Excuse

Ik ben niet gekomen om er te komen,

ik ben er maar zo’n beetje heen gegaan,

omdat langs de weg zulke hoge bomen

boven zulke kleine bloempjes staan.

Maar nu ik hier sta, nu¦ ik erken,

dat ik werkelijk gekomen ben.

 

 

Dit gedichtje is van de Limburgse dichter Pierre Kemp (1886-1967). Hij schreef het in 1932.

Bijzonder is dat het niet om het doel, maar om de weg gaat. De weg van de wandeling is Selbstzweck en dat is wat anders dan het barse aforisme van Kafka: ‘Es gibt ein Ziel (doel), aber keinen Weg. Was wir Weg nennen ist Zögern’ (aarzelen). Met Kafka wil ik niet fietsen.

Onder de wat rommelige eucalyptusbomen langs de weg over de Argentijnse pampa naar Bahia Blanca schemerde iets wits in het hoge gras naast een parkeerplaats. Geen madeliefjes, maar drie paardenschedels en een schouderblad. Restanten van een illegale slacht? De beenderen waren een voorbode van wat ik nog allemaal zou zien: dode koeien, guanaco’s (klein soort lama), paarden, ezels, struisvogels, schubdieren, slangen. Variërend van complete verse kadavers tot witgeblakerde karkassen. Als je geen dode dieren zag, dan rook je ze wel.

Argentinië heeft vele zwerfhonden. Manke, magere, schurftige, met open wonden, enz. In Buenos Aires heb ik ze niet gezien, des te meer in provinciesteden. In Comodoro Rivadavia zag ik een pack van acht grote honden: herders, rotweilers. Honden betalen ook hun tol aan het verkeer; ik heb er vele dood in de bermen zien liggen. Ze hebben hun eigen graadmeter voor de ontbinding. Hoe meer de achterpoten door verrotting uiteen worden gedrukt, hoe verder hun bederf.

Veel opvallender is de rotzooi die je daar, maar niet minder in Chili, langs de weg ziet liggen. Veel geboomte wordt ontsierd door de plastic zakken die in takken blijven hangen. Iedere keer als ik een fles limonade kocht, werd die automatisch in een plastic zak gestoken. Verbaasde blikken als ik zei dat het niet nodig was.

In China kunnen ze er ook wat van. Ik kwam door dorpen waar een soort vaart achter de huizen steeds smaller werd, doordat er huisvuil in werd gekieperd. Het water was zwart; biologisch dood. Ook lag er wel eens slachtafval te stinken tussen de wilgebomen langs de weg.

Tijdens een tocht door de VS heb ik eens een lijstje aangelegd van wat ik allemaal langs de weg gedumpt zag. Je hebt zo een blad vol geschreven. De variatie is groot: van lege blikjes tot fauteuils. Bij de nadering van een plaats zie je vaak een bord met Highway adoption. Het personeel van een plaatselijke bank of bedrijf ontfermt zich over de rommel langs de weg over een afstand van twee mijl.

Valt er nog wat te lachen met dat afval? Soms. De Drooglegging (1920-1933) mag dan in de VS mislukt zijn, op kleinere schaal verwacht men er nog steeds heil van. Het is raar om midden in bossen of akkers een drankzaak te zien. Deze liquor store staat net over de grens van de county waar geen alcohol mag worden verkocht en fungeert ook als supermarkt. In de droge county klagen winkeliers over verlies van klandizie. Tussen de bomen liggen de lege bierdozen te prijken met namen als Budweiser, Miller en Michelob. De duivel zal wel bier drinken.

Blijft nog de vraag over of Franz Kafka ook fietste. Ik heb het even opgegoogeld. In 1903 bracht hij een zomervakantie door bij Salesel aan de Elbe. Hij was daar ook verliefd en om een beetje indruk te maken moet je er fit uitzien. Hij ging fietsen!

 

Nog geen commentaren »

Nog geen commentaren.

RSS feed voor commentaren op dit bericht. TrackBack URL

Geef commentaar

Je moet aangelogd zijn om commentaar te plaatsen.