We zijn terug in wat op oude kilometerpalen langs onze weg “capital city” heet. De twee tassen die we in ons hotel hadden achter gelaten stonden nog keurig in de ruimte achter de receptie.
De bus die ons van LPB naar Vang Vieng bracht deed er zes uur over waar wij vier dagen voor nodig hadden. We herkenden de plaatsen waar we uitrustten, lunchten of overnachtten. Door het gemak waarmee zo’n bus door de bergen trekt, krijgt het land een ander reliëf. Onwillekeurig had je het idee van “je zult dit toch op je fiets moeten doen!” Maar dat hadden we. En zo kwamen in de bus onder de indruk van onze eigen prestaties. Toch maak je, ook al kijk je uit het raam naar de hoogten en diepten, geen deel uit van het land. Je strekt je benen uit onder de stoel voor je, maar voelt geen druk onder de voeten als de weg stijgt en geen verkoelende wind in je gezciht bij een afdaling. In de dorpen slechts blikken van de mensen aan de weg en niet de kinderhandjes naar je uitgestrekt. Die ruimtelijke beperking voelden we nog sterker toen we uit de bus collegafietsers zagen. Hoe graag hadden we een praatje gemaakt.
Op groene stadsbussen van Vientiane staat een grote sticker met een Japanse vlag. “Gift from the people of Japan” eronder. Veel bruggen in Cambodja zijn door Japan gebouwd. Het park aan de Mekong hier is ontworpen en gefinancierd door Korea als ook de kinderspeelplaats met klimrekken en glijbanen.
De chiqueste hotels staan aan de rivier en vormen het begin van Vientianes groeiende skyline. De Mekong is hier stil, geen scheepvaart, hoogstens wat lange platte vissersbootjes aan de Laotiaanse kant. Mogelijk bestaat er een zwemverbod vanwege de delicate grens met de Thaise overkant.

We zijn nog even afgestapt bij de nationale bibliotheek. Een rommelig verstoft geval met kleine ruimten tussen de kasten en de rekken. De gangen staan vol met dozen en bakken zodat het een soort Aldi-bibliotheek is geworden. Toch staan er moderne boeken en tijdschriften, o.a. over economie, management en infomatietechnologie. Voorwaarde is wel dat je Engels kunt lezen. Er lag een grote atlas waarin de DDR nog stond. De New York Times en de Wall Street Journal zijn er ook, met een stempel van de Amerikaanse ambassade erop. Er zouden plannen voor nieuwbouw zijn en wat Wim Kan eens als grap bedoelde is hier werkelijkheid: de maquette op de archiefkast staat op instorten.

Bij het aanvragen van een visum is het telkens weer een gezoek naar wat, waar, hoe en in welke volgorde. In welke munteenheid kun je betalen? Meneer hoe komt u aan dat genummerde briefje? Op het Thaise consulaatterrein mag je geen pet of zonnebril dragen. Je moet herkenbaar zijn voor de camera’s. Naast het betaalloket stond een verkoelingsmachine zo hard te ronken dat je moest schreeuwen om je verstaanbaar te maken. Toch stond er “please keep silence” op. Maar goed, de koning van Thailand is niet krenterig. We hebben drie maanden gekregen om langs Zijn dreven te fietsen.
Op hete kolen zitten is niet prettig, op een heet zadel ook niet. Buiten het consulaat brandde het zadel door mijn broek terwijl ik de handvatten afwisselend in mijn handen had. Even later sta je te stoven voor een stoplicht tussen auto’s en brommers. Er zijn aangenamer fietsmomenten. Merkwaardig is dat op de echte fietsdagen van onze tocht je minder last hebt van de hitte. Je bent dan ook buiten.

 

Vanaf ons hotelkamerbalkon mag ik graag het straatje inkijken. Er komen hier veel backpackers, ook van oudere leeftijd. Zo als zij zijn wil ik ook graag zijn. Ik heb dan ook een verstrekkend besluit genomen. Ik begin met mijn uiterlijk. Mijn haar laat ik groeien en wel zo dat ik eerst een staartje met een elastiekje kan maken en later een knotje. Mijn baard laat ik staan. Daarin komen bruine vlekken van het roken. Ik draag voortaan zwarte hemden met blote schouders. Daarop en op mijn kuiten laat ik tatoeages aanbregen. Welke is nog punt van overweging. Engelse woorden lijken me wel wat. Een beetje zuur zal ik wel gaan ruiken, maar dat hoort erbij. Met mijn slippers zal ik op een licht swingende manier gaan lopen. Het ware leven…
Vietiane, Laos, 27 februari 2015

Nog geen commentaren »

Nog geen commentaren.

RSS feed voor commentaren op dit bericht. TrackBack URL

Geef commentaar

Je moet aangelogd zijn om commentaar te plaatsen.