Terug in Argentinië! Van La Serena aan de kust in Chili door het prachtige dal van de Elqui-rivier naar Vicuna. Daar een taxi besteld die mij naar de pashoogte van de Paso del Agua Negra zou brengen. Het pakte anders uit. Fietsend, lopend en liftend ben ik over de pas in Argentinië gekomen. Ik zit dus nu in San Josë de Jáchal, een heet en stoffig plaatsje achter de Sierra del Tigre om vandaar na een rustdag naar San Juan te gaan. Meer details over de reis in “Ciclista en Patagonia (11)”

La Serena is de laatste plaats aan de Chileense kust. Twee dagen geleden de snelweg definitief verlaten. De tocht naar Ovalle voerde over een hoogvlakte, naar La Serena deels door de bergen, deels door een steeds breder wordende vallei. Via de VVV hier contact gelegd met een man die fietstochten organiseert door en over de Andes. Hoop hem vanavond te spreken. Wil alles weten over de pas die ik moet nemen, de Paso del Agua Negra, die op meer dan 4700 m ligt. Het is van hier 248 km tot de pashoogte. Daartussen ligt nog de plaats Vicuna. Het schijnt dat ik bij de Chileense douane kan overnachten. La Serena is het begin van de terugreis.

Dit bericht schrijf ik in Valparaí­so, maar mijn fiets staat in een hotel in La Calera, zo’n 50 km ten noordoosten van de stad. Omdat de snelweg van Santiago rechtstreeks naar Valparaí­so twee tunnels heeft, waarvan één lang, ben ik weer over de Chileense A5 verder gegaan. Van La Calera met de bus naar Valparaíso. Vanavond weer terug, anderhalf uur in de bus. Het is hier één groot stedelijk gebied tegen heuvels op, samen met Vina del Mar. Een deel van de heuvelbebouwing is uitgeroepen tot Wereld Erfgoed van de Unesco en dat kun je merken aan de vele toeristen met rugzakjes. Morgen ga ik verder langs de kust, naar Los Vilos. Dan nog twee dagen naar mijn keerpunt la Serena.

De Chileense hoofdstad bereikt! Niet zonder moeite: ik heb om een lift moeten vragen om een tunnel door te komen (verboden voor fietsers en ook nog gevaarlijk) en vele stukken langs de snelweg hebben een ventweg die eindigt met een verbod voor fietsers om verder te gaan op de hoofdweg.  Gelukkig zijn de Chilenen wat losser wat regels betreft en ik heb die verboden genegeerd. Vermoedelijk maak ik hetzelfde mee als ik naar Valparaíso ga op de 18e. Dan is het 500 km naar La Serena aan de kust. Het weer is nog steeds hetzelfde: warm, zonnig en zeer dorstverwekkend.
Grotere kaart weergeven

In dit lange, gerekte land heb ik inmiddels een flinke ruk afgelegd. Ben sinds laatste bericht weer 800 km verder naar het noorden. Het warme zomerweer houdt hier aan. Na het middaguur stijgt de temperatuur tot 35 graden. Ik ben tot dusver als een speer door Chili gegaan. In twee dagen bijna 300 km met een windje in de rug gaat lekker. De weg naar Concepción, tweede stad van Chili, leidde 40 km langs de Bio Bio-rivier, die fraaie uitzichten bood. In deze stad ben ik twee dagen gebleven om bij te komen. Buiten Concepción zei een bord dat ik de snelweg niet op mocht. Dus ben ik binnenwegen langs de kust gevolgd tot Tomé. Daarna landinwaarts en linksaf naar het noorden. Kleine plaatsen met inheemse namen Lirquén, Coelemu, Quirihue. Een en ander betekent wel dat er veel geklommen moet worden. Sommige hellingen zijn steiler dan 10% en dat betekent lopen en duwen. Kleine bergpasjes zijn ook mijn deel en die zijn vaak gemener dan de lange aanloop naar een echte hoge bergpas. Morgen ga ik verder naar Cauquenes, een provincieplaats die misschien niet op de kaart staat aangegeven.

Langzaam kruipt Santiago dichterbij (650 km over A5). Heb de afgelopen dagen veel op de vluchtstrook van de snelweg gereden. De gedachte eraan stond me aanvankelijk tegen, maar het valt mee. Goed asfalt, redelijk schoon, zodat je goed rechts kunt fietsen en niet zo druk. Bovendien: je mag er fietsen en niemand laat kwaaie koppen zien. Soms is er een Calle de servicio , een ventweg die niet altijd goed te berijden is. Vandaag Ciclista en Patagonia (8) geschreven met de laatste ervaringen. Temuco is een grote stad met 150.000 inwoners en dat is in het centrum te merken. Je wordt knettergek van die taxis die stoppen voor iedereen die maar zijn hand opsteekt. De tweede stad van Chili is Concepción aan de kust en daar hoop ik over drie, vier dagen te zijn.

Op nieuwjaarsdag van Punta Arenas gevlogen naar Puerto Montt. Vlucht van twee uur over de Andes. Fiets ondanks gebrek aan doos goed aangekomen. Na meer dan een week weer op de bici zoals ze hier zeggen. Van Puerto Montt langs de Ruta 5, een snelweg, naar het noorden. Drukte viel mee zo ook de vluchtstrook, zodat ik niet telkens in de spiegel hoefde te kijken voor verkeer van achteren. Bovendien lag er minder rommel op, die een gevaar vormt voor je banden. De komende dagen fiets ik naar Valdivia, Temuco en Concepcion. Santiago is volgens bordje langs de weg van hier 920 km verwijderd. Deze snelweg zal ik af en toe gebruiken. Op de kaart is hij als een boomstam met takken. Het weer is hier gelukkig weer zomers: T-shirt en zonnebril. Over het geheel genomen maakt Chili een wat minder welvarende indruk dan Argentinië. Misschien dat de ING en de Rabobank die hier goed vertegenwoordigd zijn er wat aan kunnen doen.