Terugdenkend aan het etentje met het bestuur van de Fietsassociatie in Jinzhou, vraag ik me af of de voorzitter er wel aangename herinneringen aan bewaart. Ik vrees van niet. Het samenzijn verliep beleefd om niet te zeggen stroefjes. Ik had de eer om rechts naast hem te zitten. Omdat hij niet de moeite nam zich tot mij te richten, stelde ik hem de vraag via Xiao Mei hoe lang hij al voorzitter was. Dat was negen jaar. Volgende vraag: hoe word je voorzitter? Gaat dat via een verkiezing door de leden van de associatie? Die vraag heeft hem niet bereikt. De beperkte kennis van Xiao Mei’s Engels maakte dat onmogelijk. Omdat zij samen met Da Mei levendig vertelde over onze tocht en ik als laowai vaak ter sprake kwam, was er over de tafel voldoende gespreksstof. Naast de voorziiter was er de vice-voorzitter, de secretaris, een moederlijke vrouw die het meest op de woorden van ” mijn” dames reageerde en een man die voorgesteld was als ” de fotograaf”. Hij liet me nog een foto zien uit 2006 waarop hij ik ik samen stonden. Ik had dus moeten zeggen “nice to meet you again”.

Het etentje begon om 16.00 uur. Een ongelukkige tijd, daar we met anderen al uitvoerig hadden gelunched, waarvan de verzadiging nog niet was uitgewerkt. Van een gretig “aanvalluh” was geen sprake. Het viel me op dat de andere bestuurtsleden erg beleefd waren en weinig woorden wisselden met hun voorzitter. Hij kreeg met zijn 74 jaar de eerbied die hem op zijn Chinees toekwam.  Veel eten deed hij niet. Hij schoof al gauw zijn stoel achteruit, depte met een servetje het zweet van het voorhoofd, niesde een paar keer en deed een vergeefse poging het raampje achter hem te sluiten. Moeilijke momenten voor een voorzitter die niet meer fietst en een buikje heeft.

Hij ging tot een soort actie over. Hij belde een paar keer met zijn mobieltje, wisselde telkens woorden met Xiao Mei en wat ik vreesde bleek juist. Morgen voor mijn vertrek een gesprek met een “reporter”. Alles was geregeld en de laowai hoefde alleen maar ja te zeggen. Op zo’n moment wordt de koppige puber in mij wakker. Die verslaggever spreekt geen Engels, ik mag er voor de zoveelste keer weer al een lulletje rozewater bij staan, terwijl Xiao Mei op haar ” finest moment”  verhalen over mij opdist met een opgeklopte garnering. Doe dat interview maar als ik vertrokken ben. En, dacht ik, wat die voorzitter er van denkt zal me worst wezen. Xiao Mei was, zo bleek ’s avonds, wel zo wijs dat voorlopig niet door te geven. De man was bepaald niet geliefd. Zijn voorzitterschap heeft hij te danken aan zijn connecties die ook zorgden voor dat interview.

Een delegatie van tien fietsers heeft me twee dagen later Jinzhou uitgefietst en na 30 km was het afscheid nemen. Nog wat foto’s en ik ging alleen verder.

Yutian, 2 oktober 2013