Tussen Huangling en Fuxian (nog steeds in de provincie Shaanxi) ligt een negatief gebergte. Je rijdt over een hoogvlakte met aan beide zijden van de weg eindeloze boomgaarden. Soms zijn er canyon-achtige diepten waar je tussendoor rijdt. Als je een gipsafdruk van dit land zou kunnen maken en je het grondvlak omkeert, dan is er weer een gebergte. Twee keer zijn we zo’n canyon in gereden met een afdaling van vijf kilometer. De fietser weet dat een afdaling weer de prijs heeft van een klim. Na Fuxian volgden we een brede vallei langs een rivier. Er kwam nog een klim en daarna daalden we tien kilometer af naar Yan’an en kwamen we terecht in het bekende verkeersgekrioel.

De dames willen bij terugkeer kunnen aantonen dat ze onze route echt hebben afgelegd. Daarom halen ze op de postkantoren van de grotere steden een stempel. Het postkantoor hier ligt schuin tegenover het station en veel aangekomen reizigers komen langs dat kantoor. Daar zijn tal van hotelfixers actief. Mannen en vrouwen die wel even een overnachting willen regelen. Brutale mannen die ons ook bij herhaling wat wilden aanbieden.

Na het middagmaal fietsen we even een stukje verder op zoek naar een plaats om wat bij te komen. Xiao Mei gaat gewoon het erf op van een huis aan de weg en de bewoners vinden het helemaal niet raar dat we dit doen. Tresspassing waar de Amerikanen zo fanatiek mee zijn, lijkt hier niet bestaan. Men loopt gewoon over andermans erf. Zo waren we in een dorpje even te gast bij een man die het niet erg vond dat we in zijn huis in de rondte gingen fotograferen. Hij vond het wel leuk en bood ons al gauw het meest gebruikte meubelstuk aan: een laag krukje voor een comfortabeler hurkzit. Hij zat zelf op de kang, een verhoging voor de bedden waaronder gestookt kan worden in de winter. Ik heb de man gevraagd naar zijn naam. Je raadt het al: Li. Meneer Pruim, want het karakter laat een boompje zien met een vrucht eraan. Mijn reisgenotes mochten tomaten plukken in de moestuin. Het erf van Li werd gedeeld door drie gezinnen en ook dat maakt het allemaal minder prive.

Zodra de dames een hotelkamer hebben betrokken, gaat de televisie aan. Dat doet Da Mei. Er Mei kijkt liever via internet naar afleveringen van The Voice of China en moet lachen om een malloot uit de jury die veel aandacht opeist en door het publiek op handen wordt gedragen. Bij tv-gezichten is het interessant om te zien of de Chinese oogplooi ook cosmetisch is weggewerkt. In mode- en parfumafdelingen zien je de Westerse look domineren. Mijn dames heb ik daarop gewezen, maar ik vrees dat ze me niet begrepen. In reclamebeelden zie je bovendien dat er een voorkeur bestaat voor een lichtere huidskleur. De paraplu die jonge dames gebruiken als parasol moet ook in dit licht worden bezien. Ze willen niet de kleur krijgen van boerenmensen. De Chinese geschiedenis heeft de mens niet wezenlijk veranderd.

Yan’an, 25 augustus 2013