar zaad (nakomelingen van Eva) zal u de kop vermorzelen”. Dat zaad rijdt in auto’s in Amerika, “God’s own country”.
In Missouri heb ik misschien wel een nieuwe Adam en Eva gesproken. Een stel van vermoedelijk in de dertig liep een helling op en de vrouw zeulde een tweewielig boodschappenkarretje achter zich aan. Het was geen plaats waar ik mensen lopend verwachtte dus ik stopte maar eens even. De vrouw was rood aangelopen, leek me zwanger, maar omdat ze ook dik was, durfde ik er niet naar te vragen. Als een barmhartige Samaritaan haalde mueslirepen uit mijn stuurtas en bood mijn bidons aan. Ze waren al dagen onderweg, maar uit hun vreemde manier van praten (ik vermoedde achterlijkheid) kwam ik er niet achter wat hun herkomst en doel was. “De mensen waren op hun tocht niet altijd even aardig” zei hij en op dat moment passeerde een auto met “Jesus loves you” op de kentekenplaat. Zij was eens door een slang in de voet gebeten. Ze voelde zich duizelig en had zich in de eerst volgende plaats laten behandelen. Wat voor slang wist ze niet.
Het geluid van een ratelslang ken ik alleen van de televisie. In Wyoming lag een slang op het asfalt waarvan de ratel redelijk in tact was. Ik heb hem eraf gesneden in en in een filmkokertje gestopt, waaruit enkele dagen later een rotlucht opsteeg en maden tevoorschijn kropen. De ratel ligt nu in een bureaulade als de teennagel van een overleden overgrootvader en ik haal hem er wel eens uit om er voor vrienden mee te rammelen. Een slap aftrekseltje is het wel.

Nog geen commentaren »

Nog geen commentaren.

RSS feed voor commentaren op dit bericht. TrackBack URL

Geef commentaar

Je moet aangelogd zijn om commentaar te plaatsen.