Het is hier heiig in Peking. De zon zakt verdoft tussen de flats in de namiddag. De herfst, versterkt door luchtvervuiling, brengt vroeg de schemering. Op 3 oktober ben ik hier aangekomen na zes dagen fietsen. Dit maal alleen. Omdat ik pas op de

11de naar huis vlieg kan ik de stad nog eens rustig bekijken.

Hoe lang is de macht in China? Ruim 1700 meter. Naast de Verboden Stad, het voormalige keizerlijke paleis is de echte verboden stad, het regeringscentrum van de Volksrepubliek. Het ligt aan de westkant van het beroemde paleis en is omgeven door hoge muren die voor een deel (symbolisch!) dezelfde bruin/rode kleur hebben als van het paleis. De beveiliging bij de belangrijkste toegangen is maximaal. Politie, militairen, verkeersregelaars en allerlei electronica. De macht van het volk dus. De veiligheidsmaatregelen op het Tiananmen-plein zijn aanzienlijk aangescherpt. Kon ik vroeger mijn fiets over het hekje tillen, nu zijn er hogere en steviger hekken en alle bagage wordt net als op een vliegveld bij de toegangen gescand. Fiets meenemen verboden. Ook hier is de law enforcement-macht overal aanwezig. De eerste dag van oktober is de stichtingsdag van de Volksrepubliek en op de volgende vakantiedagen lijkt heel China naar Peking te moeten. Het is zwart van de toeristen. Er is geduld voor nodig om een blik op de keizerstroon te kunnen werpen. De voorhof achter de Poort van de Hemelse Vrede, waar ik ooit kon rondkuieren, is niet meer openbaar.

In de drie dagen dat ik hier ben, heb ik ruim 80 km gefietst. Dat doe je al gauw, want op de lange wegen van het rasterpatroon kun je goed doortrappen. De chaos op de kruispunten is, nu ik er aan gewend ben geraakt, minder. Er is toch een patroon van wie eerst en wie tweeds. Nu sommige wegen wat vertrouwder zijn geworden ben ik minder negatief over de stad. Wie de hoofdaders mijdt en de buitenwijken opzoekt, komt in aardiger stadsdelen. Dat geldt ook voor de lommerrijke ambassadewijk. Ons eigen stukske Nederland is herkenbaar aan de vlag en de zwart-witte stenen koe in een gazonnetje achter het hoge hek. Heeft Nederland ook een koe-in-de-wei-beleid?

Mijn reis zit er dus op. Ik trap hier nog wat rond en dan op huus an. Er Mei, de vrouw die ons clubje eerder verliet, heeft mijn naam in het Chinees geschreven. U krijgt de groeten van Bosiman.

Jan Postema

Beijing, 6 oktober 2013