De wegen waar over ik rijd, behoren tot de mooiste die ik ken. De relatieve luchtvochtigheid in Arizona daalt tot onder de 10% en zorgt voor al de schone verten in de ruimten om me heen. Blauwe bergen, lange rechte wegen tot aan ‘den einder’. Wegen zoals ik ze ook ken uit Utah en Nevada. Maanachtige landschappen met van die sigarenkaktussen, saguaro’s. Soms wringt de weg zich door rotspartijen. Een Apache-indiaan bij een wasserette, zei me op een bepaalde rots te letten aan weg US 60. Daarvan wierpen zich indianen die de dood verkozen boven onderwerping aan Westerlingen.

Ik stuur aan op Phoenix en wil dan via Wickenburg naar de grensplaat Parker. In Safford, vanwaar ik de vorige keer berichtte, maakte ik niet zo zeer een botsing van culturen mee, alswel in stijlen. Ik at ’s avonds in een Chinees restaurant. Een gast wordt begroet en welkom geheten met Aziatische beleefdheidsvormen. Zegt die Amerikaan: Are you happy to see me?! You must be sick!!

 

Sicilië

In Globe maak ik bij het ontbijt kennis met de bejaarde Conrad Olsen. Hij was de zoon van Noorse emigranten en had nog deelgenomen aan de geallieerde landingen op Sicilië in juli 1943. Zijn generaal was Patton. Zijn ouders hadden een melkboerderij in Wisconsin (The Dairy State). Na hun dood was hij voor zijn gezondheid naar Arizona gegaan. Als marineman had hij heel wat van de wereld gezien. In Noorwegen was hij nog nooit geweest.

Via Mesa, Tempe en Scotsdale bereik ik het centrum van Phoenix. Daar verzorg ik mijn e-mails in bibliotheek en koop elders vast een kaart van Los Angeles en omgeving, waar ik over een week moet zijn. Het stedelijk gebied (van Phoenix) is groot, je fietst er al gauw 60 tot 80 km. Vanuit het centrum gaat diagonaal door het stratenraster de Grand Avenue naar het noordwesten. Ik passeer telkens kruispunten die gecompliceerd zijn, nog verergerd door de spoorlijn.

Aardig is dat ik stadsbussen zie met een fietsrek voorop. Een fietser klapt zelf het rek neer, zet zijn fiets erop en stapt in. Na uitstappen kan de chauffeur niet in een onbewaakt ogenblik vast gaan rijden, terwijl je de fiets weer optilt.

 

 

Bouse

Op mijn laatste etappe van Wickenburg naar Parker kom ik door het dorpje Bouse. Bezoekers worden ironisch welkom geheten door ‘278 friendly people and 3 or 4 groaches’. Toch is het dorp verdeeld, om niet te zeggen verscheurd. Eerder kwam ik langs een kruisje met plastic bloemen in de berm met de naam LYNN. Die Lynn was een 56 jaar oude vrouw die twee jaar geleden bij een frontale botsing om het leven was gekomen. De andere partij was een 36- jarige man, ook uit Bouse, rijdend onder invloed. Hij werd veroordeeld voor alcohol en doodslag (manslaughter) tot een gevangensistraf van 20 jaar. Onder de inwoners van het dorp vormden zich partijen: een Lynn-partij en, gemakshalve gezegd, een zuippartij. De tegenstellingen zullen in de komende tijd wel wat op de achtergrond geraken, maar in 2008 komt de man in kwestie in aanmerking voor parole (proefverlof) en dan vlamt het een en ander weer op.

Met de herinneringen aan Bouse fietste ik de laatste 20 km in Arizona naar Parker aan de grens met Californië. In nam een kamer in motel King of Arizona. Ik koelde me af in het zwembad. Morgen wil ik vroeg op vanwege de hitte. De eerste trapslag bij zonsopgang..

 

Parker, Arizona, 20 agustus 1999

 

Nog geen commentaren »

Nog geen commentaren.

RSS feed voor commentaren op dit bericht. TrackBack URL

Geef commentaar

Je moet aangelogd zijn om commentaar te plaatsen.