Welk voordeel heeft een fietser hier als een dorpje wat verder van de weg ligt? Een: het behoudt de illusie van lieflijke landelijkheid. Twee: de stank van stront en vuilnis blijft op afstand, want die twee ijveren om de eerste plaats en als sportverslaggever geef ik de tweede de grootste kans. Vuilnis ligt overal langs de weg en honden scharrelen erin. Chinezen hebben van hun home made parfum blijkbaar minder last.

Als we om zeven uur in de ochtend op de fiets stappen is het dorp een en al bedrijvigheid. Handelswaar wordt uitgestald, de straat geveegd, dumpling gekneed en een cementmolen staat al te draaien. Die bedrijvigheid gaat tot in de avond door. Wat Feierabend? Nijver volkje die Chinezen.

Dat herken ik ook bij mijn reisgenotes. Ze zorgen voor ontbijt en avondmaal, doen boodschappen en hun dagelijkse wasje, houden notities bij. Zeven uur is bij hunnie ook zeven uur. Ze letten ook goed op het geld. Altijd afdingen, ook in de hotels. Aan het einde van de fietsdag maken ze een rondje langs enkele logeergelegenheden, maken hun keuze en dingen iets van de overnachtingskosten af. Van de bijgaande stemverheffing weet ik niet of het normaal is of een beginnende ruzietoon. Ze vonden het maar niks dat ik in Foping mijn vuile was aan iemand van het hotel had gegeven (20 yuan, nog geen 3 euro). Ze namen het me eigenlijk een beetje kwalijk, want ze kwamen er nog twee keer op terug. Ik was wel eens wat en toen ze T-shirts aan mijn fiets in de hotelkamer zagen drogen, kreeg ik waarderende woorden.

Langzamerhand begin ik aan het Chinese eten te wennen. Onze Chinees is veel meer aan de Hollandse smaak aangepast en is luxer. We eten veel groenten en fruit. Een ontbijt met een rijstpapje, uien en komkommer heeft niet mijn voorkeur. Dat fruit eten we gewoon langs de weg. De appeloogst is hier op het land begonnen. Druiven eten de dames ongewassen. Of ik niets ervan wilde? Nee, mingtian fuxie! Morgen aan de schijterij. Je leert hier nuttige dingen.

Yan’an, 26 augustus 2013