Ooit schreef Simon Carmiggelt een reclame tekst voor de KLM: ” Hoog in de lucht kunt u genieten van…” Deze opening werd afgekeurd; het zou de mensen kunnen afschrikken. Wij zaten op ruim elf kilometer en vlogen met een grote boog om Oekraine heen. Boven India bereikten we de topsnelheid van 1015 km/uur. Buiten was het min 52 graden, binnen zaten wij aan het ontbijt. Dankzij het informatieschermpje voor ons waren we op de hoogte van allerlei vluchtgegevens. Nu eens wind mee, dan weer tegen. Die kennis is voor de passagier theoretisch, niet ervaren, opgesloten als je bent in een lange kamer van een Boeing 777.  Hoe anders is dat op de fiets. Wind, temperatuur en snelheid behoren tot de basiservaringen als je op het zadel zit.
Alle stewardessen voldeden aan het beeld dat Singapore Airlines in de reclame geeft. Slanke, soms frele dametjes, make up, stijlvolle kledij, ranke schoentjes en opgestoken haar. De heren stewards in donker pak, ook slank. Laten we maar zeggen dat dikke konten moeilijker door de gangpaden komen.
Het personeel luisterde naar namen als Hawwa Sulaimi, Liang Qilong en Michael Friederichs. De laatste had zelfs Nederlandse voorouders. Allen zeer voorkomend en vriendelijk. Bij Aziaten is de glimlach standaard. To keep the relation moving.
We zaten net achter de kinderafdeling. Drie stellen met kleine kinderen deden hun best de hummels af te leiden en te laten slapen, wat niet altijd lukte. Dus liepen de pappa’s en de mamma’s door de gangpaden met kinderen op de arm om ze te sussen en te laten dommelen. En dan te bedenken dat ze na Singapore nog uren verder moesten naar Australie.
Bij de incheck op Schiphol waren we niet de enigen die met een fiets aankwamen. Eenmaal geland in Singapore hadden we ruim de tijd om met andere fietsstellen koffie te drinken. Zij gingen fietsen in Thailand en Cambodja.

 

 

Op de vlucht naar Hanoi vroeg ik een steward of we nog een douanefomulier moest invullen. Nee, dat was niet het geval. Ons visum bleef voldoende. De immigration-man in Hanoi bleef me maar aankijken dus zette ik mijn bril maar even af. Ik bleek dezelfde als op de foto en ik mocht door. Bij de bagageclaim is het telkens weer de vraag waar de fietsen verschijnen en hoe lang dat gaat duren. Ze behoorden tot de laatste stukken uit het laadruim. We mochten ze in de hal uit de dozen halen en al dat karton daar achterlaten. Opvallend was de grote militaire aanwezigheid. De lichtgroene uniformen doen erg Chinees aan, de stof is dun en wat flodderig.
Van het vliegveld naar ons hotel in het oude centrum van Hanoi was het bijna een uur rijden. Onze transfer-man had zichzelf Engels geleerd en beleefd als we waren deden we maar of we alles begrepen. Hij interesseerde zich voor de geschiedenis van zijn land en generaal Giap was de beste, de held van Dien Bien Phu in 1954. Ook wilde hij wel weten hoeveel onze fietsen waard waren. In de kleine straatjes van het centrum reden we stapvoets, eerder stopvoets want de brommers vulden de straten. Onze fietsen, onttakeld als ze waren, werden in de kelderverdieping gezet. We waren moe. Morgen zouden we wel verder zien.
Hanoi, 12 december 2014

 

Nog geen commentaren »

Nog geen commentaren.

RSS feed voor commentaren op dit bericht. TrackBack URL

Geef commentaar

Je moet aangelogd zijn om commentaar te plaatsen.