Op de fiets door Fins Lapland

Er was eens een Afrikaanse student die met een beurs in Finland studeerde. Na een jaar schreef hij naar huis: ‘Er zijn hier twee winters, een witte en een groene’.

Het lijkt erop dat dit nu ook in Fins Lapland het geval is. Al dagenlang is het hier maar 10 graden Celcius en er liepen in Rovaniemi net onder de poolcirkel mensen met wanten aan. De wind komt uit het noorden en op een regenachtige dag denk je al gauw aan warmere oorden. Dat doen de Finnen ook. Bij veel reisbureaus zijn sinds kort de vluchten naar zuidelijke kusten uitverkocht. Volgens een Finse zegswijze zijn de jaren geen broeders. Vorig jaar was de zomer zo heet dat de flora er onder leed. Een zeldzaamheid.

In het noordelijke Ivalo heb ik gisteren voor het slapen gaan nog even gewandeld. De zon scheen nog en ging om 0.37 uur onder. Alleen verder naar het noorden, in Utsjoki, blijft hij nog boven de horizon, maar op 29 juli gaat die ook daar voor het eerst weer onder. Dat melden landelijke kranten ook even; het markeert het begin van het einde van de zomer.

Wat St.Jean-Pied-de-Port in de Pyreneën is voor de pelgrims naar Santiago de Compostella, is Rovaniemi voor de toeristen naar de Noordkaap. Een verzamelpunt van vele nationaliteiten die van  daar grotendeels dezelfde route volgen: Sodankylä, Inari, Karasjok, Porsanger, Honningsvag, Noordkaap. Caravans, ‘Hausmobilen’, bussen, motorrijders, ze gaan allemaal naar het hoogste noorden of komen er van terug. In Rovaniemi is dat goed te merken. Deze hoofdstad van Fins Lapland begint stadse allures te krijgen. Een groter wandelgebied, winkelcentrum, restaurants (ook Chinese), hamburgertenten, kunst- en souvernierwinkels, etc. Veel bezoek trekt het Arcticum, dat alles laat zien van en vertelt over de volken die bij de poolcirkel leven. Lappen, Eskimo’s, Tsjoektsjen, Samojeden en wie niet al.

Van een heel andere aard is het kerstmangedoe  aan de poolcirkel even buiten Rovaniemi. Een Santa-park, -dorp en werkplaats. Ho, ho, ho.¦

De trek naar het noorden heeft voor de fietser voordelen. Binnen redelijke afstanden zijn er nu gelegenheden voor eten en slapen. Mijn eerste overnachting na Rovaniemi was op een camping in het gehucht Tiainen. Het echtpaar dat hem exploiteerde was Engels-Fins. De kinderen spraken Engels met hun hun moeder en Fins met hun vader. De kampeerplaatsen lagen achter een houten gebouw dat meer dan honderd jaar oud is. Het was eens een kestikievari, een combinatie van eethuis, logement, posthuis en voeder- en wisselplaats voor paarden. Ooit een belangrijke schakel voor het weinige verkeer naar de Finse verten. De naam is een verbastering van het Zweedse gästgeveri, letterlijk gastgeverij.

Vanuit je tent kijk je uit over een meertje, waarop je in een roeiboot van de stilte kunt genieten, nadat je bij de Chinees verderop je buik hebt volgegeten.

De Engelse vrouw legde me uit waarom de naam van het dorp niet juist is. Toen de telefoon deze contreien bereikte, kwam de telefooncentrale in het huis van de postmeester te staan. Meldde zich iemand dan kreeg die de naam van de postman of diens vrouw te horen: Tiainen (‘mees’) in plaats van Korvala, de eigenlijke plaatsnaam. Buitenstaanders wisten op den duur niet beter of het heette daar Tiainen en zo verscheen de naam ook op kaarten. ‘It’s a shame’, vond mijn gesprekspartner. Veel plaatsen hebben een landelijk element in de plaatsnaam. Een schuimende en ruisende plek in een stroomversnelling (koski) heet korva en daarvan zijn er vijf in de nabije rivier. Korvala is nu de naam van de camping.

Na vele frisse nachten in mijn tentje is een hotelkamer een heerlijke luxe, waar ik weer eens dankzij de gordijnen in het donker kan slapen. Vanuit mijn raam kan ik een wegwijzer zien met ‘Murmansk 303’. Er is van hier een busverbinding naar die Russische stad. Finnen kunnen er een ‘snelvisum’ voor krijgen; buitenlanders niet. Mijn hotel ligt aan de Petsamoweg. Van 1920 tot 1944 had Finland ook een strook land naar de Barentszee met de havenplaats Petsamo (nu Petsjenga). Wat de Russen gaven, eisten ze weer terug. Het was de prijs die Finland moest betalen voor het doorlaten van Duitse troepen naar Rusland. Er komen hier nog steeds Duitse bussen. De passagiers willen weten waar hun vader in ’44 sneuvelde.

Ivalo, Finland

24 juli 2007

 

Nog geen commentaren »

Nog geen commentaren.

RSS feed voor commentaren op dit bericht. TrackBack URL

Geef commentaar

Je moet aangelogd zijn om commentaar te plaatsen.