Een achterneef van mij leidt samen met zijn Franse vrouw een camping in Zuid-Frankrijk nabij de Spaanse grens. Hij kreeg eens een mailtje uit Friesland met de vraag hoe de Fries met zijn caravan het beste bij de camping kon komen. Mijn neef raadde hem aan niet de eerste, maar de tweede afslag naar het dorp te nemen. De eerste bracht hem op een nauwe kronkelige weg de bergen in, de tweede bood ruimte en comfort. Toen de Fries na enige weken met vrouw en caravan op de camping aankwam, ontlaadde zich de spanning. Wat was dat laatste stuk vreselijk!

– Ik had je toch geschreven die weg juist niét te nemen?

– Ja, maar dat zei mijn tomtom!

Er zijn Nederlanders die malheur hebben met hun tomtom en dan het ANWB-steunpunt in Lyon gaan bellen en als reactie krijgen ‘Wat dacht u van een landkaart?’ De vakantieganger vertrekt met zijn tomtom als een god van zijn universum en eindigt als tomtomtrut.

Een paar weken geleden sprak ik een Nederlands echtpaar in Hanko (Finland) van wie de man over de zegeningen van zijn tomtom begon te jubelen. Even overwoog ik het bovenstaande te vertellen, maar ik zag ervan af omdat ze oogden als een degelijk anwb-echtpaar. Als ze erom kunnen lachen, kun je de conversatie mooi afronden, maar gaat die man in de verdeding dan wordt de koffie koud.

Zelf heb ik geen tomtom, al overweeg ik heel af en toe er eentje te kopen, want in de auto ben ik kampioen verkeerde afslag nemen. Op de fiets heb ik er geen last van. Zodra ik vermoed een verkeerde weg te nemen stop ik om me te oriënteren of naar de weg te vragen. Bij het laatste sta ik weer voor een nieuwe keuze: aan een man of een vrouw. Ik ga niet in op de borreltafelpraat dat vrouwen geen kaart kunnen lezen, maar één ding weet ik wel. Als ze het niet weten, zeggen ze het gewoon. Met mannen gaat dat wel eens anders. Van New London (Connecticut) wilde ik met de pont oversteken naar Long Island (New York). Ik fietste in westelijke richting en vroeg een man of de pont vertrok van deze of de andere kant van de Thames. Nee, deze kant! Hij wist het wel! Die toon dus. U raadt het al: het was aan de andere kant. Als fietser heb ik geleerd je informatie te verifiëren. Check and double check. De noodzaak daartoe wordt dringender met het vorderen van de dag. Zes kilometer verkeerd in de ochtend is niet het zelfde als in de namiddag of avond als je er al honderd op hebt zitten.

Even lastig als komisch is deze caféscene: er zit een stelletje mannen aan de bar met pils. Je vraagt naar de weg. Eentje begint met aanwijzingen. Ik maak me een voorstelling en prent ze in. Nog niet halverwege wordt hij onderbroken door een tweede die nog sneller wordt gecorrigeerd door een derde. Ik ga maar zitten om te wachten op de eindversie want de prestigeslag kan nog wel even duren. Wegnummers schieten heen en weer over de bar als op een een veiling. Als de meeste woorden als kaf zijn neergedwarreld komt de einduitslag. Is de winnaar een praktische man dan gaat hij met mij naar buiten en wijst mij een weg die misschien wat om is, maar makkelijk te vinden.

Mannen weten de weg.

 

Nog geen commentaren »

Nog geen commentaren.

RSS feed voor commentaren op dit bericht. TrackBack URL

Geef commentaar

Je moet aangelogd zijn om commentaar te plaatsen.