De bergen uit, de vlakte in. Twintig kilometer terug zag je akkertjes op de helling die met zweet waren ontgonnen, hier in het platte land ligt de grond voor het omspitten. Op de 20ste zijn we na 1000 km aan gekomen in Xi’an, een stad van 4,5 miljoen inwoners, nog hectischer dan Chengdu. Heb met Xiao Mei bezoek gebracht aan dat Terracotta leger, 70 minuten met de bus er naar toe. Viel wat tegen. Eerst loop je door winkelstraatjes, bij de kaartcontrole wordt je tas gescand en je moet zelf door een detectiepoortje, dan hoge trappen op met een hart kloppend van verwachting. Het viel wat tegen. De beroemde beeldenrijen kende ik al van foto’s en tv, terwijl pit 2 en 1 weinig te bieden hadden. Er zijn indrukwekkende gebouwen overheen gezet, maar je kijkt alleen maar in een groot gat. De pronkstukken staan in vitrines waar de Chinezen omheen staan te kakelen. Eindelijk goede koffie kunnen drinken, dat wel!

Engels is voor Chinezen moeilijk. In mijn badkamer een staaltje “chinglish” : ” Caution smooth”. Het Chinees kent geen geslachtsverschil in de verwijswoorden (hij/zij, zijn/haar). Xiao Mei duidt haar vriendinnen telkens aan met ” he” en verwart ook “man” en “woman”. Ze vertelde me dat ik de enige was met wie ze Engels sprak. Ik help haar dan maar een beetje, maar het heeft bij haar weinig prioriteit. Dit in tegenstelling tot Er Mei die bij telefoonnummers langs de weg de Engelse getallen wil oefenen. De R blijkt het moeilikst. Da Mei heeft Russisch gestudeerd, doet heel bescheiden, maar zij is van de drie de meest ontwikkelde. Soms zeg ik voor de grap “tovaritsj Da Mei”. Een geheimzinnige glimlach op haar gezicht.

Op een avond in een dorpje voelde Xiao mei zich niet lekker. ” I go to clinic” . Om negen uur in de duisternis met zijn vieren van ons logeeradres over een geitenpaadje langs varkenskot en afvalhoop naar beneden. In de behandelkamer van de “countrysite doctor” kan elke nieuwsgierige dorpeling erbij komen. Ik hield me maar bescheiden op de achtergrond, maar nee ik kreeg een stoel aangeboden. Geen koorts, normale bloeddruk en een pil voor de nachtrust. De volgende morgen met de fietsen aan de hand langs de clinic waar de dokter juist van plan was tussen de maiskolven een plasje te doen. Moet ook beur’n.

Vandaag slaan we links af naar het noorden. Of ik voor eind september ook warme kleding bij me had? Ja hoor, wanten, muts en skibroek. Gekke vraag als het buiten 35 C is.

Xi’an, 22 augustus 2013