Op mijn derde fietstocht in China heb ik er ineens drie “zussen” bij: Zhang Min, Jiang Pei Yuan en Wei Gui Xiang. Zo spreek ik ze niet aan. Ik noem ze resp. Xiao Mei (kleine zus), Da Mei (grote zus, ook al is de kleinste van de drie) en Er Mei (tweede zus). Ze komen uit verschillende steden in Noord-China, maar ze zijn wel lid van dezelfde fietsorganisatie.  Alleen Xiao Mei die ik in 2006 heb leren kennen spreekt wat Engels. Doordat ze met haar vriendinnen Chinees spreekt, krijg ik telkens een kromme Engelse versie te horen van wat we gaan doen en die blijkt dan de volgende dag anders uit te vallen. Bovendien is voor haar de prikkel om voor mij wat aan haar Engels te doen minimaal. Dan zegt ze ” tomorrow we go to da xiong mao” en dan moet ik begrijpen dat we naar de panda’s in het fokcentrum gaan, want daar hadden we het over gehad. De prettige kant is dat ik dagelijks er nieuw Chinese woorden bij leer en als ik ’s morgens vraag ” Nimen shuide hao ma” (hebben jullie goed geslapen?) dan lachen ze waarderend.
Het is hier heet en vochtig. In de middag rollen de mannen hun hemd tot hun tepels op en wachten gelaten op de avond. In de ochtendkoelte van het spitsuur fietsten we naar het pandafokcentrum 15 km verderop. Het verkeer is chaotisch maar niet agressief. De auto’s en brommers zijn bijna alle elektrisch, dus geen geknetter en geen uitlaatgassen, maar wel een aanhoudend getoeter. Die geluidloosheid zorgt voor verrassingen, want ineens duikt er achter je een brommer op. Een ander soort sluipverkeer. Het pandacentrum is de toeristische trekpleister no. 1, maar ook wel een prestige-object om de wereld te tonen dat de Chinezen echt wel wat aan het milieu doen. Wie wordt niet vertederd door de pandababy’s in couveuzes?
Er Mei heeft volgens mij gevoel voor humor en wil graag wat Engels leren. Ze oefent dagelijks de telwoorden van een tot tien en dan blijkt hoe moeilijk de uitspraak van het Engels voor haar is. Omgekeerd leert ze me, net als de anderen, Chinese woorden. Bij Er Mei hoor ik de toonsverschillen het beste, maar ook hun verschil in lengte en ze is niet te beroerd om de klanken te herhalen tot ze goed uit mijn mond komen. Wat we in ons mond steken is zeer gekruid. Chinese menukaarten in Nederland waarschuwen voor het hete spijzen van Sichuan. Ik zeg in een restaurant ” bu lade” (not spicy”) en even later staat mijn bek in brand. We hebben voor vertrek uit Chengdu een taakverdeling. Er Mei heeft de kas, Da Mei doet de boekhouding, ik moet de fietsen onderhouden en Xao Mei dirigeert de club. Ze is overigens geen partijlid, de anderen wel. Morgen, dinsdag, gaan we nog
wat in de stad bekijken en woensdag gaat de tocht naar het noorden beginnen.

 

Gisteren de hele dag door woestijnachtig land gefietst van San José de Jachal naar San Juan, 165 km. Een bekend soort landschap; het lijkt sterk op Wyoming. Nu even rust in deze stad. Daarna in de richting van Mendoza. Omdat ik niet in één dag dat haal, overnacht ik eerst in Villa Media Agua. Heb de route verkend met hulp van de VVV San Juan. Na Mendoza zullen de Andes uit het zicht verwijnen.

Dit is mijn laatste bericht van overzee. De cirkel is rond: ik ben weer terug in mijn hotel in het centrum van Buenos Aires. Ik heb geen kilometers toegevoegd aan mijn teller op het stuur, maar het zou kunnen zijn dat een ander dat wel heeft gedaan. Gisteren is mijn fiets, mijn trouwe makker, gestolen bij het marinemuseum (Museo Naval) in Montevideo. Naar de politie geweest, enzovoort. De overtocht naar BA duurde drie uur en alles erom heen verliep vlot. Zonder fiets gaat een en ander wel makkelijker…

Mijn fietstocht zit erop. Wat overblijft is afronding, afsluiting. Ik hoef geen etappes of dagelijkse afstanden meer af te leggen. Ik moet nog naar de haven hier in Montevideo fietsen, oversteken met de boot naar Buenos Aires en daar weer mijn hotel opzoeken waar mijn reis was begonnen. De laatste twee dagen waren aangenaam: lekker weer en mooie uitzichten over de “rollende velden”. Mijn kilometerteller heeft de bijna literaire stand bereikt van 7001 km. Ik vind het een mooie afstand. Hier in de hoofdstad blijf ik nog vier dagen. Ik ga lekker veel eten en ook heel veel drinken, om niet te zeggen zuipen.

Van Paysandú is er maar één weg naar het zuiden, naar de hoofdstad Montevideo en dat is Ruta 3. Mijn tweede overnachting hier was in Young. De tweede fietsdag naar Trinidad was eigenlijk gelijk aan de eerste: een weg die op en neer gaat door akkers, velden, waarvan en deel braak ligt. Tussen de genoemde plaatsen is eigenlijk niks. Het platteland is hier is opvallend leeg. Veel verkeer is Argentijns. In bermen rijden cowboys/gaucho’s met hun brede hoeden. In Trinidad blijf ik een dag rusten. Gisteren 126 km wind tegen. Er liggen nog 190 km tussen hier en Montevideo. Vandaag is regenachtig, maar morgen…
Grotere kaart weergeven

Van Santa Fe ben ik ’s morgens als een gek wezen fietsen naar de pont over de Rio Paraná die maar één keer per dag vaart. Pas na het ontbijt hoorde ik dat die om ongeveer kwart over tien zou afvaren. Ik heb hem gehaald. De volgende twee dagen gingen door de provincie Entre Rios, een licht golvend land, waar weinig over te vertellen valt. Akkers en weilanden. Vandaag van San José via Colón naar de Rio Urugay gereden. Ik kwam vrij snel de grens over; als fietser ga je langs alle autoÂs. Zit nu in Paysandú, vanwaar de laatste ruk naar Montevideo gemaakt gaat worden.

In twee dagen veel gereden (resp. 172 en 145 km) door mais-, soya- en pindavelden. Van Villa Maria over San Francisco naar Santa Fe. Het landschap is vlak, plat als een plank en doet aan Kansas denken. Vandaag was het zweetheet. Ik ben nu aan de Rio Paraná, die ik morgen hoop te zien. Op de hoofdwegen naar Santa Fe is veel vrachtverkeer en het valt me op dat Braziliaanse truckers wat ongeduldiger zijn dan hun Argentijnse collega’s. Gelukkig zijn langs de weg geregeld dorpen of landbouwnederzettingen waar ik wat kan drinken. De eetlust komt ’s avonds weer terug. Met de snelheid waarmee ik door het land ga, heb ik extra rustdagen “verdiend”. Daarom blijf ik hier en in Paraná aan de overlant van de rivier een dag hangen. Rustdagen, dos dias de descansos.

Na drie dagen fietsen via Villa Mercedes en Rio Cuarto aangekomen in Villa Maria. De tweede en derde dag “rielekst” getrapt met de wind mee. Daardoor was ik al vroeg in een hotel en had ik het gevoel er rustdagen bij te krijgen. De tocht ging door mais- en pindavelden die tot de horizon reiken. Gisteren was de hemel zonder wolken, eergisteren heb ik de lucht door de dag heen vele malen zien veranderen. Prachtig om naar te kijken. Na 5644 km heb ik dan mijn eerste lekke band (pinchazo, hier) gekregen. Van de gelegenheid gebruik gemaakt om een nieuwe buitenband op het achterwiel te zetten, hoewel ik er nog veel verder mee had kunnen rijden. In het onschuldig ogende gras in de berm zitten kleine, gemene stekelbolletjes en die gingen door het loopvlak van de achterband heen. Nu rust ik weer even uit. Ik hoop dat de wind nog even mee zit, want de weg naar San Francisco zal wel 160 km worden. Met het passeren van de provinciegrens is de klok weer een uur vooruit gezet en dat is voordelig mocht ik later in de avond aankomen.

San Luis is slechts twee dagen fietsen van Mendoza (172 km). Het grootste deel van Ruta 7 is in de provincie Mendoza een afgejakkerde tweebaansweg met veel lapwerk en vrachtverkeer. Af te raden voor fietsen. Landschap is eentonig, maar na de grens met de provincie San Luis verandert er iets. Er is nu een autosnelweg met gescheiden rijbanen, zodat je bij tegemoetkomend verkeer niet onmiddellijk in je spiegel te kijken om weten of je van het asfalt af moet. Vervolgens kun je “genieten” van de wisselende kleuren van de lichtmasten. Dat klinkt wat onbenullig, maar in de eentonigheid is elke afwisseling welkom. Tenslotte gaat de weg over grote afstanden lichtelijk golven en de optische effecten daarvan staan te lezen in CEP 12. Mijn route begint vaste vormen te krijgen: Villa Mercedes, Rio Cuarto, Villa Maria, San Francisco. De heiligheid ligt op de kaart voor het oprapen.

Gisteren bijna de hele dag tegen de zuidenwind in moet trappen, soms door troosteloze vlakten over een wegdek dat wisselde van kwaliteit. Er is nogal wat vrachtverkeer tussen San Juan en Mendoza en dat had tot gevolg dat ik vaak het asfalt af moest. De Andes waren in de verte, maar de weg boog er langzaam naar toe en daardoor kreeg ik de hoogste top steeds beter te zien: de Aconcagua. De stad hier is aangenaam door zijn plaza’s en de vele bomen in alle straten, de rijkdom van de stad op zulke hete dagen. Morgen verlaat ik de stad via Ruta 7 in de richting van San Luis. Montevideo is 1500 km van hier.

« Oudere berichten — Oudere berichten »