Pagina's

Rubrieken

Archief

Diversen

Van Bangkok naar Shanghai (3)

Door Jan: 15/05/16

Een jongen komt thuis van school. “En hoe was het vandaag?” vraagt moeder. “Gewoon” en zoonlief zit al gauw te rommelen in zijn legodoos. De ervaren moeder zal weten hoe gewoon het “gewoon” was.

En Postema, hoe is het fietsen daar in Thailand? Nou, gewoon… Ik trap over lange wegen die voeren door licht

golvend land met kale akkers, door provincieplaatsen met kraampjes aan de weg, pompstations en autodealers. Soms schrik ik op van wat honden die ineens op je afstuiven, maar als die zijn uitgeblaft en je nakijken, is alles weer gewoon. Minder gewoon blijft de hitte, waar ik nog even over moet zeuren. Die heeft mijn dagelijks etappe-gemiddelde gedrukt. Op de derde trapdag legde ik maar 42 km af. Ik voelde me moe en suffig en ik ken de voortekenen van een heat stroke die ik ooit in de VS opliep. Het was nu bij een naamloos dorp aan een kruispunt. De temperatuur was 40 graden. De luchtvochtigheid tegen 60%. Bij een eet- en drinkgelegenheid gevraagd of er ook een hotel nabij was. Nee. Even later komt iemand met foto’s van hotelkamers. Of ik ook een “apartment” wilde. Het was hun eigen business nog geen honderd meter achter hun zaak! De volgende dag was nog een graadje erger. Er moesten ook flinke hellingen worden genomen. De namiddag bracht onweer, zo hevig dat ik afzag van de boeddhadouche en schuil zocht tegen de harde zijwaartse windstoten. Dat helse onweer bracht de dag daarop verlichting. Ik legde 107 km af en genoot onderweg van de geuren, de vogels en kwaakconcerten uit de poelen.

Ik fietste weer zoals ik het me had voorgesteld. Vaak kon ik rijden in de schaduw van bomen en zelfs was er af en toe een weggetje door de akkers dat me doet denken aan Saïdjah en Adinda.

Dankbaar maak ik dagelijks gebruik van de bushaltehuisjes waar ik de benen strek en liefst ook even in slaap val.

Ik fietste ook een tijdje door elektronische akkers. Enorme velden met zonnepanelen. Elk perceel had een toerit met muren en een toegang door hekken gesloten. Daarachter weer een huisje voor de bewaking waarvoor een hond op het beton zich ligt te vervelen. Ik denk dat baasje zich veel meer verveelt. Hij heeft een tv-tje, een radio en zijn smart phone is met zijn hand vergroeid. Bij een van die toegangspoorten stond het hek half open. Toen ik even stopte, haastte de portier zich naar het hek om het te sluiten. Wat denkt zo’n man van je? Dat ik een stelletje van die panelen ga omkieperen als een doorgedraaide milieu-activist?

Er zijn dorpen waar uitbarstingen zijn van aanhankelijkheid aan de koning. Allerlei vlaggen langs de weg, erebogen, foto’s van koning en zijn familie. Het ziet er feestelijk uit. Elke dag koningsdag. In alle gelegenheden waar ik eet en drink hangen portretten van de koning. Vooral op de kalenders ziet hij er jong uit. In de beeldvorming blijft het staatshoofd dus jonger dan hij is. Zijn verering is trouwens een grondwettelijke verplichting van het volk. Maar mijn sympathie heeft hij, want straffen wegens belediging van de vorst heeft hij zelf ongedaan gemaakt. Het zijn natuurlijk anderen in de staatsmacht die belang hebben bij dat straffen en ervoor zorgen dat ook grappen over des konings hond niet door de beugel kunnen.

Vaak zwaaien mensen naar me, steken hun duim op of roepen me waarderend toe. Waar ik vandaan kom? Holland? “I have a friend in Holland. Give me your phone number and e-mailaddress”, zei een vrouw van een winkeltje. Ik zie de mails al komen. Eerst prijst ze me de hemel in en dan moet ik suikeroom spelen. Daar beginnen we niet aan…

De kamer die ik hier in Chaiyaphum betrokken heb, heeft vele spiegels. Daar houden ze hier blijkbaar van. Ik zie mezelf dus in veelvoud en soms meen ik in mijn ooghoek een vreemde te zien en dat ben dan toch zelf. Een neurotiserende kamer. Ook boven het bed hangt een grote spiegel. Is die bedoeld als miroir erotique? Daarvan hebben we een beroemd voorbeeld uit Basic Instinct van Paul Verhoeven waarin Michael Douglas en Sharon Stone hun best doen.

Hier in Chaiyaphum heb ik wat rond gefietst. Het is een banale provincieplaats. In het district zijn nog wat bezienswaardigheden, maar ik ga me niet in het zweet fietsen voor wat rare rotsblokken, een waterval en wat weefgetouwen die ik op internet zag.

Naschrift. Toen ik Ayutthaya naar het Baan Hollanda fietste, bekroop me het bruine vermoeden dat het daar vanwege de maandag gesloten kon zijn. Inderdaad, ook de dinsdag. Daarom toch nog maar een foto van de oorspronkelijke plaats waar het VOC-huis heeft gestaan. Rechts achter de huidige scheepswerf.