Na drie dagen fietsen, waarin een lift per vrachtwagen van 58 km, ben ik aangekomen in Rio Grande in het Argentijnse deel van Tierra del Fuego, het Vuurland waar het erg fris is. Er resten mij nog twee dagen trappen naar mijn eerste doel: Ushuaia. Eigenlijk had ik morgen door willen gaan, maar gisteren heb ik den ganschen dag gereden op een ripio: een steenslagweg, waarop je vooral de moed erin moet houden. De pezen in je armen worden er gevoelig van en soms heb je het idee dat je eigen lijf ook meerammelt en je nieren zijn gaan wandelen. Mijn lichaam heeft nu even rust nodig. Ondanks het slechte wegdek geen lekke band en/of gebroken spaak. Mijn bagage ziet er wel stoffig uit. Daarom zal ik het stofdoekje hanteren…

Na drie dagen fietsen aangekomen in de hoofdstad van de provincie Santa Cruz. Het is laatste plaats voor de Chileense grens. Uit mijn Ciclista en Patagonia (5) blijkt dat de wind hier de koning van het weer is. De zon schijnt fel, maar de mensen lopen met windjacks over straat. Het weerbericht in de krant noemde de wind “leves a regulares”, van licht tot normaal. Mat wat ze hier normaal vinden is voor mij wat anders.

Mijn reis is gevorderd tot San Julian aan de kust. Na Comodoro Rivadavia ging het langs Caleta Olivia, Fitz Roy, Tres Cerros (laatste twee niet op kaart). Het is nog steeds warm tot heet zomerweer. De wegen worden stiller. Het landschap is meestal vlak, maar elke dag moet ik wel door een rivierdal dat de breedte heeft van vijf kilometer. Totaal afgelegde fietskilometers is nu 2061. Banden slijten nauwelijks; ketting enkele keren eraf gelopen en een keer gesmeerd.

San Julian is omringd door heuvels in de verte, waarboven de lucht ’s avonds fraai kleurt. Plaatsje heeft enig toeristisch potentieel blijkens het verhoudingsgewijs grote aantal hotels. De grote trekpleister is een replica van het schip waarmee Hernando Magellanes hier de kust aandeed in 1519. Bij het pompstation buiten de “pueblo” aan de Ruta 3 trekt heel wat voorbij. Duitse en Franse campers, een Zuidafrikaanse bus. Leuk om naar te kijken. De volgende grote plaats is Rio Gallego, hier 400 km vandaan. Daarna het eerste stuk in Chili. Zie Ciclista en Patagonia (4).

Mijn reis is ineens versneld. Op weg naar Puerto Madryn had ik een val gemaakt. Schaafwonden op arm en knie. Na de schrik fiets weer opgepakt. Later bleek dat ik een lichte ribkneuzing had opgelopen, waarvan ik bij fietsen zelf weinig merk, maar deste meer bij hoesten en niezen. In Trelew besloten de weg naar CR per bus af te leggen. Het leek wel een zeereis door die oneindige vlakten. De grote luxe dubbeldekker deinde ook een beetje, dus dat hielp ook. Ik zat als enige bovenin en vooraan. Het land is indrukwekkend. Bijkomend voordeel van de bus was het weer. Regen, wind en maar15 graden. Bij nadering CR werd het weer zoals ik het hier gewend ben: warm, helder, vederwolken. Het licht is hier hard.

Vanmorgen de bergen achter de stad ingefietst. Stukje door kleine krottenwijk met zijn golfplaten, honden, afval en stank. Het uitzicht van boven over zee en stad was prachtig. De bergen zelf zijn lelijk. Grauw en zanderig. Er staan boortorens, jaknikkers en opslagtanks. Het zwarte goud van CR.

Bij mijn hotel downtown is een Chinees waar ik me weer voleet. Ernaast zit het internetcafé. Morgen weer verder op de fiets. Eerst naar Coleta Olivia, ook aan de kust, en dan naar Fitzroy. Dan volgt een stuk van 300 km door niets naar Puerto San Julian. Hoe ik dat doorkom zie ik wel. Het is de wind die hier beslist. In San Julian schrijf ik mijn volgende Ciclista en Patagonia.

Na 1545 km ben ik in Puerto Madryn aangekomen. Het weer is mij nog steeds gunstig gezind en ik durf te zeggen dat het nog wel een tijdje zo blijft. Gunstig betekent droog en wind vaak mee. De vergezichten zijn adembenemend mooi en dan denk je: daar doe ik het voor. Droge lucht is geurloos, maar er groeien planten langs de weg met een heerlijke aromatische geur. Daarnaast moet je de stank dulden van dode stinkdieren, honden en paarden. Vandaag mijn derde Ciclista en Patagonia geschreven. Heb inmiddels met Duitsers en Fransen gesproken die met hun “Hausmobilen” naar het zuiden gaan. Ook met een Nederlands echtpaar dat met een oude tot kampeerwagen verbouwde Mercedes van de Westduitse grenspolitie door Zuid-Amerka rondtrekt. Straks ga ik gezellig met ze eten. Mijn tocht verloopt sneller dan gedacht. De eerst volgende grote plaats is Comodoro Rivadavia.

Gisteren de Rio Negro overgekomen en daarmee ben ik in Patagonië. In de stad Viedma.  De wind was de laatste twee dagen zo gunstig dat ik respectievelijk 130 en 168 km heb afgelegd. In Bahia Blanca een vulling verloren. Ben hier naar tandarts geweest, een buurman van het hotel. Daarom een extra rustdag. Maak van de gelegenheid gebruik om ook de stad aan de noordkant van de rivier te bezichtigen: Carmen de Patagones. Morgen verder in de richting van San Antonio Oeste. Ik denk niet dat ik het in één dag haal (meer dan 180 km). In dat geval kampeer ik onderweg. De route gaat verder naar Puerto Madryn, Trelew en Comodoro Rivadavia.

Van de rustdagen in Bahia Blanca maak ik gebruik om een en ander te schrijven: Ciclista en Patagonia (2) en over mijn ervaringen hier met vrachtverkeer en wind (zie Praktisch). Het is hier nog steeds erg warm. Heb de dag voor een deel slapend doorgebracht. Ik eet niet, maar bunker!

Er zitten nu vier fietsdagen op. Het weer is zeer zomers. De eerste dag was heet. De tweede winderig tot stormachtig. Zo zelfs dat ik de pijnlijke pezen een dag rust heb gegeven. Derde fietsdag ging van een leien dakje en de vierde nog meer. Heb overnacht in Lobos, Saladillio, Azul en nu ga ik slapen in Benito Juarez. Het plaatsje ligt aan Ruta 3, de weg naar Vuurland. Zag Ushuaia al een keer op een bord: 2724 km!

Ik rijd door de “pampa humida”, maar van dat “vochtige” heb ik niet veel gemerkt. Het landschap is vlak, maar met vele lange valse platten. Vandaag voor het eerst wat heuvels, maar zware hellingen waren er niet. Mijn totale afstand is nu 468 km. Hoop over een paar dagen in Bahia Blanca te zijn aan de kust. Hasta luego! (18-11-2008)

Mijn verblijf hier in de stad zit er bijna op. Zie over mijn ervaringen hier Ciclista en Patagonia (1). Ik noem het voortaan CEP. Mijn vliegreis is met vertragingen verlopen. We moesten het toestel naar Madrid weer uit wegens een defect. Wachten. Pas tegen middernacht vertrokken.  Toestel  naar BA was al weg. Overnacht in hotel bij vliegveld. Omdat ik zo lang zou moeten zitten, wandeling van een uur in buurt hotel. ’s Middags verder. Vlucht van 12 uur. Fietsdoos danig gehavend. Pas ver na middernacht in hotel. Fiets in elkaar gezet en stad verkend. Ook nog een aardige toer met Engels sprekende gids door de stad, georganiseerd door mijn reisbureau. Warm zomerweer. Verlang naar ruimte en verse lucht.

De laatste dagen. Mijn tassen zijn gepakt. Op een paklijst houd ik bij wat ik allemaal in de tassen stopte. Nog niet wat in welke. Dat komt pas bij de echte start. Na ongeveer een week weet ik precies waar wat in zit. Wat te maken heeft met eten, zit bijvoorbeeld in de rechter achtertas. Regenkleding, gereedschap en reserveonderdelen in de linker voortas. Ik moet er bij het afstappen makkelijk bijkunnen. Het zijn vooral de kleine dagelijkse dingetjes die een ‘snel’ plaatsje nodig hebben: kaarten, zonnebril, beschermende creme voor de lippen, portemonnee, ed.

Lastig is dat ik me voor zomer en winter moet voorbereiden. Dus ook wanten, ijsmuts, extra warme sokken, thermisch ondergoed. Het kan immers in de bergen ’s nachts koud zijn. Mijn lichtgewicht tentje compenseert het zwaardere gewicht van mijn dikke slaapzak. Ik heb mijn kleding zo gekozen dat ik laag voor laag kan aantrekken of afpellen.

Voor een kleine rugzak ging ik nog even naar Amersfoort. Ik parkeerde mijn auto in een wijk met straatnamen van grote ontdekkingsreizigers. Het was de Magelhaenstraat. Grappig idee, want over een week of zeven hoop ik de Straat Magelhaen te passeren.

Vandaag een proefrit van 20 km gemaakt. Naar Huis ter Heide en terug. De voortassen rammelen een beetje bij oneffenheden, maar voor het overige voelt alles vertrouwd. Je banden moeten met zoveel laadgewicht goed hard zijn. Met een handpompje lukt dat niet zo, dus ik zal eens kijken of er in de buurt van mijn hotel in BA een fietsenmaker zit. In China was het makkelijk: op veel straathoeken zitten fietsenmakers die graag, onder veel bekijks, je banden willen oppompen. Het gewicht van je bagage zorgt er wel voor dat je bij bultjes in het wegdek meer deint, dan hobbelt.

Op Abrona in Huis ter Heide, waar ik geregeld een groep bezoek, vraagt een vrouw telkens wanneer ik naar Afrika ga. Voor haar is dat hetzelfde als Zuid-Amerika. Zo raar is dat nu ook weer niet, want ik las in de krant dat Sarah Palin niet eens wist dat Afrika een continent was. Is dat nou incontinent?

« Oudere berichten — Oudere berichten »