Nicole (Dierckx) en Ingrid (De Wilde): De Vloek van de Goeroe. Deel 2 van Op het Ritme van de Toeareg. 352 blzz. Ruim 300 illustraties. Globetrotter BVBA, Antwerpen, ISBN 9789080135949, € 28,50.

De “baldadige” Nicole en Ingrid met haar “brave communiezieltje” kennen elkaar van de schoolbanken en zijn later als vriendinnen op de fiets de wereld ingetrokken. Daarvan doen ze verslag met tal van lezingen en reisverslagen in boekvorm. Het lijkt erop dat ze nu bezig zijn met hun magnum opus. Ze zijn inmiddels de vijftig gepasseerd en zijn dus, zoals Amerikanen zeggen, over the hill. Het derde deel van de Toeareg-serie is in voorbereiding. Deel 2 is rijk geïllustreerd. Zo’n tweederde bestaat uit foto’s en het werk is goed gestructureerd. De hoofdstukken volgen de etappes 22 t/m 41. Ze betreffen Pakistan, India, Nepal, Tibet, China, Laos en Thailand. Ze beginnen telkens met een kaartje gevolgd door een overzicht van hun verblijfplaatsen met een korte karakteristiek, lijstjes met praktische tips en algemene en specifieke toeristische informatie. Het heeft wel iets van een naslagwerk. Het boek eindigt met januari 2007 en we weten dat actualiteit vervliegt. Het is ook een opgewekt en hier en daar vrolijk boek. Nare ervaringen blijven de dames niet bespaard (kou, bloedzuigers, meer dan opdringerige mannen), maar ze zijn mentaal weerbaar en hun humeur is niet kapot te krijgen.
Wat de tekst betreft hebben ze niet de gebruikelijke plaats-en-tijd-structuur aangehouden, maar bij elke etappe gezorgd voor een bloemlezing van gebeurtenissen en belevenissen, waarbij kleine dialoogjes de tekst verlevendigen. Daarbij doen zich kleine doublures voor want de teksten bij veel foto’s staan ook in de hoofdtekst.
Het is niet duidelijk wie van beiden wat heeft geschreven, al krijg je de indruk dat het Nicole is die voor vele stukken het voortouw heeft genomen. Toch wringt de tekst verhaaltechnisch waar “we” wordt gebruikt. Dat is toch de ik-persoon en een ander. Bovendien doet het vreemd aan als de dialogen alleen maar in derde persoon staan, terwijl de schrijfsters het over zichzelf hebben. Je vraagt je af of zij en hun redactionele helpers nog de optie hebben overwogen om de hoofdstukken afwisselend door Nicole en Ingrid te laten schrijven. Kennelijk moest de twee-eenheid domineren.
Het boek opent dramatisch. De vrouwen worden in het Pakistaanse Beloetsjistan gezocht door “terroristen”, zoeken bescherming op een politiebureau, worden ontvoerd met een pick-up en tenslotte elders door een politiecommandant bevrijd. Naast het telefoongesprek tussen een DHL medewerker met het ministerie van buitenlandse zaken in Brussel en de brief van de Belgische consul in Islamabad, kozen de dames voor een vooral emotionele beschrijving. Het is inderdaad niet niks als je als opgejaagd wild over je net doodgeschoten beschermers moet heen stappen. Nu ze het drama op papier brengen, zou de lezer er meer aan hebben als de gebeurtenissen gereconstrueerd zijn. Hij krijgt dan meer kijk op de omstandigheden en kan dan ook weten wat er ondertussen met de bagage en de fietsen gebeurde. Zoals zo vaak in fietsverhalen lijdt de tekst wat aan hyperbolitis. “Met de regelmaat van de klok trakteren watervallen ons op een gratis douche. We hijgen, we puffen, we verzuipen in ons eigen zweet.” Dit stijlmiddel holt zich door veelvuldig gebruik helaas uit en staat feitelijker beschrijvingen in de weg. Helpt een zaklantaarn in Nicoles broek tegen wormen?
Toch verdienen Nicole en Ingrid lof. Ze zijn geen mooischrijfsters. Gastvrijheid, kunst, architectuur maar ook stront, afval en stank passeren de revue. Vervelende situaties, darm- en huidproblemen weerhouden ze er niet van allerlei dingen te ondernemen. Twee stoere vrouwen wier woorden de moeite waard zijn. Lees, huiver en geniet!
(Ook verschenen in De Wereldfietser, 2014)

Nog geen commentaren »

Nog geen commentaren.

RSS feed voor commentaren op dit bericht. TrackBack URL

Geef commentaar

Je moet aangelogd zijn om commentaar te plaatsen.