Na Hohhot hebben we twee etappes gereden en we zijn gestrand in Xinghe, een smerige provinciestad, nog net in Binnen-Mongolie dichtbij de grens met Hebei. Eigenlijk hebben we twee dagen op een schaduwsnelweg gezeten, want de echte snelweg ligt links van ons. Onze weg is de oude die verbreed is tot een snelweg, maar met behoud van de oude gelijkvloerse kruisingen. Hij loopt met lange flauwe hellingen tussen de bergen door. De tweede etappe was ruim 120 km en we haalden Xinghe pas in de schemering. Tien kilometer ervoor was een een gat in het wegdek. Daar kun je met een matig tempo makkelijk doorheen hobbelen. Maar de “down hill-helling” en de grote versnelling zorgden ervoor dat ik met een klap op de weg kwam. Toen ik opstond stond er een ambulance op de vluchtstroop verderop. Volgens de dames die het noodnummer belden, was die ambulance toevallig met een patient onderweg en stopte dus voor mij. Ik in die ziekenwagen naar Xinghe, waar mijn wond boven linker oog werd gehecht, een tetanusinjectie in mijn kont werd gestoken en er een scan van mijn hoofd werd gemaakt. Niks aan de hand. Toen naar een ander gebouw en een paar uur aan het infuus. Pas na middernacht in hotel. Mijn vriendinnen hebben mij fantastisch geholpen en ik heb ze er bij herhaling voor bedankt. Vandaag ze nog eens extra getracteerd op een etentje, want ze hebben mijn leven gered, zei ik maar. Twee dagen later weer langs het ziekenhuis waar dokter Wang mijn verband verwisselde en 14 hechtingen telde. Hij controleerde ook nog even mijn ribben waar ik de meeste last van had. Hij was door Xiao Mei op mijn komst voorbereid, want toen wij hem fotografeerden, trok ook hij een toestelleje uit zijn witte doktersjas. Ik ben met mijn hoofd op de weg geklapt en mijn helm heeft die opgevangen. Zonder die zouden de gevolgen zeer ernstig geweest zijn. Ik had altijd een hekel aan zo’n ding en ik ga nu als een pas bekeerde heel fanatiek pleiten voor het dragen ervan.

We zijn vandaag nog eens langs de plek des onheils gegaan. HET gat reden we voorbij, want zo’n lullige oneffenheid kon het niet zijn, maar toen we terugkeerden kregen we het bewijs: de resten van mijn stuurspiegeltje op de vluchtstrook. De beperkte kennis van het Engels van Xiao Mei is er de oorzaak van dat ik niet alle details ken. Hoe hebben ze bijvoorbeeld mijn fiets en de bagage naar Xinghe gekregen? Hoe dan ook het valt in het niet als ik besef hoeveel ze voor me gedaan hebben en mij als drie toegewijde verpleegsters hebben geholpen en behandeld!

Xinghe, vrijdag 13 september 2013