Mijn tweede tocht in China was in 2006. Of ik nog een keer naar dit land zou gaan, was de vraag. Een jaar geleden schreef ik aan Zhang Min, die ik nu Xiao Mei noem, dat ik dit jaar weer een fietstocht door China zou maken. Daarop verheugde zij zich en in de maanden juni en juli hadden we frequent contact met elkaar. Dankzij haar uitnodiging kon ik uiteindelijk een visum krijgen. Ze heeft op haar manier de fietstocht voorbereid, maar in een (1) opzicht heeft ze het laten afweten: haar Engelse taalvaardigheid. Het belang daarvan heeft ze niet gezien. Omdat ze twee andere Chinese vrouwen voor de tocht had uitgenodigd, leek dat voor haar geen probleem. Ze kan de godganse dag lekker in haar eigen taal converseren en af en toe wat in het Engels aan die laowai zeggen moet voldoende zijn. Het komt er dus op neer, dat ik sinds ons vertrek uit Chengdu begin augustus geen normale en volwassen conversatie heb gevoerd. Wat we aan gesprekken voeren is op een kinderlijk om niet te zeggen achterlijk niveau. Ik heb haar dat laten weten. Ze gaf toe dat ik de enige was met wie ze in het Engels contact had…

Het is niet onredelijk te verwachten, dat ze haar Engelse tekort bij onze dagelijkse contacten probeert in te halen. Niets wijst daarop. Het Chinees kent geen onderscheid tussen he/she. Voor ons is dat heel belangrijk en het sexeverschil zal de Chinezen toch duidelijk moeten zijn. Denk je. De beide andere dames blijven voor haar “he”….Getallen zijn moeilijk. Sixteen en sixty, seventeen en seventy,enz. haalt ze stelselmatig door elkaar en omdat de Chinese getallen simpel zijn, herhaal ik haar getal in het Chinees.

De ironie wil dat Er Mei met haar vodderige boekje uit 1963 wel haar best doet om iets van het Engels onder de knie te krijgen. Xiao Mei legt dat vals uit als middel om met mij in contact te komen. Dat Er Mei en ik veel plezier beleven aan het Engels oefenen, steekt haar.

In Zhangjiakou was ik met Xiao Mei in een grote boekenzaak. Er was baaierd aan boekjes om Engels te leren. Dus koop ik er een exemplaar van. Ik vraag: “Raad eens voor wie ik dit koop?” Stilte. “Het is voor iemand die elke dag moeite doet om wat Engels te leren.” Xiao Mei wilde zichzelf noemen dus haastig voegde ik eraan toe “met een boekje…”

Later heb ik voor Er Mei een opdracht in het boek gezet. Mijn manoeuvre zal Xiao Mei niet waarderen. Het moet maar. Haar beperkte zelfkennis vond en vind ik verontrustender.

Chengde, 21 september 2013