“Het moet op de dag van de meloenenoogst geweest zijn dat hij Xiao Lan voor het laatst gezien had. Ze leek van de aardbodem verdwenen. Haar ouders, de buren, haar vriendinnen, haar klasgenoten, niemand die wist waar ze was. Iemand sprak het voor hem pijnlijke vermoeden uit dat ze misschien met een meloenenchauffeur naar een aangrenzende provincie was gegaan of nog verder weg.” Zo had een verhaal kunnen beginnen, want de dag van de meloenenoogst markeert de tijd van de Chinese landman.

Uit de velden kwamen overal kleine vrachtwagens met een hakketak tweetaktmotor de hoofdweg op om hun lading op het verzamelpunt te laten registreren en over te daden op een truck naar Guangdong, Guangxi of Yunnan. Dat overladen gebeurt meloen voor meloen en er staat een rijtje mannen en vrouwen om de bolle vruchten door te geven. Rietmatten, stro en ander materiaal moeten de kwetsbare meloenen  tegen deuken en butsen beschermen.

Mijn fietsvriendinnen zijn gek op meloenen. Die worden op veel plaatsen aan de weg verkocht en bijna dagelijks zetten we wel ergens onze tanden in het roze vruchtvlees en spugen we de pitjes op het wegdek. De dikke schil die overblijft gebruiken de dames na wat snijwerk weer om hun huid te verzorgen. Ze wrijven de binnenkant van de dikke schil over hun gezicht. Ook armen en benen komen aan de beurt.

Mijn reisgenotes reizen low budget. Als we in een stad aankomen waar we zullen overnachten, kan het wel een  half tot een heel uur duren voor de keuze is gemaakt. De prijzen variëren van 60 tot 80 yuan (8 tot 10 euro). Meestal betaal je er nog een bedrag bovenop als een waarborgsom (yajin), die je de volgende morgen terug krijgt. Omdat we telkens op een vroeg uur vertrekken, lijkt dat een probleem, maar dat is het niet. Er ligt meestal wel iemand in de receptie te slapen en als dat niet zo is dan schreeuwen de dames net zo lang tot iemand met een slaperig hoofd verschijnt, de yajin retourneert en de deuren van het slot doet. De keerzijde van de lage prijs is het gebrekkige sanitair. Een badkamertje waarin je nauwelijks je kont kunt keren, met een hurktoilet waarin je je eindproducten met een emmer moet wegspoelen, terwijl wastafel en douche ook in dat zelfde gat afgevoerd worden. De wasbak die leegloopt spoelt dus ook je voeten. ’s Nachts is het zaak om de badkamerdeur, vaak slecht sluitend, gesloten te houden voor behoud van frisse lucht.

Nu u toch geuren in uw hoofd heeft, twee zijn vaak dominant in China voor wie op de fiets reist. Die van afval en mest en dan in alle mogelijke varianten. Er is wel een vuilnisdienst, maar er wordt veel langs de weg gedumpt. Open en gebrekkige riolen, zorgen voor de andere luchtjes. Ik vermoed dat Chinezen goed tegen stank kunnen.

In de eerste plaats die we in Hunan aandeden was een bijeenkomst voor een overledene net beëindigd en de stoet zette zich onder hels vuurwerklawaai in beweging. In het midden een vrachtwagen met de kist waar acht mannen omheen zaten en elkaar sigaretten uitdeelden. Voor de vrachtwagen schuifelden de familieleden achterwaarts. Bijna allen vrouwen. Ze droegen witte doeken en die welke het meest door verdriet overmand waren lieten zich telkens op de knieën vallen om door anderen weer overeind geholpen te worden. Achter de vrachtwagen een ander tafereel. Getetter, slagwerk en rood geklede vrouwen die op stokken een draak lieten kronkelen met een lach op hun gezicht. De curve van verdriet liep steil op van achteren naar voren.

Ik schrijf u vanuit Hengshan, zo’n 100 km ten zuiden van Changsha, de hoofdstad van Hunan. Er zijn hier vele winkels die vuurwerk te koop hebben en als je een hotel hebt dan doe je vuurwerk er als nevenverdienste bij. De gelijknamige berg Heng Shan is een van de vijf heilige bergen van China, voor de boedist en de taoïst. Het hooste punt van berg Heng is bijna 1300 meter en er zijn 72 lagere toppen. Bij de vele tempels kunnen vuurwerk en wierook aangestoken worden en onder veel gebuig en geprevel ontvangen de voorouders de eer die ze verdienen. Vele bezoekers hebben ook passende kleding. Zwart met een rood schort. In de tempel aan de top heb je de snelle en de toegewijde wijze van  eer betonen. Bij de eerste gooi je al het vuurwerk dat je van beneden hebt meegenomen op een groot vuur, je buigt en knipt wat en de klus is geklaard. Voor de tweede methode moet je weer een trap op. Het is op de binnenplaats en in de tempel zelf voor het boedhabeeld vreselijk dringen om een plekje te bemachtigen om te kunnen knielen. Om die knielende schare heen lopen dan weer de toeristen als paparazzi’s met hun camera’s. Er komen ook hele groepen aan als in een processie met zang en rituelen, maar die bovengekomen oplossen in de menigte aanbidders.

Sinds 10 juli zijn we weer met zijn vijven, want een moeder en haar zoon uit Liuzhou hebben zich bij ons aangesloten. Ik heb vanaf Bangkok nu 3400 km afgelegd. We hopen dat na ons bezoek aan de heilige Heng zonder buigen, bidden en rook onze reis ook voorspoedig zal zijn.

1 commentaar

1. 

   Ik smul weer van je verhalen en ruik ook alles. Wel verbazend Ja, jij met je 100x handenwassen!!
   Veel ellende weer in Frankrijk, gek met een vrachtwagen op publiek van 14 juillet ingereden en Turkije staatsgreep! Engeland nieuwe premier en uit de EU etc.
   Ik zou zeggen, blijf nog maar even weg.
   Liefs
   Nel

   Reactie by Nel — 16 juli 2016 19:13 @ 19:13

RSS feed voor commentaren op dit bericht.

Sorry, the comment form is closed at this time.