Dit stukje gaat over Da Mei, de oudste van de drie dames met wie ik fiets. Haar eigenlijke naam is Jiang Pei Yuan en ze is 67 jaar. Ze heeft gewerkt in de bibliotheek van Jinzhou, is moeder van drie kinderen en haar jongste zus woont in Londen. Toen ik Xiao Mei vroeg of die zus met een Engelsman getrouwd was, kreeg ik een verbaasde blik terug. Met een Chinees dus. Ik zou mijn fietsvriendinnen nog wel wat verder willen uithoren (waarom drie kinderen en niet eentje zoals de anderen), maar behalve de taalbarriere staat ook enige terughoudendheid dat in de weg.

Da Mei (mijn tijdelijke grote zus) is de kleinste van het stel. Ik schat haar op 1.60 – 1.65 meter. Van alle drie zegt zij het minste en ze gaat het liefst haar eigen gang. Gaandeweg heeft zij aan fietskracht gewonnen en ze zorgt er tactisch en tactvol voor dat we steeds minder op haar hoeven te wachten. Als we onderweg even stoppen kan het gebeuren dat na een poosje ze stilletjes is vertrokken om ons vooruit te zijn. Ons pelotonnetje haalt haar wel weer in, maar het kan zijn dat we daar een half uur over doen.

De manier waarop ze op haar fiets (eigenlijk fietsje, een vouw-ding) zit, drukt uit hoe ze is. Een rechte, rustige houding en geen geslinger met het lichaam als het wegdek omhoog loopt. Haar fietstassen, haar kleding keurig in orde. Als ze achterop raakt, komt dat omdat ze geregeld foto’s maakt. Zij is degene die voor het reisverslag zorgt voor de fietsvereniging. Ik zie haar vaak aantekeningen maken in een dagboekje en van elke lunch maakt ze een foto.

Toen we voor het eerst met zijn vieren in mijn hotelkamer in Chengdu waren, gaf ze mij twee foto’s die gemaakt waren in 2006 bij mijn bezoek aan hun fietsclub in Jinzhou. Op eentje staan we samen naar de camera te kijken. Eerlijk gezegd herinnerde ik mij haar niet. De meeste aanwezige leden van die club wilden toen met mij op de foto. Ik heb onlangs haar foto’s tijdens het eten nog eens tevoorschijn gehaald om te laten blijken dat ik haar attentie zeer waardeer. Ze spreekt geen woord Engels, maar het gebeurt steeds vaker dat we elkaar iets in het Chinees kunnen zeggen. Mijn Mandarin phrasebook begint zijn vruchten af te werpen. Toen ik een keer vergeefs in mijn rode woordenboekje naar een karakter zat te zoeken, naam ze het voorzichtig uit mijn handen et voila daar was wat ik zocht. Typerend voor haar is ook het kokertje dat bij het eten in restaurants te voorschijn haalt. Er zitten een vorkje, een lepeltje en verzilverde eetstokjes in. Vier halve  eetstaafjes die ze tot twee aan elkaar schroeft.

Misschien nog typerender is dit. Ik had een nieuwe pet gekocht. Mijn oude pet had ik ergens laten liggen. Maar een dag later reikte ze me iets aan in een plastic zaktje. Verhip mijn oude petje! Ze glimlachte een beetje samenzweerderig en zei ssst, want dit hoefden de anderen niet te weten. Op een dag in de bergen van Shaanxi zag ze het even niet zitten. Ze wilde met de bus vooruit, maar de bussen die we aanhielden waren vol. Dus ging ze steeds verder op de fiets hopend dat er toch nog vervoer voor haar zou. Uiteindelijk kwam ze toch op eigen kracht in onze overnachtingsplaats aan. Voor we gingen eten had ik even het Chinese woord voor ‘held’ opgezocht. Dat gebruikte ik om haar ‘de held van de dag’ te noemen. Onder de bijval van de anderen weerde ze het, bescheiden als ze is, heftig af, maar ik denk wel dat ze het waardeerde en ik hoop dat ze mijn sympathie voor haar heeft begrepen.